Na een heerlijke periode, waarin we, omringd door onze vrienden, hebben genoten van ons pensionado bestaan, is het weer tijd om te gaan genieten van onze avonturen op de zeilboot.

Na een roerend afscheid in onze geliefde Bistro Bernia zijn we er klaar voor!
De boot ligt op het droge in Preveza, dus dat is waar we heen willen.
Dat valt nog niet mee! Preveza is een vakantiebestemming en er zijn in mei nog maar weinigen die er op vliegen. Uiteindelijk konden we kiezen uit een vlucht vanaf Schiphol en een vlucht vanaf Londen.
Ja, 6 mei, mei vakantie, Schiphol! Nou, nee, dankje. De journaalbeelden van lange rijen mensen die voor de terminal hun vlucht stonden te missen, schieten door ons hoofd.
Londen dus. Hartstikke om natuurlijk, maar het is niet anders.
Enige tijd nadat we geboekt hebben, wordt ons duidelijk dat 6 mei niet langer een gewone Engelse zaterdag is. Het is de kroningsdag van Prins/Koning Charles! Zou het druk zijn?
Onze overstap in Londen Gatwick kan niet doorgeboekt worden; uitchecken, paspoort controle (UK is geen EU), bagage ophalen, bagage inchecken, paspoortcontrole, instap controle…
O ja, er blijken twee Gatwick’s te bestaan; Gatwick noord en Gatwick zuid. Wij komen natuurlijk aan op noord en moeten dan vanaf zuid weer vertrekken. Dus mogen we ook met treintje dat tussen noord en zuid loopt.
Gelukkig hebben we 4 uur om over te stappen en ook een overstap verzekering die alle kosten vergoed als de overstap niet gehaald wordt...
We staan op 6 mei om 4 uur ‘s morgens op. Er moeten twee grote en twee kleine koffers en twee rugzakken gevuld worden. We hebben veel bootspullen reeds ingekocht omdat we ter plekke vaak niet weten waar we e.e.a. kunnen kopen.
Zo gaat er een vervangende autoradio mee, 2,8 kilo Hollandse kaas en heel veel zomerkleren die we thuis te veel en op de boot tekort hebben.
Mijn telefoon piept; bericht van Easyjet: onze vlucht gaat een uur vertraging hebben.
Hmmm, als het daar dan maar bij blijft.
Om 6:45 staan buren Herman en Lia voor de deur om ons naar vliegveld Alicante te brengen.
Op Alicante airport is het wachten op de vlucht uit Londen die ons naar Gatwick zal brengen.
Heeft een vlucht eenmaal vertraging, dan komen daar nieuwe vertragingen van. Zo ook hier.
Er is bv. Geen gate beschikbaar. Het gate-nummer veranderd wel zes keer en dus stormen honderden passagiers zes keer door de terminal heen en weer.
Met twee uur vertraging nemen we plaats op onze vliegtuigstoel. Daar horen we dat het vertrek nog 40 minuten kan duren omdat er nog geen “vertrek-slot” beschikbaar is. We kreunen het uit! Een uur en twintig minuten resteert van onze overstaptijd. Gelukkig blijken we “staartwind” te hebben, dus er kan onderweg tijd worden ingehaald.
Met ruim twee uur op de overstap-klok vliegen we boven Gatwick. Joepie!
We mogen een ere rondje vliegen want er is geen landingsslot beschikbaar. De hartslag loopt weer op.
Eenmaal geland snellen we ons naar de paspoortcontrole. Alles gaat automatisch met gezichtscontrole en zo, maar de computer heeft grote moeite met onze gezichten. Na de nodige assistence rennen we naar de lugage claim. Daar komen precies onze grote koffers aan.
Met twee rugzakken, twee kleine en twee grote koffers racen we naar het treintje.
Gelukkig is het gratis en staat het al op ons te wachten. Eenmaal binnen vertrekken we direct.
De volgende luchthaven kent self-check-in. Gelukkig hadden we gekozen voor priority check-in, dus van de kronings-drukte hebben we geen last.
Even wennen aan hoe dat moet die self-check-in van onze grote koffers, maar dankzij alweer assistence lukt het. De computer heeft weer moeite met onze gezichten bij de automatische paspoort controle, maar het lukt. Ook de veiligheidscontrole verloopt redelijk snel.
Het heeft er alle schijn van dat de volgende vlucht gaan halen!
We hebben wel een biertje verdiend!
De vertrek terminal kent diverse pub-achtige gelegenheden, maar die zitten stamp en stamp vol. Even verderop is een vage koffietent met zweefmuziek. Daar zit niemand. We kopen een Leffe biertje aan de bar van de pub en nemen plaats aan een nabij tafeltje van de koffietent.
Proost!
Ons vertrekkend vliegtuig heeft natuurlijk ook een uur vertraging, maar wat maakt het uit, wij gaan vandaag nog Preveza halen!
In het vliegtuig mogen we van onszelf nog wat lekkers drinken en tegen 22:30 uur (Griekse tijd) landen we.
We mogen door de paspoortcontrole; we komen immers uit Engeland. Lange rij hoor, zo’n heel vliegtuig. Eenmaal bij het loket mogen we met ons EU paspoort natuurlijk direct doorlopen.
Onze grote koffers liggen er al. Hup richting taxi. 35 Euro later staan we in het hartje van Preveza. Saterday night, gezellig. Ons contact voor het appartement staat op ons te wachten en om 23:00 uur betreden we ons appartement.
Het appartement is groot en heel stijlvol ingericht. Ons dakterras is groot en de jacuzzi staat verlicht te bubbelen op 35 graden.
Er staat ook nog een gekoelde fles witte wijn op ons te wachten.
Eind goed, al goed!

