Goed, op naar Lefkas stad dus.
We moeten weer rekening houden met de brug; elk uur op het hele uur gaat hij open.
Behalve om 13:00 uur en 15:00 uur.
Voor de zekerheid had ik het nog even nagevraagd bij onze vaardeskundige op Meganisi (Paul) en hij bevestigde; om 14:00 uur gaat hij wel open.
Nou, 14:00 uur min 7 uur varen is zeven uur weg uit Sivota.
We staan om 6 uur op, doen de snelle was/vertrek procedure en varen zowaar al om 6:30 uit.
De avond ervoor hadden we al de walstroom en de loopplank verwijderd, dus dat hielp.
Het eerste stukje gaat door de kanaaltjes tussen de diverse eilandjes die voor Sivota liggen. Een ideaal ankergebied, want je ligt er behoorlijk beschut. Het ligt er dan ook vol met boten, waarop nog stevig geslapen wordt.
Het is nog een hele slalom om op die manier tot op open zee te geraken.
Eenmaal op de autopilot, geeft het systeem aan dat we om 13:00 uur bij de brug zullen zijn.
Da’s te vroeg, dan blijft hij dicht.
Ik geef wat minder gas totdat de prognose teruggelopen is tot 13:30 uur. Dat houden we maar even aan.
In ons hoofd zijn we eigenlijk alleen maar bezig met de verkoop van de boot en met wat er allemaal nog geregeld moet worden voordat we de 30e juli op het vliegtuig stappen.
We laten de zeilen de zeilen en laten de autopilot het werk doen.
Om de tijd te doden (best lang, zeven uur) lezen we wat op de telefoontjes en tablet. Onze 4G antenne in de mast zorgt er vrijwel altijd voor dat we internet hebben.
Er zijn bijna geen golven. Best verwonderlijk als je rekent dat we enkele dagen geleden zo’n verschrikkelijke nacht op de golven hadden.
In het begin varen we nog redelijk dicht onder de kust en dat levert weer prachtige uitzichten op.
Kopje thee erbij en dan is het toch weer een heerlijke tocht.
Tegen 13:30 uur doemt de kust van Lefkas op en zien we in de verte de eerste boei van het kanaal dat door de brug loopt.
We moeten tijd stuk slaan tot aan 14:00 uur en zetten de motor op het minimum aantal omwentelingen. De snelheid loopt terug tot anderhalve knoop en de autopilot krijgt het druk om de boot toch nog op koers te houden.
We zijn niet de enigen die daar op zee liggen te wachten tot 14:00 uur. Op laatst is het een gedobber van jewelste en Chris is bang dat andere boten tegen ons aan zullen dobberen, maar alle kapiteins doen op het juiste moment de juiste dingen om dat te voorkomen.
Tergend langzaam gaat de voorste boot richting de brug die inmiddels helemaal open staat.
Schiet op joh, straks gaat de brug te vroeg weer dicht!
Dat gebeurt niet en zo varen we even later richting de haven van Lefkas stad.
Tijdens het wachten op de brug stak er een windje op en inmiddels is dat een stevige wind.
Dat spannend straks, want er zal wel weer niemand zijn om ons te helpen aanleggen.
We vinden een ruime plek aan een ponton met een afgemeerde zeilboot aan de goede kant van de wind. Wanneer ik straks aanleg, zal de wind onze boot tegen die andere boot aanwaaien, waardoor we lang genoeg recht blijven liggen om de mooringline vast te maken.
Onze routine voor het alleen aanleggen met een mooringline met wind van opzij is gegroeid. Chris springt op de kant met een landvast van de windzijde van de boot. Ze knoop hem om een kikker en sprint naar het opvis-koord van de mooringline.
Ik heb de boot dan al mooi parallel tegen de andere boot liggen en pak de mooringline aan. Ik maak hem voor vast en sprint terug voor het gooien van de tweede landvast en het terug aannemen van de eerste. Dan gooit Chris de tweede en ze komt weer aan boord.
We leggen de boot iets te ver van het ponton vasten trekken de mooringline aan. Nu de boot in z’n achteruit om de landvasten aan te trekken om de boot dichter bij de kant te leggen.
