Ja, je leest het goed, dit jaar start onze zeilreis al in april.
We willen dit jaar van half augustus tot half september in Maastricht verblijven. Daarom gaan we eind juli alweer weg van de boot en dus willen we ook een beetje vroeg op de boot aankomen.
Evenals vorig jaar was er geen goede vliegverbinding tussen Spanje en Preveza te vinden. Vorig jaar vlogen we daarom via Londen naar Preveza. Dat gaf een hoop stress met vertragingen en overstappen.
Een alternatief is Schiphol. Transavia vliegt regelmatig op Preveza vanuit Schiphol. Nadeel van Schiphol was dat er enorme problemen waren rond de meivakantie met urenlange rijen en veel gemiste vluchten. Dit jaar zou alles echter beter moeten zijn; meer personeel, betere logistiek en betere apparatuur.
Schiphol dan maar, dit jaar.
Tja, als je dan toch over Schiphol gaat, waarom dan niet een tussenstop in Nederland voor bezoekjes aan familie en vrienden?
Zo gedacht, zo gepland. Op 19 april vliegen we naar Schiphol (met Vueling) en op 25 april vliegen we door van Schiphol naar Preveza (met Transavia). Terugvliegen we dan op 30 juli naar Schiphol (Transavia) en dezelfde dag (7 uur later) door naar Alicante (Transavia).
We hadden nog niet geboekt, of we lazen in de krant dat Transavia ook dit jaar grote problemen heeft met zijn vloot (te veel vliegtuigen vallen uit) en dat ze tal van vluchten zullen moeten schrappen.
Lekker dan, hebben wij weer, de spanning of je vlucht wel door gaat.
Nou ja, dat hoort bij avonturen.
Op 19 april staan we maar weer eens om 4 uur op om de laatste restjes in onze 25 kilo tassen te proppen en het huis af te sluiten. Om half zeven hebben we afgesproken met buurman Herman. Onze steun en toeverlaat brengt ons weer naar Alicante Airport.
Alles verloopt soepel, zelfs onze bagage verschijnt supersnel op de bagageband van Schiphol. Dat deel van de logistiek is in elk geval goed verbeterd.
Broer/zwager René wacht op ons in P1 van Schiphol. We moeten hem alleen nog even vinden.
OK, dat is koud zeg, zo even oversteken van de terminal naar P1. Zijn we niet meer gewend.
We rijden met René naar zijn tweede huis in Ost Friesland (D). Het is een hele rit en René doet zijn best om er niet te lang over te doen (lang leve Flitsmeister).

21 - 25 April

Na een aangenaam verblijf bij René, rijden we zondag van Ost Friesland naar Friesland, waar René zijn eerste huis heeft. Vandaar wilden we met het OV naar Alkmaar, waar vriendin Elly op ons wacht. Ik had mijn OV-chipkaart al vernieuwd, maar René wil ons wel naar Alkmaar rijden. Nou graag, scheelt een hoop tijd en gedoe.
Van zondag tot donderdag logeren we bij Elly. We krijgen een hartelijk onthaal; een warm bad! We zwerven die dagen door Alkmaar, waar we ooit een poos gewoond hebben, laten met Elly de hond uit en maken, met de auto van Elly, een tripje naar Marcel en Angela in Amsterdam. Onze afspraak, die week, met Els en Peter, sneuvelt op gezondheidsproblemen. Volgende keer maar weer.
Nog een paar afspraken en ook die dagen vliegen om.
Ook Elly houdt ons weg bij het OV en brengt ons op donderdag naar Schiphol.
Het is druk op de "kiss&ride", maar het past. We nemen afscheid van Elly en verkennen Schiphol op de donderdag voor de mei-vakanties.
Schiphol lijkt er klaar voor. Geen rijen bij de bagage drop-off en de check-in controle is een oase van goed georganiseerde rust. We mogen door zo'n hippe moderne scanner; zoef en klaar.
We moeten naar de D-pier en op die route vinden we nauwelijks horeca. Jammer, want we waren voor de zekerheid vroeg gekomen. Eenmaal op de beoogde gate volgt een gate-wisseling. We mogen naar de C-pier.
Hier zijn winkeltjes en restaurants.
Fijn zo'n gate-wisseling!
Het restaurant is ook buitengewoon hip en modern. Je scant de QR-code van je tafeltje, besteld via de website op je telefoon en betaald met Google Pay.
Best een verschil met de goede oude ober, maar gelukkig hadden we dit concept al geoefend op onze laatste wintersport.
Het lukt de pensionado's nog goed om de tijdgeest te volgen, maar om ons heen zagen we dat het personeel en full-time-job had om alles aan iedereen uit te leggen.
Op wat vertraging na, verloopt de vlucht naar Preveza naar wens.