7 Mei

Die witte wijn moest gisteren nodig op, en we waren om 4 uur opgestaan. Geen wonder dat we besloten hadden dat vandaag een vrije dag was.
Eerst een kopje thee op bed en daarna een ontbijt op ons riante dakterras. Chris had chocolade croissantjes gekocht en we konden genieten van een prachtig uitzicht over de binnenzee bij Preveza. Aan de overkant konden we de masten zien van de boten die daar in één van de drie winterstallingen lagen.
De komende dagen zouden we heen en weer pendelen tussen ons appartement en de winterstalling om alle resterende verbeterpunten op te lossen en de boot vaarklaar te maken. Nou is de winterstalling hemelsbreed dichtbij (we zien hem liggen), maar wel aan de andere kant van het water. Je moet steeds via een omweg door de (tol)tunnel (3€ heen, 3€ terug). Daarom koste de taxi gisteren ook 35 euro.
Dat wordt prijzig pendelen.
Autootje huren misschien? Volgens Google moet er even verderop langs onze boulevard een autoverhuur zijn.
Ja, hoog zomer misschien, maar nu nog hartstikke dicht. Gelukkig is ernaast een klein supermarktje dat op zondag open is. Ook nuttig. Sterker nog; geweldig, want ze blijken DUVEL (tripel hop citra) te verkopen. We nemen zo veel mee als we dragen kunnen. Morgen de rest met onze rol-tas.
Toen we in september in Preveza waren vertelden onze zeilvrienden Peter en Annelies over Nikoleta en familie. Die hadden een winkeltje waar alles geregeld kon worden. Daar dus maar eens langs om te vragen naar een huurauto.
Nou, dat kon. Niet de allernieuwste, maar goed genoeg en voor 27 euro per dag.
Ook weer geregeld.
De rest van de dag gereserveerd voor terrasbezoek en uit eten. Hadden we verdiend.

8 Mei

Vandaag gaat het gebeuren, we gaan zien hoe de boot er bij ligt.
Vroeg eruit, ontbijt op ons terras en dan de huurauto ophalen.
Even krassen tellen bij de aflevering van de huurauto om te voorkomen dat we straks voor een oude kras moeten betalen.
Google maps brengt ons, via de tol-tunnel, naar de dry-berths van Cleopatra.
Er is een slagboom, dus we moeten “Joie de Vivre” en yes-its-me roepen.
Daar staat ze!
We zien direct:
– Anti fouling nog niet gedaan,
– Zonnepanelen nog niet gemonteerd
– Anode nog niet vernieuwd
– Kabel GPS-ontvanger nog niet grepareerd
De op de foto’s verdwenen achter-fender zien we half onder de boot hangen en de verdwenen takel voor de buitenboord motor ligt in de kuip.
Eenmaal binnen ontdekken we dat de oude schakelaar/zekering voor de ankerlier gedemonteerd is, maar dat er nog een nieuwe is.

Helemaal niet leuk is het feit aan bakboordzijde de kit tussen de grote kajuitramen weer is gaan wijken. Die hadden we de afgelopen winter nu juist voor een enorm bedrag laten repareren. Duur omdat er een ingrijpende demontage nodig is om te voorkomen dat de ramen door inkrimpen en uitzetten de kit steeds weer los trekken. Daar moet meneer René, de deskundige op dit gebied, maar weer naar komen kijken.
Verder ligt de boot er aardig bij. Beetje vies, maar minder dan we verwacht hadden. Laten we toch maar aan Cleopatra vragen om de boot aan de buitenkant schoon te maken.
Vervolgens hup de auto in om naar de technische receptie van Cleopatra te rijden.
Eindelijk zien we Pelagia, waarmee ik veel gemaild en gebeld heb, in levende lijve.
Hoe staat het met de voortgang? Alles komt goed, zegt Pelagia.
No Problem. Een soort lijfspreuk van Griekenland en ik moet zeggen dat het mijn ervaring is dat, als puntje eenmaal bij paaltje is, er inderdaad geen problem meer is.
Moeten we de tewaterlating van vrijdag niet iets uitstellen, vraag ik aan Pelagia. Neeee, zegt Pelagia, dan duurt het allemaal weer veel langer.
OK, we werken met de deadline-stress-methode. Ik moet zeggen dit bij mijn eerste projecten begin jaren 80 ook de meest gebruikte methode was.
OK, we komen de komende dagen steeds wel even kijken en bijpraten.
Hup in de auto en terug naar de stad.
Eenmaal in ons appartement schenken we ons een heerlijke Duvel in en daarna stappen we in onze heerlijke, warme, bubbelende terras-jacuzzi. Wat een genot en wat een luxe!

9 - 11 Mei

De dinsdag t/m donderdag verlopen ongeveer volgens hetzelfde patroon.
Steeds een lekker ontbijtje, maar niet meer op het terras. Het weer kent veel bewolking, af en toe een bui en/of wind. Om ons heen, Italië en de Balkan, is het heel slecht weer en daar krijgen we met enige regelmaat een staartje van mee.
Elke morgen reizen we af naar de werf om te zien hoe de werkzaamheden vorderen. Ik moet zeggen; elke dag gebeurt er wel wat. Dan komt er iemand anti-fouling aanbrengen (het schuurwerk was al af), dan blijken ineens de zonnepanelen geïnstalleerd te zijn, dan komen er mannen om de GPS-kabel te repareren en dan worden ineens de anodes vervangen.
De GPS wordt gereed gemeld en is getest. Dat testen willen we zelf ook wel even doen. Inderdaad verschijnt onze GPS positie correct op de plotter. Hiep, hiep.
Helaas blijken al onze andere navigatie instrumenten uitgevallen. SEA-TALK error staat er op het display van de autopilot. We melden het probleem. Al snel zijn de jongens van de Raymarine winkel weer present. Wanneer één van de navigatie-apparaten defect is, dan zorgt die dat het hele apparatuur-netwerk (sea-talk) uit de lucht gaat. Een eerste kandidaat zou de gerepareerde GPS kunnen zijn. Dat blijkt ook zo te zijn. Wanneer we die los halen, komt het netwerk weer in de lucht.
De GPS moet vervangen worden. Ons netwerk is het stokoude NMEA 0183, daar worden geen GPS’en meer voor gemaakt. Gelukkig heeft onze oude control-box nog wel een ingebouwde converter voor nieuw naar oud. De nieuwe GPS is op voorraad, dus morgen montage.
De nieuwe GPS wordt gemonteerd, werkt, geeft regelmatig fantasie-posities aan. Waarschijnlijk is de converter in onze oude control-box niet snel genoeg. Er moet een nieuwe converter komen, maar die is niet op voorraad. Op z’n vroegst maandag of dinsdag.
Dan zijn we weg uit Cleopatra en naar planning liggen we dan aan de kade van Preveza stad. Daar spreken we dan maar af met de Raymarine mannen.
Op donderdag zien we nog steeds een gat waar vroeger de schakelaar/zekering van de ankerlier zat. We hebben al wel een factuur voor de schakelaar gehad (de laatste dagen vliegen de facturen ons om de oren). We rijden naar Pelagia om naar de schakelaar te informeren. Volgens haar computer moet de schakelar vervangen zijn. We rijden naar de boot om nogmaals te kijken.
Onder ons bed vinden we de schakelaar. Hij was te groot om op de oorspronkelijke plaats te passen en zweeft nu tussen twee dikke draden.
Nou ja, hij doet het en ik kan er bij.
Ondertussen zijn we elke dag druk met vaarklaar maken; de buiskap plaatsen, de hoes van de genua verwijderen, de fenders langs de boot hangen, de landvasten plaatsen en, last but not least, het anker binnenhalen.
Omdat we dertig extra meters ankerketting wilden, is het anker neergelaten op een vlonder beneden met nu 70 meter ankerketting. Dat moeten we nu allemaal binnenhalen (dankzij de schakelaar), maar dan moet eigenlijk de dieselmotor draaien en dat kan nu niet, waant we liggen op het droge. Dus moet nu de ankerlier 70 meter ketting plus het anker ophalen op alleen de power van de startaccu van de motor. Spannend, want we willen vrijdag de motor ook nog kunnen starten!
Chris bediend boven de ankerlier
Nou alleen nog de schoonmaak van de buitenkant van de boot. Dat moet dan vrijdagmorgen worden, zo’n één of twee uur voordat de boot te water gaat.
Ondertussen brengen we elke dat wat van al onze bagage naar de boot, we hadden immers twee grote koffers, twee kleine en twee rugzakken.
Ook gebruiken we de huurauto om ruim in te slaan bij de plaatselijke LIDL en andere supermarkten; straks moeten we dat weer met de rugzak doen.
Aan het einde van de dag parkeren we de auto (valt niet mee een plekje te vinden), halen we een drankje op een terrasje en gaan we ‘s avonds lekker uit eten.