Dan ligt de boot mooi strak!
Goed gedaan! Trots op onszelf.
Dan hoor ik ineens pok, pok, pok, pok, pok en ik voel een lichte trilling in de boot.
Ik kijk naar achteren en zie het opviskoord van de mooringline recht achter onze boot op en neer gaan.
K*t, dat koord zit om onze schroef.
Snel de koppeling in neutraal, maar het leed is al geschied. Het koord staat strak en zal al wel tig keer om de schroef gewikkeld zijn.
Dat wordt duiken.
Maar niet door mij. Snij al dat koord maar eens weg van je schroef zonder duikspullen.
Het valt op dat het opvis-koord van de dikke mooringline veel dunner is dan bij andere havens. Zo dun dat het makkelijk omhoog komt bij de werveling die de schroef maakt als je naar achteren vaart.
Tja, dan kan hij dus in je schroef wervelen…
Ach, dat kan er ook nog wel bij. Het is immers de eerste keer in tien jaar dat dit ons is overkomen.
Het ponton, waaraan we liggen, is van een chartermaatschappij en er lopen allemaal mannen rond die bezig zijn de boten klaar te maken voor de verhuur.
Een van die mannen doet feitelijk niets, dus dat zal wel de baas zijn.
Ik spreek hem aan en vertel van de lijn in de schroef.
Aan zijn reactie merk ik dat dit kennelijk dagelijkse kost is. We zijn het er over eens dat er een duiker moet komen.
Hij gaat bellen. Na een poosje zegt hij tegen me; “ten minutes”.
Geen idee hoe lang ten minutes zijn in Griekenland, dus pakken we maar gewoon ons ankerbiertje.
Na vijf minuten arriveert er een rubberbootje met twee mannen.
Vijf minuten? Dat zal wel niet voor ons zijn.
Wel dus. Ze zien hoe het koord achter onze boot strak staat en weten hoe laat het is.
Ook hier de taakverdeling; er is een regelneef en een man die het werk doet. De duiker verdwijnt onder onze boot en af en toe horen we iets bonken op de romp. Even later hangt het koord weer slap.
We drinken van ons biertje en bereiden ons voor op een riante factuur voor deze duik. Daar hebben we wel verhalen over gehoord, inclusief schadevergoeding voor de doorgesneden mooringline.
Na een poos legt de duiker een hele bos aan losse eindjes koord op het ponton. Iemand anders haalt een nieuw opvis-koord uit een busje (zo mogelijk nog dunner) en dat wordt weer aan onze dikke mooringline geknoopt.
Alsof er nooit iets gebeurd is.
Dan komt nu dus moment van betalen.
Do you accept cash, vraag ik, want ik weet dat dit de mensen meestal gunstig stemt.
Cash is fine, zegt hij.
How much, vraag ik.
70, zegt hij.
Heb ik het goed gehoord? 70? Geen 350, geen schadevergoeding?
Dat is nog eens een geluk bij een ongeluk.
Chris haalt 70 euro tevoorschijn en iedereen is gelukkig.
We doen nog maar een biertje!
Eigenlijk is de haven van Lefkas stad een heel winderig plekje, met uitzicht op de ringweg rond de stad.
We lopen de stad maar in voor een drankje op het centrale plein. Het is er niet heel druk, maar wel gezellig.
‘s Avonds eten op de boot, TV kijken op de tablet en dan naar bed.

2 - 4 Juli.

Via Bob vernemen we dat aanstaande woensdag de dag is waarop de vriend van de koper komt kijken naar de boot. Er komt dan nog iemand kijken en blijkt de inspecteur te zijn die uiteindelijk ook de sea trial gaat doen.
Spannend. Als dit goed gaat, wordt er een soort “voorlopig koopcontract” getekend en een borg gestort.
Dan moet ons bootje er dus weer pico bello uitzien. De “schuur” (captains cabin) moet weer leeg, alle richeltjes en plankjes leeg en alles moet weer gepoetst.
Daar gebruiken we de dinsdag voor. Het is nog een heel werk en dit keer kunnen we de inhoud van de schuur niet buiten (op het ponton) zetten, dus alles “verdwijnt” in kastjes, lades en de bakskist.