's Avonds rond een uur of negen komen we aan.
Dan volgt het volgende avontuur.
Het vliegveld en de winterhaven van Preveza zijn van de stad gescheiden door een doorgang naar een binnenzee. Onder die doorgang loopt een autotunnel. Daar moeten we doorheen. Niet alleen om bij ons appartement te komen, maar ook elke komende dag om te drukken en te dreigen bij de werf van de winterhaven (na 8 maanden zijn de meeste reparaties nog niet gedaan…).
Kortom, we hebben een huurauto nodig. Die hebben we van tevoren reeds geboekt, maar tot onze verwondering bleek dat 19 euro voor een hele week te kosten.
19 Euro? Voor een hele week? Addertje onder het gras?
Toch maar gewoon geboekt en nu de auto dus maar ophalen. Het is 10 minuten lopen vanaf de terminal, dat wel. Ik laat Chris achter met de koffers en ga op pad.
Ik ben niet de enige die dit avontuur aandurft en ik moet even op mijn beurt wachten.
Dan volgt het papierwerk en het speuren naar bestaande schade aan de auto.
Ik maak foto's en rijd naar de terminal. Chris is nerveus van het lange wachten, maar daar is dan toch de auto van 19 euro.
Koffers erin en rijden maar.
Het appartement is in de oude stad. Heel gezellig, maar autovrij. We weten van vorig jaar nog een bescheiden parkeerplaatsje in de buurt. Er is nog plek en gelukkig hebben onze reistassen wieltjes.
De sleutel van ons appartement zit in een sleutelkastje met een cijferslot en ja, we hebben de code in de app ontvangen.
Eigenlijk loopt alles wel soepel vandaag.
We doen een klein drankje en vallen als vanzelf in slaap.

26 april - 1 Mei

We worden wakker in ons appartement. Het is er wat fris. Het is immers nog april. We zetten de airco op verwarmen.
Chris heeft bij Elly in Alkmaar een heleboel broodjes gesmeerd en de laatste twee hebben we nu voor ontbijt (en we hebben ook theezakjes mee). En voor bij de koffie hebben we nog gevulde koeken ook!
Ons balkonnetje ziet er gezellig uit en ook het uitzicht naar het autovrije straatje is leuk. We zitten midden in de oude stad. Hier gaan we het wel een weekje volhouden.
De eerste week in Preveza hebben we weer gereserveerd om de werf achter de vodden te kunnen zitten.
De traditie hier is dat, van de 8 maanden dat de boot op de kant ligt, er 7 maanden en 3 weken niks gebeurd. Van de 10 reparaties/aanpassingen staan er nog 8 open.
De traditie is dan ook dat wij, in de laatste week voordat de boot te water gaat, elke dag op de werf gaan informeren naar de status.
Daarnaast moet de boot natuurlijk weer vaarklaar gemaakt worden.
Allereerst de accupool weer aansluiten. Accupool erop, schakelaar om en.. er gebeurd niets. OK, even zoeken. O ja, ik heb niet 1 min-pool, ik heb er 3 en heb er dus 2 vergeten. Tja, was allemaal 8 maanden geleden…
Nu alle accupolen erop, schakelaar om en TaDaa, alles start op.
Vervolgens mogen we dan dus graag een muziekje aanzetten. Omdat 1 van de 2 muziekboxjes stuk was, hebben we in Spanje twee nieuwe gekocht. Die dus snel geïnstalleerd. Een mooi geluid en eindelijk weer stereo. Even later start onze boordradio spontaan opnieuw op.
En even later nog een keer. En weer en steeds frequenter.
Iets met de nieuwe boxjes?
Nieuwe boxjes eraf, het oude boxje erop en afwachten.
Even later start de radio spontaan opnieuw op. Aan de boxjes ligt het dus niet.
O ja, nu we stroom uit de accu’s gebruiken, is het slim om de walstroom aan te sluiten. Stekkers erin en… er gebeurt niets. Ik druk op de startknop van de Mastervolt voor acculaden en de invertor (12 volt naar 220).
Er gebeurd niets.
OK, zuinig met stroom dus maar even. De dag loopt al ten einde en we verzamelen wasgoed dat na 8 maanden wel graag gewassen wil worden. Die brengen we straks naar Mina die dat voor ons, voor een habbekrats, gaat wassen, strijken en vouwen.
We stappen in de huurauto en rijden naar het appartement.
We zoeken naar een terrasje voor een drankje en daarna gaan we uit eten in de oude stad. Binnen graag, want het is hier ‘s avonds nog behoorlijk koud.
De volgende dag worden we wakker met een heel oranje gevoel. O ja, het is Koningsdag! We hijsen ons in de meegebrachte koningsdag parafernalia en maken een selfie op de kade.