12 Mei.

Vandaag gaat de boot te water, op verzoek van Cleopatra een dag eerder dan oorspronkelijk gepland.
We hebben het appartement nog tot zaterdag, dus het plan is als volgt:
We rijden met de huurauto naar Cleopatra, we doen de laatste dingen voor het vaarklaar maken, drinken een koffie aan de natte haven van Cleopatra terwijl de boot gewassen wordt en wachten dan op de boot op het vervoer van droog naar nat, we stappen in de boot als hij in het water ligt, we varen 200 meter om aan te leggen in de natte haven van Cleopatra, stappen in de huurauto en rijden naar het appartement.
Eerst wordt de boot gewassen; vier man sterk poetst aan de buitenkant het wintervuil eraf en ze poetsen en passant ook het sahara zand eraf dat nat de laatste regenbuien was blijven plakken.
De boot is na afloop mooier en witter dan ze ooit geweest is.
De tewaterlating kent uiteraard enige vertraging, maar meer dan een kwartiertje is het niet.
Wanneer de boot in de takels hangt, vlak voor de tewaterlating, worden nog even de plekjes, waarop de boot aan land steunde, voorzien van anti fouling.
Even later ligt de boot in het water en mogen we aan boord. Alles OK kapitein, vragen ze me. Zou ik moeten kijken of er een lek is of zo? Ik start de motor (hij doet het) en iedereen kijkt of er koelwater uit de koel-uitlaat komt. Dat duurt even, maar ook dat werkt.
Tijd om te gaan!
In dit gedeelte van de baai staat altijd een zeer sterke stroming. Kapitein Post kan na acht maanden retraite meteen laten zien wat hij kan.
Nou, kapitein Post wist nog hoe het moest; met flink veel tegenstuur tegen de stroming draait kapitein een U-tje achteruit naar de aanlegplek. Boots van Beers is snel met de mooringline en we krijgen de complimenten van de marinero.
Biertje, boot afsluiten en naar de auto.
Even later, in de stad, leveren we de auto in. We hebben met Nikoleta afgesproken dat zij ons morgen om half negen naar de haven vervoerd met onze laatste bagage.
We gaan lekker uit eten en genieten van onze laatste nacht in het mooie appartement.

