Hallo lieve lezers van ons blog, daar zijn we weer. Het heeft even geduurd voordat er weer geblogd kon worden. Toen we begin oktober 2019 Capo d’Orlando verlieten, hadden we de verwachting met 7 maanden weer terug te zijn. We hoeven jullie niets te vertellen over Corona en reisbeperkingen, dus dat die 7 maanden uiteindelijk 21 maanden werden, zal je begrijpen.
Op precies 1 juli was de laatste tweede Pfizer 14 dagen oud en konden we met QR-code en “geel boekje” naar ons huis in Spanje rijden. Bijna twee weken laten konden we de reis naar Capo d’Orlando beginnen.

Een verre reis langs onbekende kusten en andere landen zit er niet in dit jaar. Daarvoor zijn we te laat gearriveerd en is de corona toestand toch nog te onzeker. Daarnaast hebben we in Mei al een besluit moeten nemen over onze ligplaats. Toen was zelfs onze vaccinatiedatum nog onbekend en dus besloten we de ligplaats met en jaar te verlengen. We gaan dit jaar dus vanuit Cap d'Orlando tripjes maken en keren daar uiteindelijk dus ook weer voor de winter terug.
Nog het vermelden waard is dat we tussen Nederland, Spanje en Italië nul keer gecontroleerd zijn op onze vaccinaties.

13 Juli

Er is geen rechtstreekse vlucht van Alicante naar Palermo, dus duurt de reis lang, dus moesten we vroeg op.
Om 4 uur! Niks voor avondmens Roelf, maar nood breekt wet. Buurman Herman is bereid gevonden ons op een onmogelijk uur naar het vliegveld te brengen, om 5:30 stipt staat hij bij ons voor.
Keurig op tijd staan we voor de terminal. Het is behoorlijk rustig, zowel bij het inchecken als bij de anti-kaping-controle. Tijd genoeg voor een kopje koffie.
Om 8:30 vertrekt de vlucht naar Barcelona en om 11:55 vertrekken we van daar naar Palermo.
Omdat we voor de zekerheid ook alles uitgeprint hebben, houden we een heel dossier aan corona paperassen vast om door de douane te kunnen. Al zoekende naar het controlepunt staan we ineens in de aankomsthal. Verbaasd staren we om ons heen; wil dan niemand onze paperassen zien?
Nee, niemand.
Door naar de trein. Het is een stoptrein en die stopt héél vaak. In het begin van de middag staan we op het station van Palermo. Daar gaan we twee dagen blijven omdat het dan al wel te laat is om door te reizen naar capo d’Orlando en de boot uit de winterslaap te halen voor het slapen gaan.
We kozen voor een hotel tegenover het station; slim, dat scheelt gedoe en sjouwen met de twee koffers van 25 kilo (vol met spul voor op de boot).
Inchecken en dan de stad in voor een drankje. Dat is wel verdiend voor wie om 4 uur op moest.

14 Juli

Palermo is een prachtige stad met veel historie en evenveel horeca. Twee lange straten door het oude centrum zijn tot voetgangersgebied gemaakt. Er valt dus heerlijk te slenteren met af en toe een hapje cultuur of een stop op een terras. We dineren laat, ook de cultuur hier, en wandelen weer terug naar het hotel.

15 Juli

Vandaag de laatste etappe naar de boot. We gaan voorafgaand aan ons ontbijt vast een kaartje scoren voor de Intercity. Wat doen die dranghekken en die hele lange rij daar in het station? Moeten wij in die rij staan? Nee, gelukkig, het blijkt de corona teststraat van Palermo te zijn die onderdak gevonden heeft in een tent op een treinperron.
Na flink zoeken vinden we ook nog een loket. Met de intercity gaan we een uur sneller in Capo d’Orlando zijn.
Na het ontbijt steken we de straat over en staan weer in het station. Op het perron staan mannen met indrukwekkende petten op. Ze willen van iedereen een legitimatie zien. Iets met corona? Nee, een blik in het paspoort is voldoende. We zitten in de trein, maar hij vertrekt niet. De mannen met de petten zijn nog niet klaar met zoeken. 30 minuten te laat vertrekken we. Hoezo een uurtje sneller…
Op het station van Capo bellen we de shuttle bus die ons naar de haven moet brengen. Dezelfde die ons 21 maanden geleden van de haven voor 2 euro naar het station bracht. Mondkapje op en we moeten onze handen ontsmetten. Eenmaal in de haven moeten we 10 euro afrekenen. Corona inflatie?

