Hoe leuk het in Karvouno beach ook is, op een bepaald moment is het ook wel weer genoeg.
Waar zullen we dan eens heen gaan? In eerdere bezoeken aan west Griekenland zijn we al enkele keren naar Parga gereisd. Parga is een prachtig dorpje op een heuvel op een klif. Eromheen diverse strandjes en natuurlijk veel terrasjes en restaurantjes. Het zou leuk zijn om Parga eens met onze boot te bezoeken. De mogelijkheden zijn echter heel beperkt voor zeilboten.
Na lang wikken en wegen, valt Parga af.
Tegenover Parga liggen twee eilandjes. Je kan daar, op anker, aanmeren aan een kade. Daar lezen we echter ook geen vrolijke verhalen over. Druk, luide muziek, vies en zelfs ratten aan boord.
Dan kunnen we in één keer door naar Preveza, 6 uur, of naar het eiland Lefkas, 8 – 9 uur.
Bij Lefkas moet je door een kanaal en wachten voor een brug die één keer per uur open gaat.
Lefkas lijkt dus wat te ambitieus voor één dagreis.
Preveza dus.
We vertrekken behoorlijk vroeg uit Karnouvo beach. Er liggen geen schepen naast ons, dus wegvaren is simpel. We varen tussen de eilandjes en de geankerde boten door naar open zee. Alles ligt er prachtig bij.
Dan volgt een lang stuk langs de Griekse westkust met veel mooie landschappen.
Na ruim 5 uur komen we aan bij het kanaal van Preveza. Althans, er zijn rode en groene boeien op zee waar je tussendoor moet. De zee is hier ondiep en tussen de boeien vaar je op een uitgebaggerd gedeelte.
We hebben drie nachten geserveerd in de Marina Preveza. De duurste haven tot nu toe; 78€ per nacht.
In het kanaal varen we achter een Engels zeilschip, dat ook naar Marina Preveza vaart. Op de marifoon kondigen we onze komst weer aan. Van de haven moeten we voor de havenmond wachten op de afhandeling van de Engelsen voor ons.
We draaien wat rondjes, want onze boot heeft geen handrem.
Dan mogen we erin. Een mooie, moderne haven, maar zonder ziel. Je zou ook in Alicante of Almere kunnen zijn.
Voor stroom en water moeten we een app downloaden, een account aanmaken, de haven aanmelden, nummers van de stroom/waterpaal intikken, op allerhande buttons drukken, het scherm verversen, weer op buttons drukken…
Handig hoor, die automatisering.
Voor de haven dan…. Wie geen IT-er is, moet het hier zonder stroom en water doen. Gelukkig heeft de Joie de Vivre een IT-er aan boord.
De terrasjes in de haven zijn al even inspirerend als Almere…
Na een poosje lopen komen we op de boulevard van Preveza. Dat ziet er gezellig uit! Daar gaan we ons wel een poosje vermaken.
Aan de kade van de boulevard liggen allemaal schepen aangemeerd. Aan de voorkant op het anker en aan de spiegel met twee landvasten aan de kade. Er zijn ook stroom/water palen, alleen niet genoeg voor alle schepen.
Dat zouden wij ook wel willen. We hebben alleen geen idee hoe dit allemaal werkt.
De volgende dag halen we een koffietje op de boulevard. Daarna trekken we de stoute schoenen aan en vragen aan iemand die aan de kade ligt of hij ons wil vertellen hoe het werkt.
Nou, zegt hij, je vaart langs, zoekt een plekje, gooit op de juiste plek het anker uit en je vaart dan achteruit naar de kade. Daar staan dan meestal wel mede-schippers klaar die je helpen met de landvasten. Om de zoveel tijd fietst Vera langs, bij wie je de ligkosten kan afrekenen en die plastic pre-paid kaarten verkoopt voor de elektra/waterpaal.
Dat klinkt simpel. Moeten wij toch ook kunnen? Het geheim zit hem in het neerlaten van het anker. Dat moet gebeuren precies recht voor de plek waar je wil aanleggen en dan ook nog zo’n 30 meter uit de kant. Ligt je anker scheef, dan komt je ankerketting over die van iemand anders te liggen en ontstaat er later ankerkettingsalade; de ene ketting haalt de andere ketting op en iedereen wordt boos en verdrietig….
Hmmm, een uitdaging, maar we gaan het toch proberen.
De nacht voor ons vertrek uit de marina slapen we wat onrustig. We hebben wel vaker geankerd, maar dit moet wel heel precies.
We gokken erop dat er tussen 9 en 10 wel plekjes langs de kade te vinden zijn. Dan zijn er al boten weg en zijn de “nieuwe” nog niet gearriveerd.
Onmiddellijk na ons vertrek maken we de landvasten weer in orde voor het aanleggen; de reis is immers maar een paar honderd meter. Ik oefen ook even met het overschakelen van vooruit naar achteruit schakelen. Door het wieleffect van de schroef, draait de achterkant van de boot altijd sterk naar bakboord weg als ik de boot in z’n achteruit zet.
We varen langs de kade en vinden al gauw een mooi plekje, vlakbij een stroom/elektra paal. Ik vaar de boot achteruit naar precies voor de plekje en dan weer vooruit om 30 meter ketting te kunnen leggen. Dan moet hij ook weer achteruit en natuurlijk draai de boot daarbij naar bakboord weg.
Plots duikt aan bakboord een toeristenboot op. Die vindt natuurlijk dat hij voorrang heeft en ik moet onze procedure afbreken en opnieuw doen.
Bij de tweede poging duikt een tweede toeristenboot op. Tja, die vertrekken natuurlijk allemaal om 9 uur….
Bij de derde poging vaar ik 40 meter weg van de kade. Dan heb ik 10 meter achteruit om het wieleffect te compenseren. Op de kade staan al helpers te wachten. Waarschijnlijk al lang, gezien de drie pogingen.
Op 30 meter afstand ziet Chris, die bij het anker staat, dat we precies goed op koers liggen en ze laat het anker zakken. Ik moet niet te snel zijn, want anders loop ik vast op het anker, of het anker pakt niet.
Bijna bij de kade, komt Chris naar voren om de landvasten te doen. We hebben echter nog niet voldoende ketting uit laten lopen, dus de laatste meters naar de kade kan ik niet afleggen.
Chris moet weer naar voren om meer ketting te geven. De boot komt bij de kade en we gooien de landvasten. De vrijwilligers doen hun werk en even later liggen we achter vast.
Nu nog het anker strak trekken en klaar.
We liggen! Goed werk, al zeggen we het zelf. De helpers krijgen een blikje bier.
Van Vera horen we later dat de ligkosten 7,49 € per dag zijn, maar de eerste dag dubbel. De pre-paid kaart voor water en elektra kost 15 €. Gelukkig zijn er op de paal nog stroom en waterplekjes vrij.
Ook deze tak van sport hebben we nu onder de knie!

