Lefkas Stad.

Ook op deze reis vertrekken we niet al te laat; hoe eerder je ergens aankomt, hoe groter de kans op een plekje.
Chris haalt nog wel even gauw twee croissantjes, bij de lokale bakker, voor het ontbijt.
We nemen afscheid van onze bootbuurman en halen het anker op. Het anker ligt keurig recht voor onze boot. Alleen de communicatie tussen Chris voorop (ankerlier) en Roelf achterop (stuur/gas) verloop niet goed. De boot moet goed voor de ankerketting liggen. Te veel naar voren of te veel naar links of rechts, maakt dat de ankerlier het niet meer aan kan. Als Chris naar bakboord wijst, stuur ik de neus naar bakboord. Daar is Chris niet blij mee. Achteraf blijkt dat Chris bedoelde dat dan de spiegel naar bakboord moet. Zo zie je maar hoe lastig communicatie is.
Afgezien hiervan, loopt het anker keurig naar binnen.
De reis langs de zuidkant van Lefkas verloopt heerlijk rustig. Tegen het moment dat we links af moeten, langs de oostkust van Lefkas, komen de schepen ineens als diaree op ons af. Drie hele grote dagtochtboten komen op ons af. Hoe ver draaien ze door? De beroepsvaart neemt altijd voorrang op de pleziervaart. Moet ik naar bakboord uitwijken of naar stuurboord? Even afwachten maar. Ze willen langs de zuidkust van Lefkas varen. Ik stuur wat naar stuurboord en opgelost is dit vraagstuk.
Dan is er ook nog een hele kudde kleine huurbootjes. Die moeten maar voor ons uitwijken; wij zijn groter.
Dat werkt.
Lefkas aan bakboord, Meganisi aan stuurboord en uiteindelijk komen we weer bij het kanaal van Lefkas stad. Uit het kanaal komt een heel groot privé motorschip. Hij geeft meteen vol gas en scheert rakelings langs ons. We komen op een hekgolf alsof het windkracht tien is. De neus van onze boot komt omhoog en klapt even later vol terug de zee in. En dat dan nog een paar keer.
Wat een droplul, pardon, penis jujubes.
Eenmaal op het kanaal, bel ik met het ponton waar we gereserveerd hebben. Over tien minuten zijn we er. Ze zullen een marinero sturen. Ook geregeld.
Eenmaal bij het ponton zien we niemand en er komt ook niemand. Aan het ponton ligt een boot met de Nederlandse vlag. We vragen aan de schipper hoe het hier zit met de aanleghulp.
Nou, legt hij uit, die is er niet, maar hij wil ons wel even helpen.
Dat werkt ook en even later liggen we, voor de afwisseling, weer eens aan twee mooringlines.
Een mooie plek, dit ponton, en vlakbij het centrum van de oude stad.
Wij zijn hier wel eens geweest op de laatste avond van onze flottielje-week in 2013, maar dat was d’rin, eten en weer d’ruit.
Nu we rustig door de stad kunnen lopen, blijkt het een levendige en afwisselende toeristenstad te zijn. In het midden een plein met daaromheen restaurantjes en café-tjes. Er is ook een lange winkelstraat, afgewisseld met horeca.
We kunnen deze drukte wel waarderen en dat is maar goed ook, want de elektrische stepjes die we gekocht hebben, kunnen we woensdag pas ophalen.
We komen in onze stadsroutine; ‘s morgens een koffie op een terras, ‘s middag een biertje op een terras en ‘s avonds af en toe uit eten.
Nee, ook Lefkas stad bevalt uitstekend.
Wanneer we aan de woensdagmorgenkoffieopeenterras zitten, wordt ik gebeld. De stepjes zijn gearriveerd en kunnen worden afgehaald. Ons koffieterras is al in de richting van de winkel.
Toch is het nog een hele tippel. Eenmaal in de buitenwijk is er nergens schaduw en de zon brand flink.
We hebben twee rugzakken mee en een scherp mes. Het plan is om de stepjes uit de kartonnen dozen te snijden, de opladers e.d. in de rugzakken te doen en dan, met de step aan de hand, weer terug te lopen.
Kotsovolos is een prachtige winkel, vergelijkbaar met een kleine Mediamarkt. Het personeel is super aardig. Een voordeel van Griekenland is ook dat bijna iedereen goed Engels spreekt.
Bij het afrekenen krijg ik uitgelegd dat we, als onderdeel van de garantieprocedure, de verpakking van de stepjes tien dagen moeten bewaren, anders vervalt de garantie.
Daar gaat ons plan met het scherpe mes.
Als snel biedt het personeel aan een taxi voor ons te bestellen. Wat een simpel en goed plan! Onze trip met de taxi zou zo’n 5 euro moeten kosten.
De stepjes passen half in de kofferbak. De klep moet open blijven. Het wordt een dodemansrit. Chris durft op het laats niet meer naar buiten te kijken. De man haalt overal in en geeft nergens voorrang. Hij gaat wel lekker vlot.
Eenmaal bij ons ponton, mogen we 15 euro afrekenen. Toeristen hè, die mogen altijd meer betalen.
Met de nodige moeite krijgen we alles aan boord.
Zo’n Xiaomi stepje, dat is dus niet uitpakken en wegwezen. Er moet een Xiaomi App op de telefoon gedownload worden. Er moet een Xiaomi account gemaakt worden. De step moet met Bluetooth verbonden worden. De step moet toegevoegd worden aan de Xiaomi Home app. De step moet geconfigureerd worden en de step wil twee firmware updates.
En dat, voor twee stepjes, twee keer.
Als dat allemaal klaar is, zijn wij wel toe aan een biertje. De steptest komt morgen wel.
‘s Avonds eten we in restaurant Nissi Mediterranean Kuzina. Onthoud de naam, culinair, geweldig!