Pas tegen het eind van de middag zijn we klaar.
Dan komt er, met veel motorlawaai, een flinke motorboot naast ons liggen. Hij kan er niks van en ik moet zijn boot met alle kracht van onze boot af duwen om flinke schade te voorkomen.
Ik vind er iets van en de kapitein en ik worden geen vrienden.
Verder niets aan de orde zijnde, besluiten we maar weer naar een terrasje aan het plein te gaan.
Tegen de avond keren we terug voor het eten. Aan boord van de nare motorboot wordt druk aan de motor geknutseld door technici.
Na een poos zijn ze klaar en de motorboot maakt zich klaar om te vertrekken.
Opletten dus!
Het is weer een broem,broem, broem lawaai van jewelste. De motorboot schokt alle kanten op en overal ontstaan wit schuimende plekken tussen de pontons. Ik moet hem weer eens afduwen en dat kost heel veel kracht.
Even later ligt hij tussen de pontons te broem, broem, broemen, maar hij beweegt niet veel.
Behalve dan dat hij langzaam met zijn schroef richting onze mooringline beweegt. Ik schreeuw “mooringline” en vreemd genoeg roept iemand vanaf het ponton ook mooringline.
Wat bedoelt die dan?
Nou, dat op de plek van de motorboot het opvis-koord van de mooringline is afgebroken en dat er nu dus waarschijnlijk een mooringline is een van de schroeven van de motorboot zit.
De motorboot weet nog vast te maken aan de punt van een naburig zeilschip en dat was het dan.
Daar moet ook een duiker komen, maar die komt (het is al avond) niet met ten minutes.
Ik vind het sneu, maar aan de andere kant voel ik ook iets van “lekker puh, net goed, eigen schuld”.
We zetten ons aan de avondmaaltijd op ons achterdek.
Net voor donker komt de duiker. Die ziet er heel professioneel uit en zal dus wel duur zijn. Hij legt, na een poosje duiken, ook een bosje opvis-koord op het ponton, maar er is meer aan de hand. Morgen verder.
Vandaag, woensdag, is het kijkdag op onze boot. Vanmiddag weten we of we doorgaan met dit verkoopproces.
We blijven maar wachten op de boot. We hebben eigenlijk nergens zin in. We zien hoe er opnieuw gedoken wordt bij de dikke motorboot. Tegen de middag kan hij eindelijk weg.
Zonder al te veel broem, broem dit keer…
Dan, zo tegen een uur of vier, arriveert als eerste Bob, de verkoopmakelaar. Het is vier uur, dus is de brug open en de twee kijkers naar onze boot staan aan de andere kant.
Nog even wachten dus.
Na, wat voelt als een eeuwigheid, arriveren de beide mannen.
We schudden stevige handen en dan stelt Bob voor dat Roelf & Chris aan de overkant, bij restaurant Mazi, een drankje doen. Dan kunnen zij op hun gemak de boot bekijken.
Eenmaal bij Mazi, vragen we ons af of we een drankje wel op kunnen drinken, want ze zullen toch wel snel weer klaar zijn met “even kijken”.
We bestellen toch een drankje en dat kon ook best; de mannen blijven wel een uur rondlopen op onze boot, alsof de hele inspectie nu al plaatsvindt.
Eindelijk, na ruim een uur, belt Bob dat we kunnen komen.
We lopen naar de boot en het eerste wat de inspecteur zegt is: we will go ahead! Ze vinden de boot mooi en heel goed onderhouden!
Bob gaat aan de slag met paperassen en hopelijk kan dan morgen het voorlopig contract getekend worden.
Wij mogen een hele stevige borrel pakken op het plein!
De donderdag begint goed. Al vrij vroeg belt Bob. Er is een bod van de koper; hij biedt slechts 5000 euro onder de vraagprijs. Dit onder de voorwaarde dat de stepjes inclusief zijn.
Dat is inderdaad een heel mooi bod en ach, die stepjes, die zouden anders toch een heel logistiek probleem opleveren als we ze niet verkopen.