We lagen nog niet, of er stopt een klein vrachtautootje met een tank(je) achterop.
Of we soms diesel willen tanken. Daar hadden we al van gehoord, dat je in Griekenland, als je ergens ligt, een diesel tankwagen kan laten komen. Deze kwam dus spontaan.
Nou, onze tank kan wel wat diesel gebruiken. Wat kost het? 2,12 € per liter. Dat is 38 cent goedkoper dan bij de pomp van Marina Preveza.
Nou, gooi maar vol. En dat doet hij.
We krijgen nog een foldertje van wat zijn familie nog meer levert. Ze doen je was en brengen die gestreken weer terug, je kan bij ze douchen, ze regelen excursies, maar ook een afspraak bij dokter, oogarts, kapper.
Allemaal diensten die we in nog geen enkel ander land gezien hebben.
Alweer top allemaal.

Preveza is rustig toeristisch. Alles is er, maar het is niet overdreven druk.
Langs de kade zijn een hoop restaurants en bars, maar gelukkig zonder veel herrie.
Achter de boulevard loopt parallel een leuke winkelstraat en in de vele kronkelstraatjes vind je nog meer restaurantjes.
De sfeer tussen de mensen van de aan de kade aangemeerde bootjes is gezellig en collegiaal. Iedereen helpt elkaar met aanleggen en nuttige tips. Het doet ons en beetje denken aan onze “rugzaktijd” in Griekenland.
‘s Avonds komt de lokale bevolking paraderen langs de kade. Zij kijken naar de bootjes en wij kijken naar hen.
Plotseling horen we op een avond een enorm geplons in het water tussen de boten. Het water spat op alsof er grote hagelstenen naar beneden komen, maar er komt niets naar beneden. Het blijkt een grote school vissen te zijn in een toestand van totale paniek. Ze springen hoog het water uit en vallen dan weer terug. Een aantal vissen komt op de kade terecht en andere vallen op onze boot. Uit het water komt een oorverdovend geluid en een school zeemeeuwen aan de overkant begint te brullen.
Even plots als het begon, is het ook ineens weer over. De mensen langs de kade schuiven de naar lucht happen de vissen het water weer in en wij doen hetzelfde met de vissen op onze boot.
Wat een merkwaardige vorm van vis-hysterie.
Of het niet genoeg is, zien de volgende avond alle mensen vanaf de kade naar achter onze boot kijken en foto’s maken. Wanneer we opstaan om te kijken, zien we een grote zeeschildpad tussen onze boot en de buurboot indraaien. Gracieus zwemt hij langs en tegen de tijd dat we onze telefoon in de aanslag hebben, duikt hij onder. Even later komt 15 meter voor onze boot zijn kop boven het water uit om de omgeving te verkennen. Wat een prachtige ervaring!

Via Google maps hebben we ontdekt dat Preveza een LIDL rijk is. 4 Km verderop, dat wel, maar we hebben elektrische fietsjes. Wanneer we heuvel op fietsen, fietst Chris van me weg. Doet mijn elektra het wel? Kennelijk niet. Nou ja, bewegen is gezond. We halen voor de rest van het zeilseizoen Nespresso cupjes van de LIDL en wat de LIDL nog meer aan onvervangbare zaken heeft.
Op de terugweg doet mijn fiets af en toe wel en af en toe niet aan elektrische ondersteuning.
Mijn fiets gaat ook op de ToDo-lijst.
De fiets verder testend, komen we op de zuidkant van Preveza aan. Daar is een mooi bos, een mooi strand en een leuke strandtent. Daar gaan we later een keer wat drinken.
Twee dagen later voegen we de daad bij het woord. Alleen gaan we niet fietsen en niet lopen.
Preveza kent, net als andere steden, het fenomeen deel-step. Zo’n elektrische step die je via een app kan ontgrendelen, benutten en afrekenen. De bejaarden willen dit fenomeen ook doorgronden en benutten voordat ze daar te oud voor geworden zijn.
Ik download de app, maak een account aan, voeg de credit card toe en klaar zijn we. De QR-code van de step scannen en wegwezen.
Al snel staan we aan het strand aan de zuidkant. Wat handig zo’n deelstep!
Strandtentje, biertje, gratis hapje, gratis uitzicht. Wat wil een mens nog meer.
Nee, ook Preveza is een prachtplek. Wat zijn we blij met Griekenland!

Knutselhoekje.
Nou, mijn fiets dus, maar daar kijk ik nog wel naar.
De broodrooster doet moeilijk. Chris moet ‘s morgens het schuifje wel 15 keer naar beneden drukken voordat het blijft zitten. Dat moet afgelopen zijn, we gaan een nieuwe halen.
Volgens Google zit er een electronica winkel in het gezellige winkelstraatje. Ja, ze hebben tal van broodroosters en we zoeken een mooie uit (en krijgen ongevraagd korting).
Mij schiet plotseling onze defecte autoradio te binnen. Weet de meneer van deze winkel waar ik een autoradio kan kopen? Ja, natuurlijk, bij hem. Wil ik de autoradio van 35€ of de dure van 45€ met bluetooth? Doe de dure maar.
Eenmaal aan boord blijkt zowel de oude als de nieuwe autoradio te voldoen aan de ISO standaard. ISO stekkertjes eruit, ISO stekkertjes erin en de nieuwe autoradio speelt weer. En deze heeft USB, SD-card en Bluetooth voor o.a. Spotify.
Top!