13 Mei.

Vroeg op, ontbijtje, inpakken en dan naar het winkeltje van Nikoleta.
We voelen een zekere spanning. Niet voor de overtocht, maar over de vraag of we een plekje aan de kade van Preveza zullen vinden.
Door het kade onderhoud zijn er veel minder plekjes beschikbaar. Ten tweede is het zaterdag; op veel steigers van flottielje boten mag je doordeweeks als particulier gaan liggen, maar in het weekend (wisseldag) moet je wegwezen. Dan is het dus extra druk op de plekken waar je nog wel kan liggen. Ten derde is het slecht weer; bewolkt en af en toe een bui. Het weertype waarbij iedereen op z’n plek blijft liggen tot het weer beter wordt.
We moeten dus vroeg zijn om nog een kans te hebben.
Gelukkig zet Nikoleta ons nog voor negenen af bij de haven. We laden de laatste bagage in en starten direct met de vertrekprocedure.
Voor de zekerheid het ik de korte overtocht toch maar even uitgezet in de Navionics app op de nieuwe tablet. Dit ook om te testen of deze Android tablet een even goede zee-navigatie biedt als mijn trouwe, doch ouwe, iPad.
Ook de overtocht verloopt naar wens. Ook de tablet werkt naar wens.
De kade van Preveza kent drie soorten strookjes. Een soort nood-strookje, zonder elektra of water,
een strook “verboden gebied” waar gewerkt wordt en dus niet mag worden aangelegd en een strook waar dat wel mag en waar ook elektra en water is.
Eerst komen we aan bij bij het nood-strookje. Tussen de zeilboten, die met de spiegel naar de kade liggen, ligt een vissersboot langszij. Daarop is men aan het werk en die zal op enig moment wel vertrekken. Er ligt, voor die plek, al een zeilboot te wachten, maar op zo’n langszij plek kunnen zeker twee boten met de spiegel naar achteren liggen.
We varen verder. Aan de verboden strook liggen toch een viertal zeilboten. Gaan wij de vijfde zijn?
We twijfelen en varen door. De strook met stroom en water is het meest gewild en er is, van begin tot eind, geen millimeter ruimte.
Gelukkig is er ook nog een plan B. De baas van Nikoleta heeft een toeristenboot die aan het eind langszij ligt. Als we niks anders vinden, mogen we onze boot langszij vastmaken aan de zijne.
We besluiten bij de verboden strook op potje te wachten op dingen die komen gaan.
We zien hoe, zelfs op zaterdag, werklui aan de slag gaan op de verboden kade.
Na een half uur vertrekt een Duitse zeilboot van de verboden kade. Ik vaar er op af en vraag of ze zijn weggestuurd. Dat bevestigen ze (twee stoere Duitse dames). Ze hebben maar besloten om nu maar naar de dure Marina Preveza te gaan.
Terwijl ik daar zo dobber, ziet Chris uit het meest gewilde strookje de punt van een zeilboot opdoemen. Daar! Roept Chris en ze wijst naar een vertrekkende zeilboot.
De vertrekkende Duitse dames zijn dichterbij, maar ze letten niet op. Kapitein Post geeft vol gas en even later zijn we op de begeerde plek.
Oei! De vertrekkende boot was een 32 voet, daar past onze 45 voet niet in.
De beide buren van de nu lege plek kijken ons aan. Jullie hadden een kleinere boot moeten kopen lacht de Deense buurman.
Wat nu te doen? Het is kwart over tien en straks komen alle zeilboten aan die door de brug van negen uur uit Lefkas komen.
Naast de buren staan er ook al twee behulpzamen mannen op de kade die, normaal gesproken, helpen met aanleggen.
Ik besluit dat ik toch ga proberen aan te leggen. Ik heb al wel vaker meegemaakt dat je met je fenders je buurboten uit elkaar kan duwen, maar dit is wel heel krap.
Can we try? Roep ik naar de buren. Ze kijken verbaasd, maar niet boos.
We gaan er voor.
Ik maak een mooie aanloop en Chris gooit recht voor de aanlegplek netjes het anker uit.
Onze spiegel is smaller dan het midden en de buurboten lopen weg naar de punt. Het eerste stuk best dus best. De Deen is bezorgd om zijn boot en Chris doet haar best om alle fenders op de juiste plek te houden. De ander kant (Poolse vlag, maar hun taal klinkt Hebreeuws) duwt ons behulpzaam af.
Op een meter of vijf/zes van de wal gaat het niet verder. De mannen op de kade vragen om de landvasten. Via de buurboten worden die aangereikt.
Daar liggen we dan op vijf/zes meter van de kade.
De mannen op de kade blijven vrolijk aan onze landvasten trekken. Het moet wel goed komen, want de boot naast de Poolse buurboot (Engels) heeft aan de andere kant nog ruimte over. Als hij gaat verliggen en de Pool ook, dan past alles. Alleen is de Engelsman nog in diepe slaap.
Toch maken zowel de Deen als de Pool hun landvasten los en beide boten schuiven iets op.
Motor achteruit, roepen de mannen op de kade en daar schuiven we richting de kade.
Gelukt!
We maken de landvasten vast, trekken het anker aan en bedanken onze buren uitbundig voor hun genereuze bijstand.
Chris zal later bij de bakker iets lekkers voor ze kopen.
We dalen af naar onze kajuit en geven elkaar een high five!
Later zou blijken dat dit de enige plek was die op deze dag beschikbaar kwam. Alle andere boten blijven wachten op beter weer.
We maken een Cappuccino, downloaden de zaterdagkrant en nemen ons gemak.
We zien deze zaterdag heel wat boten tevergeefs zoekend voorbij varen en realiseren ons dat dit avontuur ook heel anders had kunnen aflopen. Je kan natuurlijk ook ankeren op het binnenmeer, of aanleggen in een haven aldaar, maar hier wilden we wel graag zijn.
Later die dag blijkt de Engelsman dan toch wakker, hij verlegt zijn landvasten en zo ook de Pool.
Alle boten komen los van elkaar en het is alsof dat nooit anders geweest is.
‘s Avonds eten we voor het eerst dit seizoen Cuisine de Christine aan boord.

14 – 21 Mei.

