Vandaag lift-out. Vroeg op, ontbijtje en dan de boot al zo veel als mogelijk winterklaar maken.
We rollen de bimini op en doen de hoes erover. Met een landvast zetten we de giek stormvast en we doen de hoes over de buitentafel op het achterdek.
In mei kregen we het luik in de buitentafel nauwelijks open. Het hout had zich volgezogen met vocht en was uitgezet. Dat kan alleen als de hoes niet waterdicht is en dat willen we voor de komende winter wel voor elkaar hebben. We hebben in Lefkas waterproof spray gekocht voor de buiskap, dus daar kunnen we ook wel de tafelhoes mee sprayen.
Met de spray en een sponsje lukt dat goed, maar het slaat wel op mijn keel. Het zal wel weer een goedje zijn dat in Nederland al jaren verboden is (nu met extra veel PFAS!). Of het ook werkt kunnen we niet testen; de spray moet zes uur drogen.
We maken de koelkasten leeg en maken ze schoon. Ook de badkamers maken we schoon.
We zijn klaar voor de oversteek. Bij het uitvaren van de Marina, zien we aan de overkant in de verte Cleopatra, de winterhaven, al liggen. Maar goed ook, want de navigatie is al opgeborgen.
Een kwartiertje te vroeg meld ik onze aanwezigheid bij Cleopatra op de marifoon. Bijna direct krijg ik instructies over het binnen varen. Richting de hijskraan vaar je een betonnen kanaaltje in. De marinero geeft aan dat er een flinke stroming staat, dwars op het kanaal. Ik moet flink naar stuurboord sturen om rechtuit te gaan en zo varen we een beetje schuin het kanaaltje in. Op het eind wordt het kanaaltje nog smaller, maar daar hangen fenders en nemen de marinero’s onze lijnen aan.
Hier worden we ook steeds beter in.
Het liften van de boot wachten we niet af en we lopen door naar de receptie om de administratie en de sleuteloverdracht af te handelen.
Daarna zoeken we de Saphir op. Gert is bij zijn vertrek naar huis vergeten de koelkast leeg te halen. In die koelkast is zich een verraderlijk soort BLOB aan het vormen en dat gaan wij voor hem weghalen. De Saphir vinden we snel, we vinden alleen geen ladder om op de boot te klimmen. Die “lenen” we uiteindelijk bij een buurboot. Een beschrijving van de BLOB zal ik de lezer besparen, maar het was de moeite waard dat we op dit moment hebben ingegrepen…
Na deze nuttige actie, gaan we op zoek naar onze eigen boot. Die vinden we ongeveer in de buurt van waar ze de vorige winter lag. De ladder staat al klaar.
We doen de laatste actie voor het winterklaar maken. Watertanks leeg laten lopen (waren al bijna leeg, want dat hadden we zo gepland), alle stroomschakelaar omzetten en de accupolen losmaken.
De fenders bergen we op in de schuur (onze voor-slaapkamer) en de beide stuurwielen maken we los en die gaan ook in de schuur.
Als spullen die mee terug moeten, pakken we in en dan die grote tassen voorzichtig via de ladder naar beneden brengen.
Er was een klein misverstand over wanneer de chief engineer ons zou bezoeken, maar om drie uur is hij er dan. Samen nemen we door wat er de komende winter aan onderhoud en uitbreiding moet gebeuren. Hij heeft er verstand van, dus het opstellen van de ToDo lijst verloopt voorspoedig.
We controleren drie keer of we niks vergeten zijn (alle luiken dicht?) en gaan van boord.
Nog een weemoedige blik naar de boot en dan richting de uitgang.
De wieltjes onder de tassen doen het niet lekker over het zand, maar we komen toch bij de uitgang.
Nikoleta heeft voor ons voor vier uur een taxi bij de uitgang geregeld en die komt ook keurig op tijd; deze man willen we ook als chauffeur hebben voor onze rit naar het vliegveld.
Aangekomen bij ons appartement, blijkt er niemand aanwezig. Op het nummer dat ik bel weten ze wel waar het over gaat, maar zelf zijn ze er niet van. Ze beloven dat ze het meisje gaan bellen.
Wij nemen maar een biertje aan de overkant.
Na een poosje zien we twee dames bij het appartement naar binnen snellen. Ze zijn gewapend met schoonmaakmiddelen…
Na weer een poosje loop ik naar binnen. Er wordt druk gesopt, maar we kunnen alvast de tassen naar binnen brengen. Een van de dames biedt haar excuses aan dat het appartement nog niet klaar is. Ter compensatie mogen we gratis in haar restaurant komen eten.
Leuk, maar niet vandaag. Vandaag eten we bij the Tempelchaneio (vraag me niet hoe je het uitspreekt). Eerst doen we nog een terrasje en dan naar Tempeldinges. We hebben daar in mei enkele keren gegeten omdat het een van de weinige restaurants was waar je binnen gezellig kan eten (het was fris in mei). Nu het druk is in de stad, blijkt Tempeldinges bijna helemaal vol te zitten. We pakken nog net het laatste tafeltje. Het eten is heerlijk en bovendien heel goedkoop. Geen wonder dat het hier zo vol zit.
Na nog een Ouzo en een Tsipouro, keren we tevreden huiswaarts.