6 - 8 Juli.

Vandaag, op 6 juli, gaan we voor een overdosis jeugdsentiment; Nydri op het eiland Lefkas.
Ooit hadden we slechts drie weken per jaar achter elkaar vrij. Dan gingen we met een vliegtuig en een huurauto op vakantie. Zo kwamen we ooit op een septemberdag in 2007 in Nydri terecht.
De omgeving was zo leuk dat we ook in 2008 en 2009 naar Nydri en elders op Lefkas op vakantie gingen.
Toen ik Chris, in 2011, voor het eerst uitnodigde eens een zeilboot te proberen, was dat dan ook op Lefkas en de vele eilandjes daar omheen.
Dat beviel zo goed dat we afspraken; ooit, op een dag, komen we hier terug met onze eigen zeilboot!
Nou, vandaag, 6 juli, gaat dat dus gebeuren!
We gaan het vandaag niet cadeau krijgen, onze reis voert door het kanaal van Lefkas en bij Lefkas stad moeten we door een brug. We hadden gelezen dat de brug één keer per uur open gaat op het hele uur, maar verder hadden we geen idee wat de procedures zoal zijn in Griekenland.
Het vertrek uit Preveza begon al goed. Nog voor Chris het anker op kon halen, klonk uit de kajuit een hevig gepiep. Op het controle paneel flitste “Power Fail” aan en uit.
We braken de vertrek procedure af.
Na enig gezoek bleek de power fail niet bij de domestic accu’s te zitten, maar bij de engine accu.
Toen schoot me weer te binnen dat de ankerlier zijn stroom uit de startaccu van de dieselmotor haalt. Alleen al het aanzetten van de lier belast die accu al flink.
Gelukkig had ik ook op internet gelezen dat je dan je motor in z’n vrij moet zetten op 1800 toeren. Op de dieselmotor zit een generator die bij dat toerental genoeg stroom levert voor de ankerlier.
Zo gezegd, zo gedaan en zo kon Chris zonder gepiep het anker ophalen.
Dat ging als en zonnetje; beter dan ooit, dus die 1800 toeren houden we erin.
Op naar Lefkas.
We hadden goed getimed; tien minuten voor de brugopening waren we in de buurt van de brug.
Wat nu? Voor ons lag een boot te dobberen, dus dat deden wij ook maar. Nergens een boord of een stoplicht o.i.d. Achter ons kwamen ook boten dobberen. Beetje heen en weer varen en uit de buurt van de nabije zandbank blijven.
Hoe zou het verder gaan?
Iets na het hele uur klonk een luide sirene. De boot voor ons begon langzaam te bewegen, dus wij ook maar. Met een bootje of zes op een rij kwamen we op de brug af. Aan de andere kant zagen we wel dertig boten die richting Preveza wilden.
Het was behoorlijk krap, maar alles ging naar wens.
Het Lefkas kanaal is een uitgebaggerde strook door een lang stuk half onder water staand landschap.
Na een flinke poos oplettend sturen kwamen we weer op open water. Direct zagen we plekjes waar we vroeger geweest waren.
Na een poos kwamen we bij het eiland van Aristoteles Onassis en Jacqueline Kennedy. Althans vroeger; nu is het eiland van een rijke Rus die waarschijnlijk nu op een sanctielijst staat.
Tegenover dat eiland ligt Nydri, onze bestemming.
De baai van Nydri ligt vol met bootjes die op anker liggen en ook varen er een boel zeilboten van links naar rechts en omgekeerd.
We hebben voor twee nachten een plekje gereserveerd op een ponton vlakbij de boulevard van Nydri. Door alle drukte op het water, kom ik er niet aan toe om het ponton op te roepen dat we er zijn. Eenmaal dobberend voor het ponton krijg ik onze ponton-man te pakken op de telefoon.
Hij is er even niet, maar hij gaat iemand bellen. Even later weten we waar we moeten aanleggen. Het is er erg krap en de ruimte waar we in moeten is ook al krap. Dan blijkt dat we de afgelopen jaren toch een hoop geleerd hebben. Alles loopt perfect en we krijgen complimenten van de boten naast ons.
Nydri is niet zo heel veel veranderd, behalve het aantal super grote toeristenboten die aan de kade liggen. Er is bijna geen plaats meer voor zeilboten aan de kade en de plaatsen die er zijn, zijn niet gezellig. Aan deze kade hoeven we niet te liggen.
Overal schieten we vol van jeugdsentiment en we pakken een terrasje om dat te vieren.
Het uitzicht is overal prachtig en de restaurants de moeite waard.

8 -13 Juli.