We besluiten een (ruim) weekje aan de kade van Preveza te blijven.
Er is de afgelopen tijd een hoop gebeurd en we hebben wel zin in een beetje rust. Het contrast met ons pensionado leven in Altea la Vella moet ook niet te groot worden!
Toch moet er ook nog het nodige gedaan worden.
Om te beginnen moeten we een aansluiting op de walstroom zien te regelen. We hebben sinds kort weliswaar voor 700 watt aan zonnepanelen, maar het weer is niet best en dus is de opbrengst mogelijk te krap. Nu hebben we weliswaar een diesel stroomgenerator, maar bij de test die we deden, bleek de start-accu onvoldoende kracht te hebben om die te kunnen starten…
De dichtstbijzijnde stroompaal is verwijderd. De leidingen steken doelloos de lucht in. We moeten dus wachten (en goed opletten) tot er iemand vertrekt die een stroomaansluiting heeft.
Voorlopig zetten we de boiler uit om zo voldoende accuspanning over te houden.
Knutseltijd dus. Wat is er mis met de generator accu?
In het verleden heb ik ontdekt dat er een lekstroompje op de accu van de generator staat; waarschijnlijk van de oplader wanneer die niet aan staat. Wanneer de boot in de winter geen stroom krijgt, is de lekstroom voldoende om te accu zo diep te ontladen dat hij stuk gaat. Daarom haal ik bij de winteropslag altijd de accupool van die accu af. Nu hebben we deze winter onderhoud laten doen aan de generator. Waarschijnlijk heeft de onderhoudsmonteur de accu weer aangesloten om de generator na het onderhoud te kunnen testen. Niks mis mee, maar daarna heeft hij de accupolen laten zitten. Dus….
Ik haal het bed af, schroef de platen onder het bed los en kom zo bij de accu’s. De generator accu geeft 9 volt af. Dat is echt te weinig. Ik zet de lader nog een poosje aan, maar de accu komt niet meer boven de 9 volt. Die is dood!
Ik pak de de elektro step en flits naar de Chandler. Morgen zal hij een nieuwe accu voor me hebben. De oude kan ik bij hem inleveren. Daar gaat weer 92€, maar vanaf morgen hebben wij weer stroom van de generator.
De generator hebben we waarschijnlijk niet nodig; het weer wordt wat beter (meer zonnestroom) en er vertrekken wat boten. Met het verlengsnoer erbij kan ik van 30 meter verderop een walstroomaansluiting scoren. Gelukkig had ik alles klaar liggen, want kort na mij komt iemand anders met een kabel tevergeefs richting stroompaal.
Het leven is soms hard voor de zeilende medemens.
Volgende klus dan maar. In Altea had ik bij de Amazon en nieuwe autoradio gekocht voor aan boord. Eentje met een schermpje en Android Auto erop. Een oude Android telefoon eraan en we hebben Spotify aan boord en zelfs de slimme speaker functie van Google.
Het schermpje maakt de radio net iets te hoog, dus het inbouwkastje moet ietsjes worden aangepast.
De inbouw lukt uiteindelijk en Spotify klinkt binnen en buiten op de boot. Helaas weigert de speaker rechtsvoor geluid te geven.
Ik kan hier zo moe van worden! Ik heb even geen zin in nader onderzoek. Uit één speaker klinkt Spotify ook mooi. Ik zoek een andere keer wel verder.
Dan is er nog de niet werkende GPS van ons navigatiesysteem. De hiervoor benodigde protocolconverter was niet op voorraad en dus moet de inbouw nu hier aan de kade van Preveza plaatsvinden. Via een e-mail leg ik aan de reparatiefirma uit waar we nu liggen. Zowaar staan de mannen twee dagen later bij ons op de stoep. De converter wordt gemonteerd, maar er blijven problemen. Waarschijnlijk stoort onze AIS, die ook een GPS heeft, de GPS data op het netwerk. Of ik van die AIS een gebruiks- en montage gids heb. Terwijl ik daarnaar zoek in onze uitgebreide bibliotheek aan manuals, googelen de mannen op onze AIS. Zij zijn sneller dan ik. Ze downloaden de manuals en de management software voor de AIS en gaan aan de slag. Tien minuten later werkt alles perfect; zowel de navigatie GPS als de AIS.
Slimme jongens, die kan je om een boodschap sturen!
Zouden die slimme jongens dan ook een moderne plotter, die van alles vanzelf kan, binnen mijn oude Raymarine systeem kunnen inbouwen? Ja dat kunnen ze, ik heb nu immers reeds een protocolconverter tussen de oude en de nieuwe wereld. Alleen mij radar-systeem is, hoe ouderwets, nog helemaal analoog! Dat praat niet met een moderne plotter.
Ik vraag ze om twee offertes. Eentje met een nieuwe plotter en een nieuwe radar en eentje met alleen een nieuwe plotter.
De firma is gevestigd in Lefkas stad. Daar willen we voor vier dagen heen na ons vertrek uit Preveza, dus dan zou de montage plaats kunnen vinden.
Dan zijn er de elektrische vouwfietsjes. Die had ik in een kast bij de achterspiegel gestopt. De GPS-mannen moesten echter die kast in om er te kunnen knutselen, dus die fietsjes liggen sindsdien in de kajuit op de bank.
Moeten die weer terug in de spiegel-kast?
Nee, besluiten we. We zijn inmiddels geheel verslaafd aan de elektro stepjes. De fietsjes, daar gaan we waarschijnlijk niet meer op fietsen. Zullen we ze aan iemand weggeven of zo?
De Hollandse zuinigheid slaat direct toe. Weggeven is zonde! Dan denken we aan Nikoleta. Zou zij onze fietsjes kunnen verkopen vanuit hun winkeltje? Nikoleta doet meteen mee. Wil ze een percentage van de opbrengst? Ze zegt van niet. Dat lossen we wel op als de fietsjes verkocht zijn. Alles wat ze meer opbrengen dan niets is meegenomen. Wat moeten we er anders mee in het verre Griekenland?
Naast deze beslommeringen is er gelukkig ook ruimte voor jolijt. Degenen die in dit vaargebied maanden rondvaren kennen elkaar bijna allemaal. Wij kennen er inmiddels ook al veel van.
Peter en Annelies hebben we net gemist, maar de boot van Gert en Coralien zien we ineens bij ons aan de kade liggen. Ik stuur een appje en even later zitten we met z’n vieren op onze boot te borrelen. Straks samen ergens eten? Ook heel gezellig! De volgende dag moet hun boot weer even op de kant en vliegen ze naar huis om later deze zomer weer hier naar toe te komen. Dan zien we ze vast weer!
Verderop op de kade ligt de “Kite” van Bill. Die kennen we uit klein Vathi op Meganisi. Hij komt een cappuccino bij ons drinken en vertelt over zijn plannen. Die gaan we vast ook wel weer zien.
Dan is er die smerige, smerige (ik houd het netjes) sahara-zand-regen. Na de schoonmaakbeurt op Cleopatra zag onze boot er mooier uit dan ooit, maar inmiddels is de boot oranje-bruin met her en der zandvlekken. Ook op onze zonnepanelen ligt een flinke laag zand. Dat scheelt flink in de opbrengst, maar hoe kom je erbij om het zand eraf te krijgen? Met de tuinslang spuit ik het meeste weg en de rest komt later wel; het regent immers elke dag wel een beetje.
Uiteindelijk biedt Nikoleta weer uitkomst. Of we de boot willen laten wassen, met een Kärcher en zo, voor maar 40€? Natuurlijk! Daar gaan wij het niet voor doen!
Gelukkig doet de zon het steeds vaker, dus is er ook het genot van een drankje op een terrasje.
En zo vliegen de dagen weer voorbij en wordt het tijd om richting Lefkas stad te varen.
Dat doen we op maandag, want in het weekend mag je niet aan pontons van Lefkas stad liggen.
Wanneer we op maandagmorgen de stekker uit de stroompaal trekken, zijn er al twee boten op uit om hun stekker in de vrijgekomen plek te plaatsen…