Bob vertelt erbij dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat een eerste bod zo dicht bij de vraagprijs ligt.
We besluiten het bod te accepteren.
En dus maken we de donderdag maar tot een vrolijke vakantiedag. We trekken de hoofdstraat in voor een freddo cappuccino.
Bob belt voor nog wat gegevens en of ik mijn paspoort door kan sturen. De pdf daarvan staat in de cloud, dus dat kan ik vanaf het terras.
Het streven is nog steeds dat het document vanmiddag getekend kan worden. Wordt het later, dan zijn wij al weer weg uit Lefkas. We mogen immers maar tot vrijdag blijven liggen.
De koper, hij blijkt uit Oostenrijk te komen, reageert heel snel. Hij tekent, scant en mailt het document en hij maakt ook direct 10% van de koopsom over.
Tegen een uur of vijf staat Bob op onze boot met het contract en is het mijn beurt om te tekenen.
Zo, dat is dan dat! Het doel van ons verblijf in Lefkas stad is bereikt!
We gaan weer borrelen op het plein en daarna riant uit eten!

5 Juli.

Zo, het is weer vrijdag. De dag waarop we weer weg moeten wezen van het ponton in Lefkas stad.
Ja, weg is één ding, maar waarheen dan? Wat is ons plan voor de komende tijd?
Één ding staat vast, de 27e juli gaat de boot op de kant. Dan zal er ook de osmose test zijn. We gaan er nu maar vanuit dat de dag ervoor, de 26e, de sea trail zal zijn.
Dan willen we de 25e een plek hebben in de Marina Preveza, van daaruit de 26e een heen-en-weer voor de sea trial en van daaruit op de 27e de korte oversteek naar Cleopatra Marine voor de lift-out.
Maar wat gaan we doen tussen nu en de 25e?
Er schiet ons niets te binnen. Gewoon geen zin meer. Eigenlijk is dit avontuur in onze bovenkamer afgerond.
We kijken elkaar aan en hebben, ieder voor zich, al direct hetzelfde plan.
De kade van Preveza. We gaan naar de kade van Preveza en daar blijven we lekker liggen tot de 25e. Preveza is een leuke plek, een mooie boulevard met allemaal terrasjes tegenover de boot. Leuke binnenstad, leuke winkelstraat.
We toveren daar onze boot om tot een soort stacaravan en doen lekker niets.
Dan moeten we nog wel één keer vroeg genoeg zijn om zo'n schaars plekje aan de kade te scoren.
De brug van negen uur moet het worden. Daarna zo'n anderhalf uur varen, dan zijn we er om 10:30 uur. Een ideale tijd.
Dat moet ook, want op vrijdag loopt de kade vol, onder andere met charters waarvoor een stuk kade gereserveerd wordt.
We bereiden ons vertrek voor zodat we om 8:50 uur kunnen vertrekken.
Van tevoren check ik nog even of het opvis-koord van de mooringline niet te dicht bij de schroef ligt…
Het vertrek verloopt probleemloos, maar op het kanaal, richting brug, is het retedruk. Met moeite voeg ik in tussen de boten die langzaam richting brug dobberen. Ook elders proberen boten vanuit Lefkas stad in de rij in te voegen. Het lijkt wel de ochtendspits.
De brug gaat wat later dan 9:00 uur open en alles valt stil. Iedereen is aan het rommelen om de boot een beetje op dezelfde plek te houden. Eindelijk gaat de brug open, maar er komt maar geen beweging in de rij boten voor ons.
Wat een gezeik weer, maar we kunnen ons troosten; na deze brugpassage hoeven we dit niet meer te doen.
Na een eeuwigheid varen we dan toch langs de draaibrug en draaien we richting Preveza.
Dat doen dus ook nog tientallen boten voor ons.
K*t, als die allemaal ook een plekje aan de kade willen, dan kunnen we het wel schudden!
Enkele boten draaien dan toch richting Corfu en hijsen de zeilen. Verreweg de meesten varen op de motor richting Preveza.
Meestal zet ik onze motor op 1600 à 1800 toeren, maar nu lijkt het me beter om daar 2100 toeren van te maken.