Hoe leuk de plek ook is, toch gaan we na twee dagen weg. Ons ponton is van vrijdag t/m zondag gereserveerd voor een flottielje.
Een probleem is ook dat voor vrijdag en zaterdag slecht weer voorspeld is. Onweer, regen en harde wind. Het haventje op Meganissi, waar we naar toe wilden, raad ons sterk af langs te komen. De harde wind zal recht de baai inkomen en de kans op schade aan de boot is groot.
We bellen het ponton dat naast ons huidige ponton ligt. Nee, zeggen ze, we liggen helemaal vol vanwege het aankomende slechte weer.
We bellen nog twee plekken, maar ook die liggen vol.
Gelukkig kent Nydri vele mogelijkheden en uiteindelijk vinden we voor twee nachten een plek op het ponton van Hotel Iris. Dat ligt 5 minuten varen dieper de baai in.
Daar aangekomen treffen we niemand die ons kan helpen. De telefoon wordt niet meer opgenomen en een Marifoon hebben ze niet.
Van mensen die daar aangemeerd liggen, horen we dat je aan het ponton op anker moet liggen omdat alle mooringlines gesneuveld zijn.
We dobberen maar wat. Uiteindelijk zien we iemand met een geel petje een plekje aanwijzen. We koersen er op af. Dan verschijn er een motorboot die op dat plekje gaat liggen.
Hoe nu verder? Geel petje wijst uiteindelijk een ander plekje aan, dichter aan de kant.
We voeren onze ankerprocedure uit, terwijl we gevaarlijk dicht langs een aantal boeien in het water moeten maneuvreren. In de buurt van het ponton blijkt onze ankerketting te vroeg op. Een leerervaring.
We varen weg en doen een tweede poging. We moeten van Geelpet nog iets meer naar de kant. Ineens wil de boot niet verder achteruit. Heeft Chris te weinig ankerketting gegeven? Nee ketting genoeg. Langzaam dringt in me door dat we aan de achterkant van de boot aan de grond gelopen zijn. Hoe kan Geelpet dan daar zo lopen te gebaren?
De wind waait de voorkant van de boot over de boeien heen die daar liggen. De boot komt ook over de ankerlijn te liggen. Om los te komen moet ik vooruit, maar dat laat de ankerketting niet toe.
Geelpet heeft ons in een netelige positie gebracht. Mijn leerervaring is dat ik niet alleen op een pseudo autoriteit moet vertrouwen, maar ook gewoon op mijn eigen dieptemeter moet kijken.
Maar daar heb ik nu niets aan.
Ik besluit Chris te vragen zo veel mogelijk ketting geven. Dan kan ik tenminste proberen vooruit los te komen. Dat we dan over het anker heen varen, lossen we later wel op.
De boot komt los en dankzij de boegschroef keren we de boot. Nu kunnen we het anker weer inhalen. Dat lukt ook nog, maar er liggen drie lijnen van drie boeien over het anker.
Ik hol naar voren en ga plat op mijn buik bij het anker liggen. De eerste boei kan ik pakken en ik lift hem van het anker. De schelpen op de lijn van de boei halen mijn hand open.
Ik pak de haak die we gebruiken om de mooringlines aan te pakken en trek daarmee aan lijn twee op het anker. Die krijg ik ook weg. De laatste lijn zit strak. Eerst maar even de boot verkassen, zonder dat die weer vast loopt. Daarna weer een poging met de laatste lijn over het anker. Met een uiterste krachtsinspanning wip ik hem van het anker.
Wegwezen hier.
Geelpet wijst inmiddels een plek een het eind van het ponton aan. Dat zou moeten lukken.
We voeren de ankerprocedure weer uit en komen goed uit op de gewenste plek. Op een meter van de kant, blijkt de ketting weer op. Ik geef extra gas en we kunnen toch aanleggen. Dan zit de ketting ook mooi strak.
Anderhalf uur nadat we zijn aangekomen, liggen we netjes aan het ponton op anker.
Ankerbier, veel ankerbier!
De mensen op de boot naast ons wensen ons proost. Die hebben jullie verdiend, zeggen ze. Ze hebben onze avonturen van daarnet helemaal gevolgd. Mooier dan televisie, zeggen ze.
Geelpet kennen ze, hij doet de verhuur van kleine motorbootjes aan de waterkant en heeft verder nergens verstand van.
Lekker dan!
Aan de andere kant is dit ook wel een fijn ponton. 15€ per nacht, inclusief stroom, water en gebruik van het zwembad van het hotel. Nydri is op een kwartiertje lopen. Het uitzicht is prachtig en de sfeer op het ponton is gezellig. Het lijkt wel of iedereen daar elkaar kent.
Laat het slechte weer maar komen, we zijn overal klaar voor.
Nou, dat slechte weer viel dus weer behoorlijk mee. De onweersstormen liepen precies langs dan andere kant van het bergachtige Lefkas. We hadden wel wat wind en wat druppels, genoeg om blij met onze beschutte plek te zijn, maar het kon erger.
Het uitzicht rond de boot is 360 graden prachtig! Het terras rond het hotelzwembad is gezellig en ook daar is een prachtig uitzicht. En als dat uitzicht al gaat vervelen, dan is er de wandeling naar Nydri.
We gaan ook na de “storm” nog even blijven.

13 - 15 Juli.

Ook jeugdsentiment is…..
Meganisi!
Meganisi is een eilandje tegenover Nydri. In de jaren dat we in Nydri op vakantie waren gingen we vaak met de veerboot (de Meganisi 2) van Nydri naar Meganisi. Prachtige baaien, mooie uitzichten, pitoreske dorpjes, een mooi strand en heel gezellige restaurants.
Toen we in 2011 een Bavaria 32 zeilboot gehuurd hadden, kwamen we ook in Meganisi terecht bij Taverna Spilia. Die taverna heeft en aantal eigen aanlegplaatsen, waar je gratis mag liggen als je maar in hun taverna komt eten.
Dat deden we toen en dat gaan we nu weer doen.
Omdat het in juli alweer behoorlijk druk is, hadden we van tevoren gebeld voor een reservering van twee nachten.
En zo kwam het dat we op 13 juli vertrokken bij het ponton van hotel Iris, richting Meganisi.
Nog wel even spannend bij het vertrek. Het anker moest worden opgehaald en we wisten dat er nog tal van overleden mooringlines op de bodem liggen. We hadden al heel wat boten zo’n lijn zien opvissen.
Wij gelukkig niet.
We voeren de baai uit, slalommend tussen de vele geankerde boten. Eenmaal op zee was het ook behoorlijk druk. Van bakboord en van achter kwamen veerboten op ons af. Die ene achter ons was vast de Meganisi 2! Die moet dan naar dezelfde baai als wij, dus die houdt dezelfde koers als wij. Hij zal ook wel harder varen dan wij, dus dat wordt nog wat; de professionele vaart neemt altijd voorrang op de pleziervaart.
Uiteindelijk bleven we de Meganisi 2 toch nog 20 meter voor en zo voeren we op Taverna Spilia af.
Het water voor hun kademuurtje is zo ondiep dat je er met de punt in moet varen; de spiegel, met name het roer, ligt te diep.
Dat doen we niet vaak en het blijkt nog best lastig. De punt is voor mij aan het stuur bijna 14 meter verder en door de kajuit e.d. is het uitzicht niet best. Chris en ik hadden betere gebaren moeten instuderen over hoe ver ik was en of ik al moet stoppen. Ik vaar maar heel langzaam, maar de wind duwt op.
Met een bonkje wordt duidelijk dat we er zijn. Gelukkig hadden we in Corfu al uit voorzorg een boeg-fender gekocht. Die vangt het bonkje goed op.
Even later liggen we dan waar we 11 jaar geleden ook lagen. Wat leuk en wat een prachtig uitzicht ook!
Omdat de spiegel nu naar achteren steekt, kunnen we vanaf het spiegelplatform zo de zee in duiken en dat doen ook heel wat bootbewoners daar.
We verheugen ons al op het diner in Taverna Spilia, maar eerst maken we een wandeling, langs het strand, naar het dorpje dat in het begin van de baai boven op een heuvel ligt. Het terras daar biedt een prachtig uitzicht over de zee en het vaste land daarachter.
Biertje erbij en genieten maar!
Dat genieten zijn we blijven doen. Heerlijk dineren, prachtige zonsondergangen en een heerlijke rust.