5 - 13 Augustus.

Waarom gaat u weg?
Omdat dit ponton vrij beschikbaar is van maandag 9:00 uur tot vrijdag 9:00. In het weekend is het in gebruik voor een flotilje organisatie.
En waar gaat de reis naartoe?
Tja, alweer jeugsentiment. We gaan weer naar Meganisi, want ligt mooi op de route, en wel naar Vathy. Vroeger (2007-2009) kwamen we in Vathy lopend (vanaf Spartagori via veerboot) of met een gehuurd motorbootje. Het is een grote baai, met aan het eind een stadskade met vissersboten en zeilbootjes. Langs de U-vorm van de kade liggen restaurantjes en enkele winkeltjes.
Wij gingen altijd naar Taverna Stravos, een gezellig familie restaurantje. Tafeltje zoeken en typisch Griekse gerechtjes eten met witte wijn uit een aluminium schenkkan. Gasten namen theedoeken voor Stavros mee, waarop hun thuisstad stond afgebeeld en zo hing het overdekte terras vol met theedoeken uit heel (noordwest) Europa.
Dat wilden we wel weer meemaken, al was ons verteld dat de stadskade nog wel een vol wou liggen.
Ach, vroeg weg = meer kans en verder zien we wel.
Om 9:15 verlieten we het ponton in Lefkas Stad en draaiden we weer het kanaal op richting zuid.
Nu we zeezeilen gewend zijn, vinden we varen door een kanaal een beetje precisie werk; de hele tijd sturen en corrigeren. Op zee kan je rustig een kwartiertje de kajuit in om cappuccino te maken.
Na het kanaal stelden we een koers in naar de baai van Vathy en hoefden we alleen nog maar op te letten op het overig verkeer.
Zoals bijvoorbeeld een Italiaans race-rubber-bootje, die na een paar keer zigzaggen op ons af kwam en vervolgens vond dat hij voorrang had, omdat hij van rechts kwam. Technisch juist (we voeren op de motor de baai in), maar onze zeilboot is niet zo van zigzaggen. Vol gas voorkwam nog net een botsing.
Penis Jujubes.
De baai inkijkend, konden we zien dat het aan het eind inderdaad behoorlijk vol lag. Aan stuurboordzijde zijn twee havens. De een ligt altijd vol met flotieljes en de ander is bedoeld voor grote dikke megajachten en vraagt ook groet dikke megaprijzen.
Aan bakboorzijde zagen we echter ineens een tamelijk lege kade met enkele catamarans en zowaar een elektra/water-paal.
Daar gaan we liggen!
Bij de eerste poging kwamen we niet goed uit, maar na de tweede poging lagen we prachtig, op geringe loopafstand van de restaurants, aan de kade.
We hebben inmiddels drie verschillende soorten kaarten voor de elektra-paal, maar geen van deze drie was geschikt voor de paal alhier.
In een souvenirshop scoren we correcte kaart.
Maar….. onze paal blijkt defect en het is op die kade ook de enige paal. Balen, maar we krijgen wel ons geld terug.
We eten ‘s avonds aan boord; morgen naar Stavros.
Wanneer ik de volgende morgen sta te douchen, komt Chris langs. Aan de kade aan het eind van de baai zijn een paar boten weg en daar hebben ze werkende elektra-palen!
We halen het anker op en varen richting de eind-kade. Één plek is alweer weg, maar we kunnen terecht. De aanloop is dit keer perfect, maar ik heb net iets te vroeg geroepen dat het anker eruit kon. Bij de kade komen we net een metertje ankerketting te kort. We pruttelen langs een Griekse motorboot met een dinghy-buitenboord-motor die ver naar stuurboord uitsteekt. Daar moeten we ook nog langs.
Op de kade staat een Engelsman klaar om ons te helpen.
We besluiten om achteruit gas te geven en de landvasten uit te gooien. Met hulp van de Engelsman leggen we aan. De landvasten staan strak en de ankerketting ook. Beter wordt het niet.
De afstand tot de kade is net even te groot voor onze loopplank, maar als we de loopplank los op de onderste trede van de spiegel leggen, dan haalt hij het wel. Vastmaken met een touwtje en klaar.
Er is zelfs nog een plekje vrij op de stroompaal! Da’s ook geluk, want het aantal aansluitingen op de twee aanwezige stroompalen is nog niet de helft van het aantal boten dat er kan liggen.
De bootmensen langs deze kade vormen een gezellig dorpje waar men elkaar helpt en de nodige roddels deelt. Een belangrijke bezigheid in dit botendorpje vormt het nakijken van wegvaren boten. Ongeveer één op de drie boten die weg vaart, pikt bij het ophalen van het anker wel de ketting van een andere boot op. De routiniers die hier liggen, worden daar niet koud of warm van. Ze kennen allemaal de routine van een lijn die ze onder de opgeviste ketting doorhalen en aan de kikker bevestigen. Anker iets laten zakken en het anker komt vrij. Lijn losmaken en de ketting valt weer op de bodem.
Ik bestudeer het goed. Er zal wel en dag komen dat ik deze kennis nodig heb.
Vanaf onze nieuwe ligplaats, zitten we overal dichtbij. Restaurants natuurlijk, maar ook een soort dorpscafé (met terras) waar een halve liter witte wijn 5 euro kost.
Er is een bakker, maar ook een taartjeswinkel en twee supermarkten. Voor de Frape of Freddo Cappuccino kunnen we kiezen uit twee lounge terrassen.
Wij vinden Vathy heel, heel leuk.
Stavros vinden we minder leuk. We kunnen we ‘s avonds niet eten, want we hadden moeten reserveren. Het plaatsgebrek geldt vooral voor mensen met z’n tweeën; die nemen relatief veel tafelruimte in. Het aantal tafels bij Stavros is, sinds 2008, sterk uitgebreid en ze zijn inderdaad bijna allemaal bezet. Een leger aan personeel loopt af en aan. Op de overkapping van het terras staat nog altijd Family Taverna, maar zo voelt het nu absoluut niet meer.
Bij het Gyros restaurant mogen we wel aan een tafel voor vier zitten en de Gyros is goed en goedkoop. De wijn ook.
Voor Stavros hoef je niet meer naar Vathy, maar later ontdekten we nog enkel echte family taverna’s, dus die hebben we in ons hart gesloten.