We melden ons bij de receptie, halen de sleutels op en kopen voor 50 € elektra.
De boot ligt te ver van de kade om erop te stappen (moest ook, ander klapt hij tijdens een winterstorm op de kade). Via een buurboot kom ik toch aan boord en lier de boot naar de kant. Loopplank uit, Chris aan boord en die twee keer 25 kilo tassen aan boord. Altijd spannend met zon grote zware tas over het plankje.
De eerste indruk van de boot is goed. Hier gaan we vanavond goed op kunnen slapen.
We aan luchten, bedden maken inrichten en die twee keer 25 kilo uitpakken.
Dat is een klus! We gaan in de haven een drankje drinken bij de Pulera en daarna dineren bij Viavai Skipper Food.

16 Juli

We gaan de boot schoonmaken en verder klaar maken. De fietsaccu’s gaan aan de oplader. Doen ze het nog na 21 maanden?
Ter hoogte van de stuurwielen zak ik door een houten roosterluik. Die had ik al een vastgezet met nieuwe schroeven en dus draai ik er nu maar een hoop extra schroeven in.

17 Juli

Heb ik net de winter-kruislijnen losgemaakt, kondigt zich regen en harde wind aan. De kruislijnen toch maar weer strakgetrokken. Gedoe, want onze Jeanneau heeft eigenlijk geen voorzieningen voor kruislijnen bij de spiegel. Ik maak ze maar vast aan de achterlieren; die moeten toch wat kunnen hebben.
Nou, dat wat dus net op tijd. Wat een harde wind en wat een stortbuien. Ach, binnen is het heel gezellig. Komen we daar ook weer eens.
Als ik, tussen de buien door even de boot check, zak ik toch weer door het roosterluik.
Later op de avond kunnen we toch weer even buiten zitten; we nemen ons gezellige draadloze lampje in gebruik.
Plots valt de stroom uit. Tja, veel regen in een Mediterraan land, dan wil de stroom wel eens uitvallen. We vragen via de marifoon wat er aan de hand is. Er wordt aan gewerkt. Dat klopt ook; even later is de walstroom er weer.

18 Juli

In de nacht worden regen en wind weer heviger. De landvasten kraken een beetje, niet hevig want de regen “smeert” de wrijvingspunten goed.
Ik word wakker en zie een lichtje aan en uit gaan. Het is het oplaadlampje van de laptop. Het lijkt erop dat de 220 volt steeds aan en uit gaat. Niet goed! Ik sta op en ga naar de controle panelen bij de navigatietafel. De walstroom is weer weg. De omvormer van de Mastervolt probeert 220 te maken uit de domestic accu’s, maar hij valt uit, start weer op, valt weer etc. Dat verklaart het oplaadlampje van de laptop. Ik beredeneer dat de belasting van het 220 net kennelijk te veel is voor de accu’s.
Chris is ook opgestaan en samen roepen we op hetzelfde moment: de boiler! De boiler, die lust wat! Snel zetten we hem uit. De omvormer start op en blijft aan. De 220 is weer stabiel. Morgen zien we verder, nu weer lekker slapen met de gezellige regenval op het dek.
De volgende morgen loop ik, tussen de buien door, naar de walstroom paal. Onze aansluiting is dood, maar die daaronder lijkt het te doen. Ik wissel de stekker naar onder. Direct valt ook die aansluiting uit. Kennelijk maakt onze installatie kortsluiting. Ik verdenk ons snoer dat naar de boot loopt. Die heeft veel te verduren gehad in de winterstormen. Ik heb een reservesnoer, dus die zet ik in. Ik stop hem in aansluiting drie (van iemand die er niet is). Yep, we hebben weer walstroom aan boord. Ik bel de haven om te vragen onze zekering weer aan te zetten (en die van de onderste aansluiting). Er komt iemand die het klepje van de paal omhoog doet en de twee zekering weer omzet. OK! Het klepje zit los, dat had ik dus ook zelf kunnen doen. Nou ja, voor de volgende keer.
Het oude elektrasnoer zit nog vast in een kluwen landvasten, maar dat komt wel als het weer droog is.