15 - 17 Juli.

Omdat we zo genieten van de plekken in Griekenland waar we vroeger zijn geweest, kiezen we als volgende stop maar weer zo’n jeugdsentiment-plek op.
Sivota! Niet te verwarren met Sivota, het dorpje op het vaste land, waar we al geweest zijn.
Ook het eiland Lefkas kent een dorpje dat Sivota heet. Daar zijn we ooit met de huurauto langs gereden en ook een keer met een brommertje. In onze voorbereidingen op ons zeilreis avontuur, zijn we ook in Sivota geweest met onze huurzeilboot in flottielje verband.
We herinneren ons veel bootjes langs de kade en ook veel restaurantjes. Na één nachtje voer de flottielje alweer weg, terwijl we er eigenlijk wel wat langer hadden willen blijven.
Dat gaan we nu dus zeker doen!
We herinneren ons ook dat het ‘s middags in Sivota helemaal vol liep met zeilboten, mede door de vele flottieljes die er aanleggen. Reserveren dus.
Via de Navily app komen we op Restaurant Spiridoula aan het eind van de diepe baai van Sivota.
Je kan daar je boot met mooringlines aan de kade leggen en gratis verblijven, als je maar in Spiridoula gaat eten. We bellen om de vrijdag en zaterdagnacht te reserveren. Dat kan!
Op naar Sivota.
We varen de baai van Taverna Spilia uit en draaien even later het water tussen Lefkas en Meganisi op. Het is er aan de drukke kant, dus we moeten blijven opletten en corrigeren.
De vergezichten zijn wel weer prachtig; overal ligt wel een eilandje aan de horizon.
De afstanden zijn klein in dit gebied, dus draaien we na een poosje reeds de baai van Sivota in.
In de baai wordt het steeds drukker en midden in de baai wordt schots en scheef geankerd.
We melden ons aan en krijgen een plek gewezen. Onze helper, Ron, blijkt een Nederlander die dit klusje doet voor Spiridoula. Hij woont met zijn vrouw het hele jaar op hun zeilboot aan de kade bij het restaurant. Verder doet hij ook reparaties aan zeilboten.
Zo kan je je bestaan ook inrichten.
Aan de kade staan allemaal tafeltjes van het restaurant en alles ziet er heel gezellig uit.
Zullen we hier anders vier nachten blijven, bespreken we? Ja leuk, direct vragen.
Nou, dat gaat dus niet. Twee nachten is de max.
We vragen het Ron. Nou, zegt Ron, ik ga wel even verderop vragen. Als hij terug komt heeft hij voor de zondag en de maandagnacht en plekje geregeld bij restaurant 12 Gods.
Wij gaan Sivota maar eens verkennen.

Sivota moet oorspronkelijk een heel klein dorpje geweest zijn; een paar vissers, een huisje of vier.
Nu bestaat Sivota bijna uitsluitend uit restaurants, een zestal souvenir winkels en vier supermarkten.
Rond Sivota zijn een beperkt aantal vakantiebungalows gebouwd, maar gelukkig zonder veel impact op de natuur of de sfeer.
Opvallend is het ontbreken van een strand.
Langs de gehele boulevard aan de westkant liggen zeilboten aangemeerd, al dan niet aan pontons die dwars op de kade liggen. Waarschijnlijk is 90% van de vakantiegangers hier een bootbewoner.
Dat heeft een duidelijke invloed op de sfeer; die gezellig en rustig, er zijn geen disco’s, luide café’s of luide muziek.
De supermarkten leven van mensen die grote voorraden inslaan op hun zeilboot voordat ze een aantal dagen en nachten buiten een haven blijven.
Wij pakken her en der een terrasje, doen boodschappen, bekijken een winkeltje en gluren, met een drankje, vanaf ons achterdek naar de tafeltjes op de kade.
‘s Avonds eten we vis bij Spiridoula, want dat is de afspraak; je eet bij het restaurant waar je gratis mag liggen.

17 - 19 Juli.