Dan de nieuwe elektra step. Daarmee kan je heel wat plaatsen op het eiland mee bereiken. In een minuutje of tien zoefden we naar taverna Spilia, waar we eerder al twee nachten gelegen hadden.
Ook naar Katomeri is het op de step een paar minuutjes.
Het is namelijk zo; Roelf heeft een leesbril, nee, hij heeft twee leesbrillen, voor als er één kwijt raakt. Nou, de eerste viel in het water bij het aanleggen in Lefkas stad en de tweede viel in het water toen ik de landvasten in Vathy wat wilde aantrekken. Wat nu? Ik legde het probleem voor aan de mevrouw van de Freddo Cappuccino en die zei:
Katomeri. Zo’n beetje de hoofdstad van Meganisi en daar is een apotheek en die verkoopt kant en klare leesbrillen.
Eenmaal plus twee graag.
Ook weer geregeld.
Na een Frape in Katomeri steppen we door richting Paradise Beach. Een mooie route die voert langs tal van plaatsen waar mensen hun bootje kunnen neerleggen. Wij zagen een kade bij een mooi restaurant; daar gaan we misschien nog liggen.
Paradise Beach is een hip modern strand met goede ligstoelen en een strandtent. We mogen onze stepjes naast ons tafeltje daar parkeren en doen een drankje en later een broodje.
We vinden een mooie route naar een naburige baai met, ook daar, een leuk restaurant/terras.
Na alweer en drankje, gaan we huiswaarts. We stuiten nu wel op een heuvel met een helling van meer dan 20%. Dat vinden onze stepjes te stijl, maar dat is maar 10 meter.
Tegen het eind van de middag zijn we weer bij onze boot. Wat een leuke dag en wat een fijne stepjes.
Blij mee.

Na de ene dag in Vathy volgt de andere en steeds weer anders.
Tot het op een dag wel heel anders wordt. Na vijf uur ‘s middags loopt de baai vol met boten die een plekje zoeken. Tot en met het laatste gaatje wordt gevuld en daarna druipen de zoekers teleurgesteld af. Er wordt die avond onweer verwacht, dus dat zal de reden van de drukte zijn.
Op onze weerapp’s valt de regenvoorspelling wel mee en volgens app Windy gaat het ook niet hard waaien.
Tegen 19:00 uur wordt de lucht bewolkt en steeds donkerder. De wind trekt aan en daarna trekt hij nog meer aan. We zien boten in de baai vrij op anker gaan liggen en die liggen bepaald niet rustig.
Het wordt nog donkerder, de wind trekt verder aan en het begint te regenen. Even later horen we een onweer naderbij komen. Plots dondert en bliksemt het, het stortregent en de wind wordt een storm.
Wat een noodweer. Daar hebben we de boot op voorbereid, maar het lekje bij het raam van de kajuit ontwikkeld zich tot een flink lek. We lopen met handdoeken en pannen door de kajuit.
Gelukkig blijft de boot goed op z’n plek liggen. Het anker houd.
Nou, dan kunnen we in de kajuit wel wat TV kijken, een drankje drinken en wachten tot de onweersstorm weer overtrekt.
Dat doet hij na anderhalf uur. We fatsoeneren de lekkageplekken en besluiten dat het bedtijd is.
We doen de slaapkamerramen open, dan worden we vanzelf wakker als het weer gaat regen.
Dat gebeurt niet.
De volgende morgen horen we een verhaal van iemand die zijn plek niet kon houden, uit moest varen en geen veilige ankerplaats meer kon vinden. Die had deze nacht helemaal niet geslapen.
Tja, ook dat is de Middellandse zee.

13 augustus alweer. We denken aan dat liedje van de Clash:
Well, come on and let me know
Should I stay or should I go?
We weten het nog niet. Morgen blijven we in elk geval nog wel.

14 - 21 Augustus.

Toen we nog in Vasiliki waren, kwamen we Gert en Paul tegen. Zij varen al jaren in het Lefkas gebied. De boot is van Gert en hij neemt steeds iemand anders mee. Toen was dat Paul, die in Vathy Meganisi woont. Na een heel gezellige borrel bij hen aan boord, spraken we af dat we elkaar nog wel ergens in het Lefkas gebied zouden zien.
Nou, Paul ging vanzelf; wij in Vathy, hij woont in Vathy. Daarnaast komt hij tegen de avond het liefst op het stamcafé-terras dat wij ook het leukste vonden.
Nadat we elkaar op dat terras een paar keer gesproken hadden, kreeg ik een appje van Gert. Na een rondje met z’n dochter, deed hij nu een rondje met z’n vrouw en was hij vanaf Corfu onderweg naar het Lefkas gebied. Hij vroeg waar we waren.
Nou, in Vathy dus. Zo kwam het dat we de 17e, vanaf ons frape-terras, de boot van Gert de baai zagen invaren.
Even later zaten we met z’n vieren aan de frape.
Daarna een biertje. Toen nog een biertje en daarna een wijntje. Tegen de avond schoof Paul aan en verhuisden we naar het stamcafé-terras. De dag sloten we af op het terras van restaurant Rose Garden met een heerlijke maaltijd.
Was dat even hard werken! Gaan we volgend jaar weer doen.