19 Juli

Het weer is helemaal opgeknapt.
We gaan een wasje draaien met onze kleren, maar ook zaken die na 21 maanden aan boord een beetje muf zijn gaan ruiken. Tot onze vreugde werkt de wasmachine als een zonnetje. De herstelarbeid uit het vorig vaarseizoen werpt zijn vruchten af.
Plots blijft de wasmachine hangen in een herhalend gezoem, een pomp of zo.
Het zal toch niet?
De machine stopt na een kwart van het programma en blijft vol water staan.
O ja, stom! Het is een wasmachine op een schip en de waterafvoer zit op een afsluitklep en afsluitkleppen doen we dicht voor de winter.
Ik open de klep en Chris draait een spoelprogramma. Alles werkt perfect. Ook weer opgelost.
Het is me wel duidelijk dat 21 maanden afwezigheid heel veel bootkennis laat wegzakken!

Vandaag de winterlandvasten maar eens verwijderen en vervangen door zomerlandvasten.
In december 2019 heeft er in zuidwest Italië een heel hevige storm gewoed. Zo eentje die men daar nog nooit gezien had, maar waar we door de klimaatverandering inmiddels wel bekend mee zijn.
Grote zeeschepen zijn toen in die storm tegen de rotskust gekwakt en ook onze haven ontkwam niet aan de megagolven. Schepen in de haven sloegen los en botsten tegen elkaar.
Bij ons brak een rubberveer in een landvast en een metalen strip langs de kant kwam los en werd verfrommelt.
De mensen van de haven werkten er hard aan en legden bij ons schip extra dikke landvasten aan.
Later vervingen mensen van de naburige werf de verfrommelde strip. Alles weer kits.
Maar, het verwijderen van alle winterlandvasten was een enorme klus. Tijdens de storm waren landvasten vastgemaakt met snelle knopen die nu niet meer los te branden waren. Ik moest ze met een schroevendraaier loswurmen en een enkele knoop heb ik maar doorgesneden.
Na bijna twee uur zaten de zomer-landvasten er weer op en werd het oude elektrasnoer bereikbaar.
Genoeg gewerkt, maar weer eens een drankje bij de Pulera halen.

20 Juli

Vandaag het oude elektrasnoer opgeruimd. Dat was helemaal gemangeld tussen de winterlandvasten. Het snoer was op één plek bijna doorgesleten en had daar dus de kortsluiting gemaakt. Nou ja, die is nog wel te repareren, maar niet nu.
De winterlandvasten heb ik gisteren met zoet water schoongemaakt. Vandaag zijn ze droog en kunnen ze worden opgeruimd.
Het oplaadlampje van de fietsaccu’s staat op groen, maar doet alles het nog? We gaan het vandaag proberen. De banden zijn helemaal leeg en ik heb alleen een piepklein meeneem pompje.
Toch zijn even later de banden hard. De fietsjes doen het perfect en we gaan naar het stadje aan de andere kant van de kaap. Even de toerist uithangen aan de boulevard aldaar.

21 Juli

Vandaag met de fietsjes naar de ijzerzaak in de stad. Die zaak hebben we 21 maanden geleden ontdekt en daar hebben ze veel voor de doe-het-zelfer. Ik wil stalen strips kopen om het roosterluik te kunnen herstellen en die hebben ze in alle soorten en maten. Roestvrij staten schroeven hebben ze ook.
Nog een koffie en een granito in de stad en hup naar huus.
Daar monteer ik alle strips op de onderzijde van het roosterluik. Van onderen lijkt hij nu wel van metaal, maar van boven blijft het een rustiek houten rooster. En, wat meer is, hij is weer helemaal stevig; we kunnen er goed op staan.
Ook weer opgelost. We hebben een drankje verdient, dit keer in Al Porto. Keus genoeg in onze haven.