22 Mei.

Altijd spannend om het anker te lichten. Toen we Bill zagen vertrekken, hing er een hele autoband om zijn anker en toen onze Deense buren vertrokken, visten ze de ankerketting van hun andere buurman op.
Wij hebben onze ketting mooi recht neergelegd en als onze huidige buren dat nu ook gedaan hebben, dan moet het goed gaan. We merken direct dat de ankerlier meer power heeft nu de gammele schakelaar vervangen is. We moeten wel de neus van de boot een paar keer goed voor de ketting maneuvreren, maar dan is daar ons ankertje weer terug!
Op naar Lefkas.
Het is gelukkig een mooie dag. Het is nog rustig omdat het nog voorseizoen is. Vanuit Preveza moet je tussen rode en groene boeien richting open zee varen. Dit omdat de zee hier ondiep is en er dus en vaargeul is uitgebaggerd. Waarschijnlijk kunnen we, met onze geringe diepgang, eerder de vaargeul uit dan te varen tot de laatste boei, maar we nemen maar geen risico.
Ondanks dat het niet druk is, varen er vier zeilboten voor ons uit. Op open zee maak ik me niet zo druk over één of twee graden meer naar links of rechts, maar hier tussen de boeien merk je dat een graadje toch een heel verschil maakt.
Aan het eind van de geul draaien we 90 graden naar bakboord, richting Lefkas stad. We hebben op de tablet met Navionics een route uitgezet tot aan de brug vlak voor Lefkas stad. Navionics houd nu voor ons bij hoe laat we bij de brug zullen zijn. Het waait niet, we varen op de motor, dus we kunnen de toeren op de motor zo afregelen dat we precies om 11 uur voor de brug liggen.
Het gaat niet snel zo en we horen de motor bijna niet. Een relaxed tochtje.
Naar mate we dichter bij Lefkas komen, zien we om ons heen steeds meer zeilbootjes die hetzelfde plan als wij hebben. Dezelfde snelheid en dezelfde richting als wij om uiteindelijk allemaal om 11 uur voor de brug uit te komen.
Vlak bij de brug moeten we uiteindelijk allemaal achter elkaar. Ik kies er voor om te treuzelen, opdat ik niet wachtend/dobberend vastloop op het strandje bij de ingang van het kanaal van Lefkas.
Dat loopt volgens plan en ineens zie ik de voorste boten gas geven. Kennelijk is de brug nu open, maar we hebben de openings-toeter niet gehoord. Ik geef een dot gas en snel sluit ik aan bij de laatste boot in de rij. Aan bakboord komen de eerste boten uit de andere richting al voorbij.
Via het eerste stukje van het kanaal varen we richting Lefkas stad. Straks even zoeken naar het gewenste ponton, want Navionics stond gepland op de brug en niet op de aankomst.
Gelukkig kennen we de situatie inmiddels goed.
Even later kiezen we een plekje aan een ponton uit. De methode hier is vrouwen-en-kinderen-eerst en God-voor-ons-allen.
Vlak voor we bij het ponton zijn, komen er twee mensen aanlopen die al aan het ponton liggen. Ze helpen ons met de landvasten en geven de mooringline aan.
Thank you, roep ik. Alsjeblieft roept de man in het Nederlands met een sterk Engels accent.
Zeilen verbroederd.
Er was onverwacht niet veel plek op de pontons. Dat zal komen door het voorseizoen; normaal zijn doordeweeks alle charterboten weg, maar nu niet omdat er nog weinig huurders zijn.
Nou ja, we hebben een plek.
Op zo’n charterponton mag je wel liggen (van maandag tot vrijdag 9 uur), maar je mag geen stroom of water gebruiken. Nou onze watertanks hebben we in Preveza nog tjokvol gevuld en wat elektra betreft; een prima gelegenheid om te zien of onze zonnepanelen voldoende stroom leveren.
Eigenlijk is het nog wat vroeg voor het traditionele ankerbiertje, maar we hebben heerlijke Amstel Free 0,0%, dus dat dan maar wel!
Ik stuur een mailtje naar de mannen van de nieuwe plotter, zodat ze weten waar we liggen. Daarmee is het moment gekomen om maar eens lekker de stad in te gaan.
Lefkas city, here we come!

23-26 Mei.

Met de mannen van de nieuwe plotter hebben we nog even een flinke mail-wisseling. De nieuwe plotter kan, dankzij de converter, veel binnen ons oude systeem, maar niet alles.
Ik wist al dat het oude radar-systeem het niet meer zou doen. Onze radar is nog analoog. Ach, ach, ach, analoog! Vraag dat maar eens aan jullie opa kinderen, analoog, dat is van voor het digitale tijdperk; primitief, beperkt in functionaliteit en beperkt in precisie.
De nieuwe plotter lust geen analoog en dus zal de oude radar op de nieuwe plotter niet zichtbaar zijn. Is dat erg? De afgelopen jaren hebben we nimmer de radarbeelden op onze oude plotter tevoorschijn getoverd. Bijna altijd kunnen we de schepen om ons heen goed waarnemen met de eigen ogen. Met mist willen we niet varen en zelfs op onze lange nachtelijke overtocht van Crotone naar Corfu hebben we de radar niet gebruikt. Alles wat om ons heen bewoog, konden we op de plotter zien via ons AIS systeem.
Toen ik eenmaal de prijs zag van een nieuwe, digitale, radar, was de keus niet moeilijk; wij doen het voortaan zonder radar.
Iets heel anders was de mededeling; u kunt de automatische piloot niet bedienen vanaf de nieuwe plotter, dan heeft u ook een nieuwe auto-pilot nodig.
Ja, nee, hallo! Autorouting was nu juist één van de functionaliteiten waarom ik een nieuwe plotter wilde.
En nu valt bij een nieuwe plotter de auto-routing weg?
NEEN, dat had ik dus helemaal verkeerd begrepen. De auto-pilot kan worden bediend vanaf één van de oude instrumenten naast het stuurwiel en dat blijft zo. De plotter stuurt, bij een auto-route, steeds weer de volgende gewenste coördinaat naar mijn oude auto-pilot. Dan doet het oude instrument een piepje en dan druk ik op dat instrument op “track” en de rest gaat vanzelf.
Het verschil is alleen dat je in een geheel nieuw systeem ook op een virtueel knopje op het scherm kan drukken en nu alleen op een fysiek knopje.
O jongen, dus toch autorouting!
Wanneer komt u installeren?
Nog voor dat ik daar een antwoord op had, stonden de mannen reeds met kartonnen dozen vol voor onze loopplank. Ze moeten toch verderop op ons ponton zijn.
Even later stonden, zaten, lagen drie man op ons achterdek te knutselen. Ook luikjes boven ons bed gingen open en overal lag bedrading en apparatuur.
Nog weer later lieten ze trots het werkend beeldscherm van de nieuwe plotter zien.
Mooi, zei ik, maar ik zie geen AIS-plots van de boten om ons heen.
De AIS, jemig de pemig, niet aan gedacht.
Waar zit de AIS? Nou hier, achter dat luik dat je bijna niet open krijgt. O ja, daar hadden ze al eerder mee geworsteld. Ik zie aan de hoofdman dat hij nerveus is. Wat als de AIS ook zo’n antiek apparaat is en niet op de nieuwe plotter wil?
Het luik gaat eraf en de mannen storten zich op het assortiment stekkertjes dat erop zit en op de nog lege stekker-punten.
Ja, 2000 roept de hoofdman. NMEA2000 is de nieuwe norm, dus onze AIS (door ons gekocht in 2014) is modern genoeg voor de nieuwe plotter. Wat een opluchting, want en geen radar en geen AIS, dat had ik echt niet gewild.
Er moeten extra kabels gehaald worden, maar de winkel is gelukkig vlakbij. Dan moeten die kabels getrokken worden tussen de AIS en de plotter.
Kabels trekken op een zeilboot is absoluut *#$@!! Een fase van gesteun en gekreun breekt aan, maar uiteindelijk is er succes!
Ik mag weer naar het scherm kijken en daar zie ik de ons omringende boten. De plotter rekent razendsnel uit met welke boten onze koers gaat kruizen, zodat je kan besluiten harder of zachter te gaan varen. TOP!
De mannen ruimen op, trekken ons bed weer recht en dan gaan we afrekenen.
De apparatuur en kabels rekenen we af op factuur met de creditcard en het arbeidsloon rekenen we contant af.
Begrijpt u wel.
De komende dagen zal ik menigmaal achter de plotter en de handleiding zitten om te begrijpen wat ik er allemaal mee kan en hoe dat dan gaat.
Hieromheen zijn er natuurlijk de geneugten van de stad; een freddo cappuccino in de winkelstraat, een Aperol spritz aan het plein en/of een diner aan hetzelfde plein.
Ondertussen blijken onze zonnepanelen voldoende stroom te genereren om het leven aan boord te faciliteren. Zelfs de boiler warmen we op met de zon (zon naar 12 volt, 12 volt naar 220 volt, 220 volt naar boiler, boiler naar warm water).
Zo wordt het snel weer vrijdag, de dag dat we hier weer weg moeten.