We spraken ook nog even over ons stevig lekkend raam. Paul kende een Nederlander in Lefkas stad die daar baas was op een werf. Die zou ons misschien kunnen helpen, nu het contact met onze winterhaven zo moeizaam was.
We namen contact op met de Nederlander en stuurden ook nog per e-mail een smeekbede aan de technische afdeling van de winterhaven.
Na de eerste Whatsapp’s naar de Nederlander, bleef het oorverdovend stil. Van de winterhaven kreeg ik plots wel een reactie over een eerste afspraak met hun raam-deskundige.
Dan moesten we wel terug naar Preveza, maar dat is maar 3 uur varen van Vathy.
De afspraak prikte op de 22e, om 9:00 uur. Dus dan maar op de 21e naar Prevaza en een plekje boeken op haven Cleopatra.

In de tussentijd bleven we het eiland verkennen met de stepjes. Aan de zeestraat tussen Meganisi en Lefkas ligt El Paradis. Een restaurant gesticht in het hippie-tijdperk. Heel sfeervol, prachtig uitzicht en heerlijk eten.
10 Km heen en 10 Km terug. De step haalt dat makkelijk, zeker nu we ook de “sportstand” ontdekt hebben.
Het enige vervelende was dat de stepjes, bij terugkomst op de boot, niet meer opgeladen wilden worden. Donder en bliksem, net nieuw, vier keer gebruikt en alweer stuk! Na veel zoeken en vloeken, bleek dat de accu’s in de stepjes door de zon en het gebruik te heet geworden waren. Nadat ze waren afgekoeld, begon de lader weer te werken.
Had dat nou niet even in het instructieboekje kunnen staan meneer Xiaomi!

Over tegenslag gesproken; de dag voor ons vertrek naar Preveza, checkten we toch nog maar even de ankerketting. De lier gaf geen sjoege meer, maar dat kon goed komen van het feit dat we zo strak lagen aangemeerd. Moet de lier te hard werken, dan treed de overspanningsbeveiliging in.
Nou, dat was het dus niet. We hadden bij het aanleggen bijna de gehele ketting opgebruikt en die ketting bleek aan het eind een flink aantal keren omgedraaid te zijn. De omgerolde ketting was vervolgens omgerold het mechaniek ingelopen en zat daar nu muur- en muurvast.
Gebeurd precies op het moment dat we aan de kade lagen, dus daar hadden we niet echt iets van gemerkt.
Ook met zo’n ketting-systeem had ik nog nooit geknutseld, maar het was duidelijk dat als ik die ketting niet kon terugrollen, wij het anker niet zouden kunnen ophalen.
Schroevendraaier, waterpomptang, inbussleutels, kracht, zweetdruppels, geduld. Alles kwam er aan te pas, maar, na een half uur, was ook deze kleine ramp weer afgewend.
Alles zag er weer goed uit. Nu maar hopen dat de lier op de vertrekdag ook weer goed werkt...

21 - 22 Augustus.