22 Juli

Vandaag komt de duiker om de onderkant van de boot schoon te schrapen.
In afwachting daarvan heb ik tijd om het oude elektrasnoer te repareren. Alle slijtage zit dicht bij de stekker, dus het slechte deel eraf knippen, de stekker verplaatsen en het snoer is weer als nieuw. Chris komt terug van de Spar supermarkt.
Daar is de duiker. Aanbevolen door de haven toen ik met hen sprak over antifouling. Voor deze zomer is het genoeg als de duiker alle aangroei van de afgelopen ruim twee jaar eraf schraapt. Dat kost natuurlijk maar een fractie van een anti-fouling. Misschien groeit alles daarna weer extra snel aan, maar dat zien we volgend jaar mei wel.
De duiker blijft anderhalf uur onder de boot en we zien heel wat aangroei naar boven drijven.
Als hij klaar is vertelt Chris hem dat ik mijn leesbril in het water heb laten vallen bij onze aankomst bij de boot. Of hij er naar kan duiken. Dat kan hij en hij vindt hem ook. Reeds bedoven onder het zand, maar hij komt er trots mee naar boven. Deze actie was inclusief!
Nu ook maar eens testen of onze dieselmotor het nog doet.
Nou, niet dus. Hij geeft geen sjoege, zelfs niet het vertrouwde startpiepje.
Ik gok op een lege accu. Dat wordt dus weer het bed afhalen, matrassen weg, lattenbodem weg, luiken losschroeven en de accu doormeten. De accu is 100% dood. Niet meer te redden. Hoe kan dat toch? Ik zet altijd de hoofdmotor schakelaar uit en dan moet de accu niet meer belast worden.
We halen een karretje. Ik verwijder de accu en plaats hen in het karretje. Wij naar Nautica Ceraolo, de winkel voor bootonderhoud op de haven. Ze hebben een vergelijkbare accu op voorraad. Iets meer Ah, maar exact dezelfde afmetingen, dus die past in de bak!
Gemonteerd, getest, motor gestart en ja hoor, als een zonnetje.
Ik inspecteer nogmaals de startaccu. Op de pluspool is een klein tweede draadje gemonteerd. Zou daar altijd stroom doorheen lopen? Ik schakel de motorstroom uit en meet de stroom door het draadje. Ja hoor, 25 mA. Niet veel, maar genoeg om 21 maanden een accu helemaal kapot te maken. Ik volg het draadje en ja hoor, het komt uit bij een installatie voor onze dieselgenerator. Aangelegd door R*b Sm*t uit Hindeloopen die al zoveel ellende op onze boot heeft aangericht.
Deze constructie zal ik dus moeten aanpassen, anders hebben we volgend jaar weer een defecte accu.
Chris heeft inmiddels bij Nautica Ceraolo de fenderhoezen ontdekt. Daarmee worden alle fenders weer hetzelfde en mooi blauw. Elke fender krijgt een nieuw eigen jasje.
Nu we toch zo lekker bezig zijn trekken we de fokhoes naar beneden. Dat verloopt opvallend probleemloos. We leggen hem neer op de kade, rollen hem op en bergen hem op.
Wij hebben wel uit-eten verdiend. We lopen naar het naburig dorp en arriveren om 19:30 bij het Italiaans restaurant. Er is helemaal niemand. Eerst maar een biertje bij de buren. Om 20:15 is er enig leven in het restaurant. We lopen naar binnen. We zijn gesloten hoor grapt de eigenaar.
We krijgen een tafeltje en 30 minuten later zit de zaak afgeladen vol!
We hebben heerlijk gegeten en lopen tevreden weer naar huis.