26 Mei.

Vandaag, vrijdag, vroeg op want om 9 uur moeten we wegwezen.
Ik verwacht niet dat er om 9 uur meteen iemand staat te roepen dat we weg moeten wezen, maar het is dan wel prettig rustig in het Lefkas kanaal, vooral als je start voordat de brug open gaat.
We nemen nog wel de tijd om een kopje thee en een broodje te nemen. Om ons heen zien we dat het op alle niet-flotille boten druk is met de vertrek routine.
Voor mij is het vandaag de dag waarop ik de autorouting via de nieuwe plotter wil testen. Gisteren heb ik op mijn tablet via Navionics een autoroute gemaakt en daarna heb ik de navionics app gesynchroniseerd met de nieuwe Axiom plotter. Alles werd uitgewisseld, niet alleen de routes, maar ook de kaartupdates vanaf de tablet naar de Axiom. Ook vele malen makkelijker dan in de oude situatie.
We varen soepel het kanaal op en ik hoor en zie op de Axiom plotter hoe we van waypoint naar waypoint varen. Ik durf de autopilot zelf (ST6002, voor de kenners) nog niet te activeren. Het is de eerste keer dat ik de autopilot op deze manier gebruik en je zal net zien dat e.e.a. in dit smalle kanaal net even anders loopt.
Het hele kanaal varen we uit op handbediening. Ik kan Chris dus niet helpen met de fenders en het ordenen van de landvasten.
Eenmaal op open water, druk ik op “track” op de autopilot. De boot slaat direct scherp rechtsaf. Wat is er aan de hand? Omdat het open water is, wacht ik het even af. Het blijkt dat de boot sterk corrigeert omdat ik iets links van de geplotte route zat. Eenmaal op de route, draait de pilot scherp naar links. Ho, ho, kan dat ook wat subtieler? Chris schrikt zich een hoedje en kijkt me boos aan.
Ja, ik zit in een leer-fase, leg ik uit.
Nadat de boot drie keer om de geplotte koers geslingerd is, vind de pilot de juiste koers en houd die ook goed. Achter de boot zie ik de slingers in het water staan. Hopelijk kan je de autopilot instrueren om de correcties wat minder agressief te doen, maar vooralsnog weet ik niet of dat kan en hoe dat dan zou moeten.
Om de zoveel tijd bereikt de boot een waypoint. Eerst piept dan de Axiom en hij telt de afstand af tot aan het waypoint. Dan zend hij een nieuw waypoint naar de autopilot en dan begint die te piepen. Op dat moment moet ik op track drukken en koerst de boot naar het volgende waypoint.
Lekker makkelijk, maar het levert ook elke keer van die slingers op. Ik leer te wachten totdat de boot zo dicht mogelijk bij de gewenste nieuwe koers is, voordat ik op track druk. Dat scheelt veel geslinger.
En de rest leer ik ook nog wel.
Zou er zeil op staan en zou je scherp varen, dan zou dit geslinger waarschijnlijk een hoop gezeik opleveren, maar door een gebrek aan wind is dit nu niet het geval.
De autoroute levert me wel de tijd en rust op om uitgebreid te genieten van de prachtige vergezichten de de route van vandaag ons biedt. Aan stuurboord de prachtige groene heuvels van Lefkas en voor en aan bakboord de eilandjes en het vaste land.
Je kan, door al die herkenningspunten, ook uitstekend varen zonder navigatiehulpmiddelen, maar ik wil vandaag natuurlijk mijn nieuwe speelgoed uitproberen. Daarnaast wil ik op het juiste moment de juiste baai in varen, want dat is, met al die baaien hier, wel weer een uitdaging.
Na een adembenemende tocht, komen we, al track drukkend, bij onze bestemming.
Daar verlaat op dat moment een hele vloot aan zeilschepen de baai waar wij in willen. Nu moet de kapitein toch echt weer het stuur zelf ter hand nemen om tussen alle tegenliggers door te laveren.
We zijn vorig jaar ook in Syvota geweest en toen hebben we Ron en Viola leren kennen. Hele sympathieke mensen die ons hielpen met aanleggen bij het restaurant waar we een plek aan de kade gereserveerd hadden. Ron en Viola woonden daar op hun zeilboot de Challenger en verleenden de passanten allerhande diensten.
Dit jaar hoorden we van Gert en Coralien dat Ron en Viola het geschopt hadden tot een eigen ponton. Een ponton waar je niet bij een restaurant hoefde te eten om er te mogen liggen. Het ponton was dan ook niet gratis, maar per saldo (Chris kookt heel graag) wel goekoper. Bovendien mocht zo lang blijven plakken als je wil, waar je bij de restaurant pontons na twee dagen weg moest.
Via de Whatsapp hadden we bij Ron en Viola een plekje gereserveerd. Ook wel weer fijn na twee keer een plekje vinden op de bonnefooi! Het ponton van Ron en Viola (Trocolo pontoon) lag er vorig jaar nog niet, dus het wel even zoeken waar we moesten zijn. Syvota is een drukke plek met veel pontons en ankeraars.
Na een oproep op kanaal 77, hebben we direct contact met Ron. Zo, dat gaat heel vaak heel anders.
We vinden het ponton en Ron helpt met aanmeren.
Tijd voor een 0,0 ankerbiertje.
Het ponton is inclusief stroom, water en WiFi, dus mogen onze zonnepanelen even uitrusten.
Syvota in mei is een stuk rustiger dan in juli/augustus, maar de kade ziet er als vanouds gezellig uit.
Hier gaan we het wel een weekje vol houden!