Om 6:30 uur gaat de wekker. We zijn allebei direct wakker. Het was Saturday Night in augustus vakantiemaand. Veel schreeuwende pubers op straat, brommers, motoren en in de verte een discodreun. Zo’n nacht hadden we dit jaar nog niet gehad, maar nu wel, tot 4:00 uur.
Daarnaast speelde mee dat we niet zeker wisten of de ankerketting goed naar binnen zou lopen. Daarnaast weet je natuurlijk nooit of niet iemand zijn ankerketting over die van jou heeft neergelegd. Augustus is ook amateur-schippers-huurboot-maand.
Na een vroeg ontbijt is het tijd om de proef op de som te nemen voor het vertrek.
Ik gooi de landvasten niet los, maar ik verleng ze maximaal. Mocht de lier het niet doen, dan kunnen we nog zonder hulp terug naar de kade.
Voorzichtig drukt Chris op het knopje anker omhoog.
Ratel, ratel, doet de ketting. Alles doet het.
Omdat we de ketting tot het uiteinde hadden uitgelegd, duurt het even voordat de ketting binnen is.
Zoals altijd, stopt het ophalen een paar keer omdat de boot dan te veel naar links, naar rechts of naar voren is gedreven. Inmiddels zijn we wel goed ingespeeld op het geven van gebaren en het opvolgen daarvan. Dan voelen we een flinke bonk door de ketting naar de boot lopen. Het anker heeft een flinke poos, onder soms stevige krachten, in de modder gelegen. We varen over het anker heen en dan weer terug. Dat helpt. Bij volgende ophaal poging loopt de ketting door naar binnen en even later komt het anker boven. Het hele anker blijft verborgen onder een grote bonk klei.
Wat geeft het, het anker is weer binnen.
Onze windvoorspelling app geeft windkracht 2 aan, maar onze eigen windmeter wijst 18 knopen aan. Er zijn zowaar wat golven te zien.
Eenmaal uit de baai van Vathy is het een rechte lijn naar de ingang van het Lefkas kanaal. Een mooie en ontspannen tocht.
Ruim voor de ingang van het kanaal beginnen we met de timing voor de brug bij Lefkas stad. Op de Navionics zee-route planner kunnen we precies aflezen hoe laat we bij de brug zullen aankomen. De gashandel gaat terug totdat de aankomsttijd precies 12 uur is.
Dat doen meer schippers; op het kanaal pruttelen alle bootjes in hetzelfde lage tempo.
Toch nog iets te vroeg komen we aan bij de brug, die zowel heft als draait en daar zo’n 8 minuten voor nodig heeft. Door de wind (en de onmogelijkheid om ergens vast te maken) probeert iedereen nu super langzaam door te varen.
Het is voor ons de tweede keer bij deze brug en we worden er al beter in. Uiteindelijk trekt iedereen in het rijtje weer op tot het maximum hier van 5 knopen.
Ten noorden van Lefkas komen we op open zee. Daar is te merken dat het gisteren en vandaag stevig gewaaid heeft. De boot wiebelt flink en Chris vindt dat niet gezellig.
Na 40 minuten mogen we rechtsaf het Preveza-kanaal in. Dat is een gebaggerde geul door open zee.
De golven komen nu niet meer van opzij, maar van achteren en dat is een stuk comfortabeler.
In de baai bij Preveza is de wind iets minder, maar daar staat wel een behoorlijke en veranderlijke stroming.
Gelukkig reageert haven Cleopatra snel op onze oproep en wacht ons op met de dinghy. Van daaruit wijst hij onze ligplaats aan. Dat is fijn, want nu kan ik daar met een stevige snelheid op af, want anders pakt de stroming de boot.
Even later liggen we aangemeerd.