2 - 3 September.

We slapen uitstekend, ondanks het feit dat ons appartement grenst aan het stapgebied van Preveza. We houden wel de ramen dicht.
De volgende morgen ontbijten we in de binnentuin van ons appartement. Heel romantisch, behalve dan die twee dode kakkerlakken in de tuin…
Chris heeft vandaag een afspraak om haar teennagels te laten doen. Het omvat een hele manicure en een lakproces dat vele weken goed blijft. Chris moet er dan wel een dikke tien euro voor betalen!
We brengen de dag luierend in de stad door. Koffietje hier, biertje daar.
Aan het eind van de middag keren we even terug in ons appartement. Over de vloer van de keuken lopen honderden mieren. Op het aanrecht wandelen ze ook. Ik bel de mevrouw van het appartement, maar niemand neemt op. We besluiten naar haar restaurant te lopen. Daar is ze niet, maar ze hebben wel haar 06. Ik bel haar en ze beloofd snel te komen. We lopen terug en daar staat ze al, met mop en gifbus. Even later is alles weer normaal. Hopen dat het zo blijft.
‘s Avonds gaan we eten bij haar restaurant. Een romantisch restaurant op een romantische plek in het centrum. Ons tafeltje blijk voor ons gereserveerd. We bestellen wijn en eten.
De wijn komt snel, maar het eten niet. Na drie kwartier ga ik maar eens navragen.
Dan komt snel mijn hoofdgerecht (niet dat van Chris), maar we zijn ouderwets en willen het voorgerecht graag eerst eten en dan pas het hoofdgerecht. Mijn hoofdgerecht gaat terug en een kwartier later arriveert het voorgerecht. Kennelijk was dat een moeilijke bevalling.
Het voorgerecht smaakt goed, maar we zijn nauwelijks begonnen, of daar arriveren twee hoofdgerechten. Die stuur ik boos weer terug, wetend dat we die straks afgekoeld weer terug zien.
En zo gebeurt het ook. Het eten is best goed, maar de organisatie is verschrikkelijk. We nemen hier geen toetje en ook geen drankje.
Het is allemaal gratis, dat wel.
We doen een drankje in de stad en gaan naar bed.
De zondag begint met een dode kakkerlak op het aanrecht van de keuken. Aangekomen in de binnentuin blijken de dode kakkerlakken aldaar verdwenen te zijn.
We genieten toch maar van ons ontbijt.
Ook vandaag lekker luieren in de stad, net als de poezen die we in de stad tegen komen.
‘s Middags trakteren we onszelf op een campari-spritz terwijl we uitkijken op de boten langs de kade. Ons valt op dat verscheidene boten geen genua zeil meer hebben. Kennelijk bereiden die zich ook voor een aanstaande lift-out.
‘s Avonds eten we bij Deli. Iets uit de loop, maar een heel bijzondere kaart. Ik neem iets Thais en Chris iets Chinees uit Chen Xuan.
Na afloop doen we een Negroni op de terugweg. Daar slapen we goed op.

4 September.

Vandaag vliegen we naar huis.
We starten de dag met een dode kakkerlak in het halletje voor de voordeur.
We ontbijten en pakken in voor de vliegreis; alle dure/belangrijke dingen in de rugzakken en de rest in de tassen. We kwamen met twee rugzakken, twee rolkoffertje en twee grote tassen. Nu mogen we alleen de rugzakken en de twee grote tassen.
Dus doen we de twee gevulde rolkoffertjes in de grote tassen en vullen die dan verder bij.
Opgelost.
De taxi die we gereserveerd hadden, komt een kwartier te vroeg. Ongrieks!
We vliegen met een relatief klein vliegtuigje, dus onze inchek-rij is beschaafd.
Even later vliegen we Edelweisair naar Kloten (Zurich).
Op Kloten moeten we weer wat tijd stukslaan voor de aansluitende vlucht naar Alicante. Van vorig jaar weten we nog waar de enige gezellige en enigszins betaalbare drink/eet gelegenheid is.
We betalen (omgerekend) 22 euro voor twee rosé. Maar wel heel, heel lekker. We kennen hem van onze wintersport-in-Zermatt-tijd (toen de Frank nog niet zo duur was).
Ook de vlucht naar Alicante verloopt voorspoedig en we geven nogmaals 22 euro uit, maar nu aan twee gin-tonic.
Op Alicante wordt het bij de bagageband nog even spannend. Onze tassen komen alsmaar niet en op het laatst zijn wij nog de enige twee die bij de band staan.
Gelukkig komen dan onze tassen als allerlaatste de band op.
In de aankomsthal staat Herman ons op te wachten en na een hartelijk welkom stappen we bij hem in de auto. Op naar Altea la Vella.
Eenmaal thuis is het al snel alsof we nooit zijn weggeweest. We pakken het hoogstnodige uit en nemen een stevig Belgisch biertje, want dat hadden we wel het meest gemist.
Chris maak ondertussen wat Spaanse kroketjes klaar die al die maanden in de vriezer op ons hebben liggen wachten. Heerlijk!
Tevreden stappen we ons bed in.
We zijn weer thuis!