Hoewel de kade bij Spiridoula nooit vol ligt, mochten we toch niet langer dan twee dagen blijven.
Vandaag varen we dus zo’n 200 meter verderop naar het ponton van restaurant 12 Gods.
De uitdaging is hier dat de pontons best dicht tegenover elkaar liggen, dus heb je weinig ruimte om je boot er tussen te proppen.
Ron ziet ons vertrekken en springt in zijn rubberboot om ons te helpen. De ponton meneer van 12 Gods zit ook al klaar in z’n rubberbootje.
Van drie tot zeven ‘s middags steekt hier altijd een flinke wind op, kracht vier tot zes. Zeker de meer onervaren flottielje zeilers, kunnen dan wel wat hulp van een rubberbootje gebruiken.
Nu wij hier aanleggen waait het nog niet en dus hoef ik bij het aanleggen, met twee rubberbootjes om ons heen, bijna niets te doen.
Restaurant 12 Gods heeft van 16:00 uur tot 19:00 uur een happy hour in een soort café gedeelte. Een halve liter bier van de tap kost 2,50€!
Het eten ‘s avonds bij 12 Gods is meer dan uitstekend, uitzicht en sfeer goed en ook over de bediening is niets te klagen. Voor en voorgerecht, hoofdgerecht en een karaf wijn betalen we samen ongeveer 50€! En dan ook nog gratis liggen en gratis stroom/water!
We ontdekken een leuke koffietent met gebak, ijs, baklava en andere dingen die niet goed zijn voor de lijn.
Voor de spijsvertering lopen we naar het verste eind van de boulevard, waar het er erg rustig uitziet.
Daar aan het eind zit echter een heel leuk café/terras, Liotrivi, en je kan er ook wat eten. We nemen plaats en zien dat recht tegenover ons twee zeilboten op anker met landvasten aan de kade liggen. Dat lijkt methode Preveza wel. We vragen het de ober. Ja, zegt hij, je mag hier zomaar liggen. De gemeente vraagt wel een klein bedrag, dat in de orde van 8€ zal liggen.
Nou, dat lijkt ons wel wat, een paar dagen luieren op dat plekje.

19 -24 Juli.

We staan niet al te laat op en turen door onze verrekijker of er een plaatsje vrij is tegenover Liotrivi.
Dat is niet het geval. Rustig ontbijten en wassen dan maar.
Wanneer ik in mijn badkamertje sta, hoor ik het geluid van een ankerketting. Ik ga toch maat even kijken richting Liotrivi. Ja, daar vertrekt en grote catamaran. Er is plek!
We werken toch maar rustig onze routine af. Overal in de baai van Sivota kan je ankeren, dus plan A niet lukt, doen we plan B.
De dag ervoor, hebben we onze watertanks al helemaal gevuld, want aan de kade, of op anker, zullen we het zonder water en walstroom moeten doen.
Die dag ervoor heeft de ponton meneer ons wel helemaal richting kade verhuisd, waarna we zo’n beetje helemaal zijn ingebouwd door andere schepen. De bocht die ik bij het uitvaren moet maken is bijna onmogelijk. Gelukkig is daar de man met het rubberbootje. Hij maakt zijn bootje vast aan onze voor-kikker en sleept ons er uit.
Hoewel het nog geen middag is, is het toch flink gaan waaien. Ik moet straks achteruit aanleggen en de ankerpositie kaarsrecht voor me houden. Dat wordt spannend.
Wanneer ik op het beoogde plekje af koers, komen er al twee grijze mannen op de kade staan om ons te helpen aanleggen. Door de stevige wind kan ik de boot echter niet goed op koers houden en ik moet een tweede poging doen.
Ja, dat had je gedacht. Precies op dat moment hebben twee flottieljes besloten om uit te varen.
Mijn manoeuvre staat haaks op twintig boten die de baai uit willen varen.
Steeds als ik weer een poging wil wagen, komt er weer een uitvaren bootje vanachter een geankerde boot vandaan en moet ik weer afbreken.
De grijze mannen op de kade gaan maar weer naar hun bootje.
Ik koers nu alsof ik de baai uit vaar en zet van daar uit de boot in z’n achteruit. In de buurt van de kade draai ik schuin tegen de wind in naar de kade. Op dertig meter van de kade laat Chris, tegenover het beoogde plekje, het anker vallen. Ik draai naar haaks op de kade. Nu achteruit vaart houden, anders waait de boot weer weg. Gelukkig staan de grijze mannen weer op de kade. Snel gooien we de landvasten uit, voordat de spiegel van de boot wegwaait. De neus blijft wel hangen op de ankerketting.
We maken de landvasten strak en trekken de ankerketting aan. De ketting ligt in dezelfde richting als de boot. Het lijkt er toch echt op dat we nu goed aan de kade liggen!
We gaan het vieren met een café frappe in Liotrivi.
Wat gaan we doen deze dagen?
Nou, in elk geval zelf eten koken. Heerlijk hoor, eten in een restaurant, maar na minstens zes keer uit eten, wil Chris wel weer eens zelf in de keuken staan. Aandacht voor groente ook, want dat is in restaurants hier vaak wat minder. Verder gaan we een paar keer ongegeneerd uitslapen.
En dingetjes van de ToDo lijst. Zo wil mijn elektrische fiets niet doen wat ik wil.
Het happy hour bier van de 12 Gods is op loopafstand en dan is er de koffietent met de Freddo Cappuccino; koude koffie met ijsblokjes en een dikke laag room erop.
En voor de afwisseling steken we af en toe even over naar Liotrivi. Biertje, café frappe, glaasje rosé, Griekse koffie, ouzo-tje, maar ook een ruime ontbijt keuze en een beperkte maar fijne dinerkaart.
De dagen vliegen voorbij met steeds weer nieuwe gezellige buren, al leggen er af en toe ook monsterlijk grote schepen aan (met miljonairs en veel personeel). Alles mag immers aan zo’n kade, maar de monsters zijn de volgende dag ook weer weg.
Op een middag begint het meer dan gemiddeld te waaien. Eerst komen er golfjes met schuimkopjes in de baai en dan trekt de wind nog verder aan. De wind komt in vlagen en staat dwars op ons schip. Lig je vrij op anker, dan draait de boot vanzelf naar de wind en vangt zo de minste weerstand, maar met landvasten naar de kade gebeurt dat niet.
Op een bepaald moment zie ik de stuurboordkant van de spiegel gevaarlijk dicht naar de kade komen. We besluiten om voor de zekerheid de ankerketting maar wat aan te halen, mogelijk in combinatie met het vieren van een landvast.
Chris drukt op het knopje van de ankerlier en de lier haalt moeiteloos een meter ankerketting binnen binnen. Dat is vreemd, want achter verandert er niets. Chris drukt nogmaals op het knopje en weer haalt de lier een meter ketting op. Dat is foute boel! Waarschijnlijk is het anker losgeslagen!
In Preveza leerde ik dat je dan je motor op vooruit moet zetten zodat de landvasten strak komen te staan. Eventueel een beetje bijsturen en de boot ligt goed, ondanks het losse anker.
De spiegel ligt inderdaad mooi vrij van de kade, maar de wind waait nog wel een paar uur en wat nu?
We besluiten opnieuw aan te leggen. Zonder weg te varen kan Chris al het hele anker ophalen.
Ik bespreek de situatie met de buren en vraag ze paraat te staan. Één van de buren vraag ik mee te gaan aan boord; dit doen met deze harde wind en met z’n tweetjes is wel heel spannend.
Even later gooien we de landvasten los en we varen uit, schuin tegen de wind.
We hadden afgesproken dat Chris en onze passagier samen zouden bepalen wanneer de boeg op de juiste plek ligt om het anker te laten zakken. Ik doe dan mijn best de boot in de hand te houden.
Wanneer ik het anker hoor zakken, doe ik mijn best recht op de kade af te varen. De passagier gooi de eerste landvast en de mannen op de kade krijgen hem door het aanleg-oog.
De wind pakt de boot vol van opzij en de spiegel waait weg. Drie man op de kade zijn niet genoeg om de boot de goede kant op te krijgen. Intussen waaien we bijna tegen de boot van onze passagier op; een slechte manier om “dankjewel voor de hulp” te zeggen.
Ik besluit weer uit varen, maar ik laat de ankerketting liggen. Het anker zou immers nog op de juiste plek moeten liggen. Ik vaar schuin tegen de wind in naar voren, maar natuurlijk niet voorbij de ankerplek. Nu weer schuin achteruit en dan tijdig indraaien en dan snel de landvast vast.
Dat lukt! We doen de tweede landvast en Chris haal de ankerketting aan. Die komt goed strak te staan en wijst ook de goede richting uit.
Zeer uitvoerig bedanken we de mannen van de buurboten voor hun onmisbare hulp.
Wat zouden we zonder hun gedaan hebben, willen ze weten. Waarschijnlijk waren we dan vrij op anker gegaan, maar dat zou ook geen een-twee-drietje geweest zijn.
Alles is nog niet helemaal perfect, maar dat doen we wel om 19:00 uur; de tijd dat de wind hier altijd weer gaat liggen.
De volgende morgen vertrekt de man die bij ons aan boord was. Hij gooit de landvasten los en wacht tot zijn dochter de boot via het ophalen van de ankerketting laat wegvaren. Rammel rammel rammel doet de ankerketting, maar de boot blijft liggen. Ook zijn aker ligt los, maar hij had het geluk dat hij tussen twee andere boten lag waarvan het anker hield.
Ons anker ligt nu met heel veel ketting en bleef goed liggen tijdens het stormgedeelte, dus wij hebben nu wel vertrouwen in ons anker.
Tijd voor een kopje koffie.