Wat is het hier saai! Een verzameling pontons met grotendeels lege boten. Er is een modern gebouw voor de havenmeester, een bescheiden restaurantje en dat is het wel.
Er is ook een soort pontbootje dat je meeneemt naar Preveza stad aan de overkant van het water, maar dat bootje vaart zondags niet.
Nou ja, we zijn hier maar met één doel en dat is de afspraak met de raam-reparatie-deskundige van morgen 9 uur.
We spuiten onze boot schoon en verwijderen zo ook de klont modder rond ons anker. We draaien wasjes in de wasmachien en vullen de watertanks. Zo maken we er een nuttige middag van.
We drinken wat op het haven-terras en hebben een leuk gesprek met Simon ‘Butterfly’, een Hollander die Griekenland aan het ontdekken is in zijn pas verworven zeilboot.
We eten aan boord, kijken wat TV en gaan vroeg naar bed; morgen weer vroeg op.
Slapen is ook nu niet eenvoudig. We liggen eigenlijk midden op zee met wat drijvende pontons om ons heen. De wind en vooral de golven rukken hevig aan onze boot. In deze haven lig je omdat je daar iets nodig hebt, niet voor je lol.
‘s Morgens, na het ontbijt is het wachten op meneer René, de raam deskundige.
René meld zich op de afgesproken tijd bij onze boot. Een heel goede start van onze samenwerkingsrelatie!
Hij bekijkt de kajuit-ramen en weet precies wat er op welke plek aan de hand is. Deze man heeft er verstand van! Hij verteld wat de onderliggende oorzaak is en welke twee oplossingen er zijn Één goedkope, zonder langdurige garantie en één met garantie, die meer werk kost en dus ook duurder is.
Ik geeft aan dat ik een echte oplossing wil.
Binnenin de kajuit, wijs ik een plekje aan waar het al jaren een heel klein beetje lekt. Hij wijst langs welke weg het lekwater zou kunnen komen van een vergelijkbaar probleem bij de kajuit-ramen aan de andere kant. We gaan daar buiten kijken. Ook ik kan zien dat de middennaad van de ramen daar er niet goed uit ziet De twee ramen liggen rond die naad allebei een beetje los. Dat kan nog twee jaar goed gaan, maar ook dit gaat zich tot een heus lek ontwikkelen.
Nou, doe maar twee offertes; één voor alleen het ene raam en een voor beide ramen.
Tot slot geeft hij aan dat, vanaf het moment dat de boot het droogdok in gaat, hij verantwoordelijk is voor de bescherming van het interieur van de kajuit. Zolang het werk niet af is, worden er canvas doeken over de kajuit gesjord ter voorkoming van lekkages.
Al met al een goed gevoel. Over twee of drie dagen krijg ik de offerte.
Ik ben bang dat dit niet goedkoop gaat worden.
Na nog een cappuccino op het haven-terrein is het wegwezen geblazen.
De zee tussen Preveza en Lefkas is gelukkig iets rustiger. En we proberen weer precies uit te mikken om op tijd bij de brug aan te komen.
Boven Lefkas, ogenschijnlijk ter hoogte van de brug woed een flinke brand. Blusvliegtuigen vliegen af en aan. Hopelijk is de brand ver genoeg weg van onze reisroute.
Dat blijkt zo te zijn. De toch door de brug verloopt steeds soepeler en even na de brug draaien we vanaf het kanaal naar de pontons van Lefkas stad. Daar is, om de één of andere reden, altijd plek en we hebben wel weer zin in een beetje rust en een bezoekje aan de stad.
Dankzij de hulp van de meneer van de buurboot leggen we soepel aan.
Vanmiddag een terrasje in de stad en morgen lekker uitslapen.