24 Juli

Chris wil af van de roestige en te zware kettingen aan onze loopplank. Roelf heeft wel een plan. We lopen weer naar Ceraolo en kopen haken en lijnen. Ik heb ook ding met drie gaten nodig om de lijnlengte me in te stellen. Die heeft Ceraolo niet. Ik besluit zelf iets te maken van een gebroken plastic klerenhanger.
De montage verloopt voorspoedig. Chris is tevreden. We hebben een drankje bij Al Porto verdiend. Bij het neerlaten van de loopplank breekt de plastic lijnsteller. Toch maar iets van metaal zien te vinden.
We dineren aan boord met heerlijke tappa’s en worden getrakteerd op een prachtige maanopkomst.

25 Juli

Vandaag doen we lekker niets. Nou ja, een drankje bij Al Porto dan.

26 Juli

We fietsen naar de ijzerzaak in het stadje voor iets van metaal voor de lijn-steller en nog wat andere zaken. We fietsen ook nog even langs de Spar in de stad. Die heeft toch spullen die de Spar in de haven niet heeft. We drinken weer wat, dit keer in een leuke tent met uitzicht op het strand van het stadje.
Onze gasslangen stammen uit 2015 en zijn dus verlopen. Ik heb nieuwe slangen met klemveertjes meegnomen. Nadere bestudering van onze scheepsslangen leert me dat deze van een extra complexe constructie zijn. Ik maak er een foto van en mail de werf of zij het kunnen oplossen.

27 Juli

Iemand van de werf komt de gasslang vervangen. Die bij de gasfles gaat vlot, maar er zit er ook nog één achter het fornuis. Dat wordt pielen geblazen. Gelukkig kan ik dat aan de man van de werf overlaten.
We halen nog wat spullen bij Ceraolo en doen navraag voor het navullen van onze eveneens verlopen brandblusser. Ceraolo doet dat niet, maar op de werf weten ze een adresje in een buitenwijk van Capo. Bijvullen is echter bijna even duur als een nieuwe. Daarnaast staan onze blussers al sinds 2008 niets te doen. Kortom, we kopen nieuwe. Marco, van de werf, gaat het voor ons regelen.

28 Juli

De loop zit er goed in. We melden ons weer bij Nautica Ceraolo en bestellen o.a. een onderdeel voor de montage van een soort hijskraan. Die hijskraan hebben we gekregen van zeilvriend John en is bedoeld om de buitenboordmotor makkelijker van de zeilboot in de rubberboot te takelen en v.v.

29 Juli

Wanneer we naar het stadje fietsen, komen we langs diverse restaurants die op het strand staan. Een hele mooie is Lido del Sole. Vandaag, zo besluiten we, mogen we lunchen bij del Sole.
Het is iets te ver om te lopen, dus pakken we de fiets.
De lunch is heerlijk en we nemen er de tijd voor.
Eenmaal terug wachten we tot de avond om de rubberboot op te blazen. Hij is zwaar en er moet flink gepompt worden. Dat lukt niet met de zon er vol op. ‘s Avonds wel. In de instructie staat hoeveel bar druk er op de boot moet staan, maar we hebben geen drukmeter. We gokken maar wat.

30 Juli

Nautica Ceraolo krijgt het verkeerde onderdeel geleverd. Ik kan niet verder met de montage van de hijskraan.
Het lijkt overigens wel of het elke dag heter wordt. Het is ook nog eens windstil. Onze energie loopt merkbaar terug.
Het is weer vrijdag. Alle huurboten komen op vrijdag terug in de haven en moeten dan afgetankt worden. Er liggen soms wel 10 tot 15 boten op hun beurt te wachten. Dat levert veel gedoe op en dat is leuk om naar te kijken.
Een van de kamers van onze rubberboot blijkt lek. In de “koelte” opgepompt en daarna de hele dag in de zon. Dat was kennelijk toch te veel van het goede. Een verbinding tussen het rubber en een plastic eind-dop is losgesprongen. Dat is te veel voor mijn beperkte lijmkunst. Ik maak foto’s van het euvel en mail de werf of ze het kunnen oplossen.

31 Juli

De werf is dicht in het weekend, dus vouwen we de rubberboot maar weer op en bevestigen hem met spanbanden op de voorplecht. Dan kunnen we morgen in elk geval uitvaren naar Lipari.
Verder doen we weer rustig aan. Het is nog steeds heel warm.