24 -31 Juli.

Zo, dan wordt het toch weer tijd om verder op avontuur te gaan.
We hebben het grote dikke zeilboek van Griekenland en de Navily App. In de Navily app kunnen we de commentaren lezen die andere zeilers over de diverse havens/ankerplaatsen hebben opgetekend. Dat helpt steeds goed bij onze zoektocht naar een volgende haven.
Bij onze tochten in de afgelopen jaren, waren we al blij als we dezelfde dag nog een volgende haven konden vinden. In het gebied waar we nu zijn, kunnen we binnen een dag varen vele tientallen aanlegplaatsen uitkiezen.
Omdat we nog steeds in onze “jeugdsentiment” bui zijn, kiezen we weer voor een plek waar we in en verleden al eens eerder geweest zijn; Vassiliki, ook op het eiland Lefkas.
Vasiliki heeft een mooie nieuwe jachthaven die daar al een aantal jaren niet in gebruik ligt te zijn. Waarom weet niemand.
De zuidpier van de oude haven is de favoriete aanlegkade van Vassiliki. Daar staan ook palen met stroom en water.
Dat is ons doel; hopen dat er plek is. We gokken dat de boten, die er overnachten, om een uur of elf weer uitvaren. Tegen elfen willen we er dus zijn.
En zo staan we de 24e een beetje vroeg op en vroeg te kunnen uitvaren.
Spannend weer; heeft niemand van de boten naast ons zijn ankerlijn over die van ons gelegd?
Nee, het ophalen van het anker stokt een paar keer, maar na wat manoeuvreren komt het anker omhoog.
We houden Lefkas aan stuurboordzijde en aan bakboordzijde doemt het ene na het andere prachtige eiland op. We varen de hele diepe baai van Vassiliki in en turen richting de haven of we de masten van de zeilboten kunnen ontwaren. Er zitten “open ruimtes” tussen sommige masten. Liggen daar motorboten, of zijn dat vrije plekjes?
Er zijn een aantal plekjes vrij. We doen de ankeren-aan-de-kade procedure en er staan al twee mannen klaar om de landvasten aan te nemen.
We liggen prachtig en langs de U-vorm van de oude haven staan tal van gezellige terrassen en tussen de horeca tal van leuke winkeltjes.
Leuk hier! We besluiten meteen om maar een weekje te blijven. Niet zo vreemd; stuurboordbuurman ligt hier al drie weken en bakboordbuurman al een maand.
Iets verderop ligt en groot strand alwaar de wind, via de bergkom, sterk kan aanzwellen. Het strand staat in de top-vijf van de wereldbestemmingen voor de fanatieke windsurfer.
We gedragen ons als echte vakantiegangers. ‘s Morgens pakken we een café frappe op het ene terrasje en ‘s middags een biertje op een ander terrasje.
Er is een bakkertje, een groenteman, een slager (met ook vis) en een supermarkt.
De dagen vliegen voorbij. Halverwege de middag komt de windsurfwind dwars op de boot te staan. De ene keer wat harder dan de andere keer. Best fijn, een windje. Dat maakt het een stuk aangenamer.