Dat blijkt inderdaad sneller dan de andere boten. Langzaam maar zeker halen we de ene na de andere boot voor ons in.
Na drie kwartier liggen we helemaal vooraan en lopen we uit.
We komen weer bij de laatste boeien van het kanaal en draaien naar stuurboord richting Preveza.
Achter ons zien we andere bootjes het kanaal in draaien.
Uiteindelijk komen we aan bij de zuidzijde van de kade. Daar zijn wel vrije plekjes, maar daar staan ook wit met rode bordjes. Ik kan niet lezen wat erop staat, maar waarschijnlijk no-mooring.
Dat komen we langs een stukje kade met een hek. Dat is het deel dat van vrijdag tot zaterdag gereserveerd is voor de charters. We varen verder en zien bij sommige boten mensen op de punt van de boot staan, maar ze maken geen aanstalten om te vertrekken.
Door en door varen we richting het einde van de kade.
Chris begint al een beetje sip te kijken, maar ik heb het gevoel dat bij de laatste paar boten de punten iets verder uit elkaar staan dan bij de anderen.
Wie weet…
En kijk! Twee boten voor het einde is een gaatje tussen de boten. Het moet ook groot genoeg zijn om er tussen te passen.
Ik stuur 90 graden naar stuurboord om achteruit het gaatje in te varen.
Dan arriveert één van de boten die we achter ons gelaten hadden. Het is een catamaran; die gaat niet in het gaatje passen. Nee, maar hij stopt wel en ligt nu recht voor ons gaatje. Hij ligt wel redelijk ver uit de kant, dus dan moet ik maar proberen om onze boot tussen hem en de aanlegplek te frummelen.
Dat lukt, maar ik heb nu veel minder afstand tot de kade om precies haaks op de juiste plek richting de kade te varen.
En ik moet ook nog voldoende meters ankerketting uitleggen.
De eerste keer lukt dat niet, maar een tweede poging is succesvol. Chris geeft nog wat aanwijzingen en laat op het juiste moment het anker vallen.
Op de kade staan al twee behulpzame mannen klaar om de landvasten te regelen.
Dichterbij herken ik in een van hen de man waar we in mei ook al naast lagen. We begroeten elkaar hartelijk.
Één grote familie hier aan de kade van Preveza.
Na ons varen nog meerdere boten voorbij, op zoek naar een plekje. Maar helaas…
We zijn superblij met ons plekje! Aan de kade, op een beschut stuk en niet tegenover horeca met luide muziek!
Hier blijven we tot aan de sea trial. En ook nooit meer plekjes gezeur!
Op de lantaarnpaal tegenover ons hangt een bord over optredens van zangkoren en daarachter, recht tegenover ons, zien we een podium staan.
Dat dan weer wel, maar beter zangkoren dan ACDC.
We gaan naar Prevere, een soort open Grand Café en bestellen een Freddo Cappuccino.
En daarna een biertje.
We gaan hier relaxed vakantie vieren.
's Avonds treden inderdaad diverse zangkoren op uit landen als Letland en Slovenië. Ach, kunnen we ook nog cultuur snuiven en de versterker staat niet op 10.

6 - 24 Juli.

Nou, geen reisverslagen voor deze dagen.
Wat gebeurt er dan wel?
Eerst maar wat plezier maken. Koffietje, biertje, negroni op die fijne terrassen van Preveza. Als je dan toch ergens langer blijft, is Preveza misschien wel de plek met de meeste afwisseling in dit vaargebied.
Dat vinden we niet alleen zelf. Om ons heen, zo ontdekken we, zijn we omgeven door een hele rij "plakkers"; zeilboten die in weken niet van hun plek komen. Ze zijn bezig met niets, met bootonderhoud, met wachten op reparaties, of…
Wij krijgen de 6e natuurlijk weer te maken met Servische zangkoren e.d., dus dat wachten we maar niet af; we gaan uit eten. We kiezen een restaurant in het hart van de straat waar de meeste restaurantjes staan. We zijn er al eerder geweest. Aardige eigenaar, lekker (vers) eten en opvallend goedkoop.