We sturen de huurauto richting de locale LIDL om vooral zware dingen in te slaan voor aan boord.
We rijden daarna naar de haven om op te pakken wat we gisteren hebben achtergelaten. Even langs de administratie om te vragen hoe het staat. Weten ze dat 1 mei een feestdag is en er dus niet gewerkt wordt? Dat maak de resterende tijd voor alle reparaties nog weer korter…
Eenmaal aan boord blijkt de autoradio definitief overleden. Nieuwe zoeken dus.
Vervolgens gaat de aandacht naar de niet reagerende Mastervolt. Ik krijg er spontaan buikpijn van. In 2019 is onze Mastervolt al eens geploft en toen moesten we uiteindelijk een nieuwe uit Nederland laten komen. Eerst maar eens de hele route van walstroom naar op te laden accu’s nalopen.
Na een poosje is de kast van de Mastervolt aan de beurt. Daartoe moet ik me in een nauw luik onder het bankje achter het roer persen. De Mastervolt zit achter twee houten platen. De schroeven in die platen lijken er niet meer in te zitten. Ik verwijder de platen en laat mijn blik over de apparatuur gaan. De lampjes op de apparatuur voor de generator staan vrolijk aan, maar die op de Mastervolt zijn allemaal uit. Ik controleer de aan-uit knop en, ja hoor, hij staat uit.
Wie heeft dat gedaan? Waarom? En waarom is het me niet verteld?
Geen idee.
Ik zet de schakelaar om en er beginnen lampjes te branden.
HIJ DOET HET, roept Chris vanuit de kajuit.
Fijn natuurlijk, maar waarom wist ik niks?
Nu de walstroom werkt, kunnen we de boiler testen. We zetten hem aan en wachten een kwartiertje. Nee, hij is nog niet warm en na een uurtje ook nog niet.
Floep! Wat nu weer? Mij schiet te binnen dat ook aan dit elektrisch apparaat iemand heeft kunnen morrelen. De boiler zit onder de bank van de eettafel, dus het is even graven. Ja hoor, de stekker van de boiler is uit het stopcontact gehaald! Wat een flapdrol!
We stoppen de LIDL aankopen in de koelkasten of onder het vloerluik.
We hangen de fenders weer langs de boot en halen de beschermhoes van de genua af.
Tijd om weer eens naar de stad te rijden.
De volgende morgen gaan we op zoek naar een radio. In de elektrowinkel in de hoofdstraat vinden we wel een mooie steelstofzuiger (van het handstofzuigertje krijgen we rugpijn), maar geen goede autoradio. Via Google vinden we op loopafstand een vestiging van Kotsofolos, de keten waar we in Lefkada de stepjes gekocht hebben. Ze hebben maar 1 model op voorraad, maar dat is een goed merk (Sony) met Bluetooth en alles erop en eraan voor 99 euro.
We rijden naar de haven voor het gebruikelijk ritueel. Vandaag zouden er dan toch echt monteurs langs moeten komen.
Ik vervang de autoradio en inmiddels zijn we zo ver dat we in de boot Cappuccino kunnen maken.
Even later arriveren inderdaad de reparatiemannen. Ze hebben ook de benodigde onderdelen mee, behalve het schakelaartje voor de douchepomp. Is die stuk dan? Staat niet op mijn lijstje.
Het is een ingewikkeld schakelaartje; je stapt in de douch op een rondje met lucht erin. De lucht gaat via een slangetje naar de schakelaar en daar maakt de luchtdruk een elektrisch contact dat de douchepomp aanstuurt.
Denk maar niet dat je zo’n schakelaartje gewoon ergens kan kopen…
In plaats daarvan zit er nu onder de wasbak, achter een deurtje, een gewone schakelaar. Moet ik uit de douche, deurtje open, schakelaartje drukken, wachten tot de pomp klaar is en dan weer verder.
Ach, alles went.
Wat direct wel goed werkt is het internet. In Altea hebben we inmiddels glasvezel, dus de oude 4G router hebben we daar niet meer nodig. Die is dus mee naar de boot. SIM kaartje erin van de Griekse KPN (Cosmote), via een app opwaarderen en internetten maar. 6,50 euro voor een week onbeperkt!
De reparatiemannen maken hun werk af en dus is dan bijna alles toch weer gereed.
Zo komt dan toch de dag dat de boot het water in gaat naderbij.
Dat is om 9:30 uur. We willen die dag met de huurauto naar het vliegveld om die dan daar in te leveren en dan met de taxi naar de haven zo’n 2,5 Km verderop. Voor de zekerheid willen we dan de auto inleveren om 8:00 uur. Ik bel de verhuurorganisatie om dat te regelen. Nee, dat kan niet, we gaan pas om 9:00 uur open!
Nou, ik besluit om dat risico te nemen. We zien wel.