Een andere plek op ons jeugdsentiment-lijstje is Fiskardo op het eiland Kefalonia, aan de overkant van waar we nu zitten.
Volgens ons dikke zeilboek en de Navily app, is het in juli en augustus niet te doen om daar een plekje voor je boot te vinden.
Toevallig is deze week een veerboot verbinding heropend tussen Vassiliki en Fiskardo. Voor een paar tientjes kunnen we heen-en-weer. Dan kunnen we zelf kijken wat de mogelijkheden zijn.
Vrijdag kiezen we uit als de dag voor het uitstapje Fiskardo.
Vrijdag is ook de dag dat onze stuurboordbuurman gaat vertrekken. Voor we naar de veerboot lopen, nemen we hartelijk afscheid.
Eenmaal op het bovendek van de veerboot, zien we hem uitvaren. Hij vaart heen en weer, naar achter naar voor, van links naar rechts in de oude haven. Wat is hij allemaal aan het doen?
Wanneer onze veerboot uitvaart, vaart hij ook uit. Hij is zeker een half uur bezig geweest met vertrekken, waarschijnlijk zijn anker.
Er zal toch niet iets aan de hand geweest zijn met onze ankerlijn? Voorlopig zullen we het niet weten; wij zijn onderweg naar Fiskardo.
In de baai van Fiskardo is het druk. Boten voor anker in de baai, boten op anker met een lijn naar een boom/rots op de kant en boten op anker aan de diverse kademuren.
We nemen een frappe op een terras en kijken naar het botenspel. Het is rond elfen en er vertrekken diverse boten van de kade. Na een half uurtje of zo wordt die plek dan weer ingenomen door een nieuwkomer. Dus, als je het slim doet, zijn er mogelijkheden en plek aan de kade te veroveren.
Fiskardo is gezellig en druk; terrasjes, winkeltjes en heel levendig, maar zonder dat het een Tourist Trap geworden is.
Na het wandelen en winkelen zoeken we een mooi terras voor de lunch en na de lunch vinden we een café terras met, wat wij noemen, OLM (Oude Lullen Muziek). Pink Floyd en zo, de tijd vliegt weer.
Om 18:00 uur pakken we de veerboot terug.
Vanaf de veerboot kijken we naar de masten in de oude haven. Alles ziet er normaal uit. Teruglopend zien we ons bootje. Het ligt niet dwars tegen de kade. Goed nieuws. Er drijft wel een boei voor onze boot.
Eenmaal op de botenkade worden we geroepen door Nederlanders die we daar eerder ontmoet hebben.
We moeten niet schrikken, zeggen ze. We waren we niet geschrokken, maar we zijn het nu wel.
Het blijkt dat onze vertrekkende buurman wel degelijk ons anker heeft losgetrokken. Merkwaardig, want we zijn er vrij zeker van dat we ons anker keurtig recht voor onze boot hebben neergelegd. Tijdens onze afwezigheid is onze boot naar langszij gewaaid. Er is geen schade, verzekeren ze ons, onze fenders op de spiegel en langszij hebben alles opgevangen. Later op de middag hebben ze, met andere arriverende Hollanders, met een dinghy onze boot weer rechtgetrokken. Er is een hulpanker uitgegooid die met een lijn aan onze voorsteven is vastgemaakt. Die lijn hebben ze gemarkeerd met en fender als waarschuwingsboei.
Zo, wij maken weer wat mee! Buurman blijft vier weken liggen en vertrekt precies op het moment dat wij een dagje weg gaan!
We lopen naar de Hollanders die nu naast ons liggen om ze te bedanken voor wat ze allemaal voor ons gedaan hebben. Zo hoort dat, vinden ze. Daarnaast kwam er op die manier ook weer een plekje vrij waar zij dan konden liggen.
Ze hadden eerst geprobeerd om onze ankerketting aan te trekken, maar de lier deed het niet (klopt, die draait alleen als ook de motor draait). Toen hadden ze in onze bakskist gezocht of daar een noodanker lag. Die lag er en ook een lijn voor dat anker. Duidelijk nog nooit gebruikt.
Maar goed dat we dat ooit bij onze standaarduitrusting hebben aangeschaft.
Ik start onze motor en activeer de ankerlier. Op de voorplecht druk ik op de lierbediening. De ketting loopt naar binnen en trekt langzaam strak. Weliswaar met minder ankerketting, maar we liggen weer zoals het hoort.
Morgen, zo beloven onze nieuwe buren, helpen we je met het ophalen van het noodanker.
Chris is ondertussen naar het bakkertje gerend om lekkers te halen voor al die Hollanders die zo goed voor ons gezorgd hebben.
Ze zijn er blij mee en wij zijn blij met hen.
Eenmaal aan een wijntje op ons achterdek, zijn we het er snel over eens; avontuur is leuk, maar je kan er ook te veel van hebben…
De volgende morgen meldt buurman Olaf zich om met zijn dinghy ons noodanker weer naar binnen te halen. Beter een goede buur...

Ook na correspondentie met de leverancier van onze elektrische vouwfietsjes, lukt het me niet om mijn fietsje weer goed te laten werken. Daar zal deskundige hulp bij moeten komen.
In de tussentijd kijken we jaloers naar mensen die zo’n handig elektrisch stepje hebben. In Preveza hadden we er twee gehuurd en dat beviel uitstekend. Die dingen zijn ook helemaal niet zo duur meer, dus waarom kopen we er gewoon niet twee?
Google vindt een winkel in Lefkas stad die ze verkoopt. Ze hebben er één op voorraad. Een tweede kan er volgende week woensdag zijn. We moeten wel 300 € aanbetalen.
We besluiten spontaan dat we nodig een aantal dagen naar Lefkas stad moeten. Via Navily vinden we in Lefkas stad een ponton waar we van maandag tot vrijdag kunnen liggen. Het ponton is van een flottielje organisatie die het ponton alleen van vrijdag t/m zondag nodig heeft. Reserveren kan ook en je betaald alleen de stadskadekosten (meestal zo’n 8 € per dag).
Onze volgende trip is dus ook al gepland.