23 -25 Augustus.

Tja, Lefkas stad, daar waren we natuurlijk al geweest om onze elektrische stepjes op te halen. Wat doe je dan? Je bezoekt alle leuke plekjes die je kent van de vorige keer.
Een paar dingen deden we anders.
Elektra: op het ponton van Ionian is overal walstroom en water beschikbaar, maar om de één of andere reden mag dat niet gebruikt worden; dat mogen alleen de Ionian charterboten van vrijdag t/m zondag. We betalen wel ons liggeld aan de stad, maar betalen voor stroom lukt gewoon niet. De vorige keer hebben we daarom twee keer per dag stroom gedraaid op onze stroomgenerator, maar dit keer hebben we maar stout gedaan. ‘s Avonds, als het donker werd, staken we onze walstroomstekker in de stroompaal en ‘s morgens om 7 uur haalden we hem er weer uit. De accu’s deden de rest. De avond voor ons vertrek, vulden we met donker ook onze watertanks. Later zou blijken dat dit een goed idee was.
Een belangrijke reden om wat langer in Lefkas stad te blijven plakken was de weersverwachting. Weliswaar wisselde de verwachting dagelijks, maar duidelijk was dat ons die week een flinke onweersperiode te wachten stond. Uiteindelijk was er in de nacht van woensdag op donderdag een behoorlijk onweer met fikse regen. Ik had de midden-naad van ons lekkende kajuitraam dichtgeplakt met duct-tape, maar dat bleek onvoldoende. ‘s Nachts konden we ons bed uit om handdoeken en potten en pannen onder de lekken te plaatsen.
Het goede nieuws was dat we in de e-mail een offerte voor het dichten van het raamlek kregen. Kost weer een fortuin natuurlijk; alle grote ramen links en rechts van de kajuit moeten eruit gehaald worden, schoongemaakt, opnieuw op het polyester gelijmd worden en daarna rondom dichtgekit.
Na ons tripje naar de winterhaven, gaan we er wel vanuit dat dit werk nu snel en goed zal worden uitgevoerd.
Ook toevallig; lopen we over het centrale plein van Lefkas stad, horen we iemand roepen. Gert en Coralien waren daar neergestreken op een terras. Of we een drankje mee deden.
Ach, nu je zo aandringt….
Het was druk op het terras, op alle terrassen op het plein zelfs. Er bleek een optocht te komen van mensen in klederdracht uit allerhande naburige streken en landen. Konden we ook nog cultuur snuiven.
Langzaam beginnen we ons te realiseren dat het nog maar drie weken is voordat we weer terugreizen naar Altea la Vella. Dan moeten we er wel een beetje knap uitzien. We vinden een leuke kapsalon in de oude stad en laten ons haar knippen.
Als volgende bestemming lijkt Palairos ons wel wat. In het Lefkas vaargebied, maar dan aan het vaste land. Leuk plaatsje, strandje en een aantal restaurants, waaronder een India’s restaurant; weer eens een andere smaak. Echter, in het weekend (vrijdag t/m zondag) de ligt de haven van Palairos vol met charters.
We herinneren ons Atherinos, een haventje voor 8 boten met elektra en het restaurant van Kostas. Heerlijk sereen, mooi en rustig. Daar gaan we heen voor de vrijdag t/m zondag. Gokje natuurlijk dat er iets vrij is, maar tussen 11:00 en 12:00 heb je een redelijk kans. Daar gaan we voor.