27 Mei – 1 Juni.

Wat doe je in zo’n weekje in Syvota?
Nou, er moet natuurlijk geknutseld worden. In Preveza heb ik de boot/autoradio vervangen. De vorige had ik vorig jaar gekocht, maar na zo’n 20 minuten kwam er een luid elektronisch gejengel uit de radio i.p.v. muziek. De radio die ik in Preveza heb ingebouwd is hip en modern, met Android Auto en meer van die modernigheid, maar daarvan deed de box rechtsvoor het niet. Nu was dan de tijd aangebroken om dat eens nader te onderzoeken.
De eerste stap was om de radio om te ruilen met de “oude” radio. Die werkt de eerste 20 minuten gewoon, ruim de tijd om vast te stellen of de weiger-box het dan wel doet. Nou, die deed het dus nog steeds niet. Eigenlijk goed nieuws, want dat bewijst dat het probleem niet aan de radio kan liggen.
Het probleem moet dus of in de bedrading liggen, of in de box zelf. Ik sluit de nieuwste autoradio weer aan en ik wissel de linker en de rechter box om. Wel, nu doet de box linksvoor het niet en de box rechtsvoor wel. Kortom, de box is stuk. Ik schroef hem open en meet de interne bedrading door.
Daar ligt het niet aan en dus moet het de speaker zijn. Het zijn mooie JVC boxjes, maar waar haal je zo’n speaker voor een JVC boxje vandaan?
Straks eens aan Ron van het ponton vragen.
Eerst maar eens kijken naar de bakboord buiten speaker. Die klonk beroerd slecht op de reis van Lefkas naar Syvota. Al vrij gauw zie ik dat de conus van de speaker op veel plaatsen geheel is weggevreten. Die moet dus ook vervangen worden.
Even later zie ik Ron voorbij lopen. Ik schiet hem aan; Ron, weet jij waar ik op dit eiland een speakerboxje zou kunnen kopen en waar een buitenspeaker?
Ron komt aan boord om te zien wat voor een boxje ik zoek en welke buitenspeaker ik heb. Zo’n spreakerboxje als mijn JVC zal lastig worden, maar boxjes van een Chinees merk zou kunnen lukken. Vervolgens meet Ron de diameter van de buitenspeaker op; 16 cm.
Nou, zegt Ron, Viola is toevallig in Lefkas stad en ze rijdt via Nidri terug, dus dan kan ze onderweg wel even naar speakertjes kijken.
Dat is top!
Weer later arriveert Viola. Een speakerboxje heeft ze niet kunnen vinden, maar een set buitenspeakers, 16 cm, wel!
Nu klonk alleen de bakboordspeaker slecht, maar een setje is nooit weg. De andere speaker is immers even oud.
De volgende dag pak ik mijn gereedschapskist en start vol goede moed. De oude speaker heeft een breed en een smal aansluit-lipje en de nieuwe twee brede. Het smalle contra-lipje moet dus vervangen worden. Er zitten snoertjes met de juiste lipjes in het setje en met behulp van een kroonsteentje kan ik die aan de bestaande bedrading zetten.
Bij de montage van de nieuwe speaker ontdek ik dat de bestaande ronde uitsparing in de boot net een paar millimeter te smal is. Gelukkig hebben we in 2016 in Gibraltar een uitgebreide set vijlen moeten kopen. Die komen nu dus weer van pas.
Even later zit de nieuwe speaker op z’n plek. Even testen. Hij klinkt goed, maar veel harder dan de struurboordspeaker. Ik onderzoek de stuurboordspeaker en zie dat de conus daarvan ook al op veel plaatsen is weggevreten. Maar goed dat Viola een setje gekocht heeft.
Even later doen beide buitenspeakers het. Wat een mooi geluid. Op de volgende reis gaan we op open water even discotheekje spelen!
En binnen? Ach, de muziek klinkt op één box ook uitstekend. Komt wel.
Syvota kent veel restaurants, barretjes, terrasjes, koffietentjes e.d. Die moeten deze week natuurlijk worden uitgetest. We vermaken ons uitstekend.
Op 31 mei is het de 102de geboortedag van mijn vader. Op 7 juni 2020 is hij op 99 jarige leeftijd overleden. Het hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, van de coronapandemie. Wij konden niet naar Nederland reizen en niemand kon bij zijn crematie zijn. Er was daarom nog veel geld over in zijn uitvaartverzekeringspot, maar die kan/wil Yarden niet uitkeren. Wat wel kan is een vergoeding krijgen voor bv. een herdenkingsdiner op de geboortedag of sterfdag van mijn vader.
Mijn vader zou gewild hebben dat we de uitvaartverzekeringspot dan toch op deze wijze geheel leeg zouden maken.
In 2020 en 2021 hebben we dat, in Nederland, waar mogelijk gedaan en de facturen zijn steeds door Yarden vergoed. In 2022 waren we in Italië/Griekenland en toen hebben we dat niet gedaan.
Nu 31 mei 2023 gaan we dat wel doen. We gaan naar Restaurant Stavros in Syvota en nemen het er goed van. Proost op jou, Herman!
De bonnetjes met Griekse letters vertalen we met Google Lens en we mailen de declaratie naar Yarden. We zijn benieuwd hoe het loopt. Zal wel even duren.
Aan het eind van de baai loopt een asfaltweg direct omhoog. Ook Lefkas zal wel een uiteindelijk afgevlakte vulkaan zijn. Volgens Google Maps staat aan het eind van die klim een restaurant. Aan de foto’s zien we dat het een mooi uitzicht moet hebben. In Spanje maken we graag flinke wandelingen in de nabije bergen; onder andere de kloosterroute staat ons nog helder voor de geest. Zo’n klimmetje van Syvota naar dat restaurant moeten we dus zeker goed kunnen lopen. En we moeten trouwens ook aan onze beweging denken.
Nou, het blijkt een flinke klim en de zon brand er lustig op los. Eenmaal in het restaurant hebben we een ongelofelijke trek in een grote bier! Het uitzicht is inderdaad adembenemend! Al met al een leuk en nuttig uitstapje.
Overigens hebben we dat uitstapje nog een keer gedaan, maar toen met onze elektrische stepjes. Hetzelfde uitzicht en een stuk minder zweet.