26-31 Augustus.

We staan weer niet al te laat op omdat we formeel om negen uur weg moeten van het ponton. Al te vroeg weg moet ook niet; we willen immers tussen elf en twaalf aankomen bij Atherinos.
De lucht ziet er nog behoorlijk bewolkt uit, maar het zou een mooie dag moeten worden.
We vertrekken zonder problemen en draaien het kanaal op en daarna het vaargebied tussen Lefkas en het vaste land. Altijd weer prachtige vergezichten met relatief weinig bootjes. Misschien wordt het seizoenseinde al en beetje zichtbaar.
Na een mooie overtocht, brengt Navionics ons precies voor de ingang van de baai die we zoeken. In de baai is het tamelijk druk met ankeraars, vrij en met landlijnen.
We moeten helemaal aan het eind van de baai zijn. Eenmaal daar in de buurt zien we een flink aantal masten ter hoogte van de kade van Atherinos. Zou er en plekje zijn?
Wanneer we er voor langs varen, zien we wel drie plekjes! We kiezen het plekje dat het dichts bij de elektra/water-paal is. De aanloop verloopt vlekkeloos (al zeg ik het zelf) en op de kade staan ze al klaar.
We zijn altijd en beetje beduusd wanneer we zomaar ineens op zo’n mooie plek kunnen liggen. Het is hier prachtig, rustig en sereen. Tegenover de kade ligt Kostas’ restaurant, maar ook dat is heel rustig en hun terras biedt een prachtig uitzicht over de baai en de bootjes.
Er is aan de kade ruimte voor 10 tot 12 boten en de meeste daarvan zijn van Engelsen. Bijna geen huurboten en iedereen al wat op leeftijd, dus het bootpubliek is ook rustig.
Hier gaan we het de weekend dagen heel goed vol houden!
De dagen vullen zich met luieren op de boot, een terrasje bij Kostas, een wandeling naar Fanari beach (waar we Paul weer eens tegen komen, prachtige zonsondergang) en dineren bij de concurrent van Kostas (gezelliger).
De boot naast ons ligt daar al zeker 6 jaar. Zeer de vraag of je er nog mee zou kunnen varen. Hij wordt het hele jaar door bewoond door een Engelsman. Misschien wel omdat het er ‘s winters heel eenzaam wordt, is hij poezenvriend geworden. Hij geeft de zwerfpoezen brokjes en ze mogen overal op zijn schip liggen slapen. Één van die poezen heeft onze boot ontdekt en daar kon Chris geen weerstand aan bieden. Voor de tijd dat we hier zijn, hebben we een huisdier.
‘s Nachts kan je een spelt horen vallen, dus we slapen als een os en, veel te snel, moeten we ons voorbereiden op de reis na Palairos.
Ja, waarom zouden we dat moeten? Het bevalt ons hier uitstekend en met de elektro-step kunnen we van hieruit nog overal naartoe.
We blijven hier een weekje langer, dan naar Palairos, dan naar Preveza aan de kade en dan naar Cleopatra voor de winterstalling.