We starten met ouzo, nemen Feta in filodeeg met honing, eten allebei mussels saganaki, krijgen een toetje van het huis, werken een liter witte wijn weg (foei!) en mogen dan in totaal 35 euro afrekenen!
Dat kunnen we wel vaker doen!
Maar er zijn ook nog belangrijke, nuttige taken die op ons wachten. We gaan alles aan boord controleren op een goede werking en/of eventuele gebreken. We willen niet dat er tijdens de sea trial allerlei problemen naar boven komen.
We halen de zeilen eruit om te zien of nergens losse stiksels hebben of zo. Ze zien er piekfijn uit. Alle katrollen en draaipunten krijgen een spuitje WD40. Ik heb wel meegemaakt dat het grootzeil ineens niet meer uit de mast wilde rollen en dat willen we bij de sea trial niet meemaken. Na het oliën halen we het grootzeil er nog twee keer uit en in. Met de rolgenua doen we hetzelfde.
Dan komt de test waar ik me wel de meeste zorgen over maak.
De watermaker.
Op zich is de watermaker een handig en simpel apparaat. Je drukt op het knopje ON en dan stroomt er per minuut 60 liter drinkwater uit de zee naar de watertank.
Maar aan het begin van het seizoen moeten er diverse filters vervangen worden en moet een ontluchtings- en opstart procedure doorlopen worden. Aan het eind van het seizoen moet het systeem gespoeld worden met zoet water en dan met schoonmaakvloeistof. Daarbij moeten dan aparte slagen worden aangekoppeld om die vloeistof te kunnen laten rondcirkelen in het systeem.
Daardoor heb ik al lang geleden besloten om het systeem alleen op te starten als er echt watertekort dreigt.
Dat is de afgelopen 8 jaar niet gebeurd! Er past meer dan 600 liter water in onze watertanks. Daar kunnen we weken mee doen (we hebben van die waterbesparende douchekoppen). En binnen die tijd vonden we altijd wel ergens een kraan.
Nu moeten we dus een watermaker opstarten die 8 jaar heeft stilgestaan. Met van die speciale schoonmaak/opslag vloeistof erin…
De filterhouders krijg ik los. Nieuwe filters heb ik nog liggen in de watermaker doos.
Nieuwe filters erin en dan op zoek naar kraantjes en afsluitkraantjes van de watermaker. Waar zaten die ook alweer en in welke stand moeten ze staan?
Documentatie erbij, nadenken, redeneren, keuzes maken.
Dan moet de ontluchtingsprocedure gestart worden. Stroom erop en het display licht op. Dat doet het in elk geval.
Ik scroll naar de ontluchtingsprocedure en druk op start.
De pomp van de watermaker gaat lopen. Die doet het dus ook.
Verder gebeurt er niet veel. In de drie filterbuizen moeten pompslagen gemaakt worden, maar ik hoor ze niet. Wel wordt de druk in het systeem steeds hoger. Hier en daar begint de watermaker te lekken.
Wat nu te doen?
Ik besluit tot de dood of de gladiolen en doe niets.
Chris gaat buiten kijken. Het systeem werkt zo dat 95% van het opgepompte zeewater weer via het systeem naar buiten wordt gepompt en alleen de rest gaat door de filters en wordt zoet water.
Na een poosje meldt Chris dat er zeer bruin water uit de watermaker in zee stroomt.
Op diverse plaatsen spuit nu krachtig water uit de watermaker.
Dat is niet de bedoeling.
Ik ga nog steeds voor de gladiolen.
Dan hoor ik dat er beweging komt in de pompstangen in de filters.
Het lekken wordt direct beduidend minder.
Dan is de ontluchtingsprocedure afgelopen.
Ik start nu de watermaker op voor het produceren van zoet water.
Uit het controle slangetje komen wat druppeltjes die langzaam overgaan in een straaltje.
Je zou kunnen zeggen dat de watermaker functioneert.
Hier en daar druppelt nog wat water uit de watermaker op plekken waar dat niet de bedoeling is, maar niet zo veel. Kniesoor die daarop let.
Ik vang het water uit de controle slang op in een glas.
Het smaakt wel een beetje raar.
Niet onlogisch na 8 jaar stilstand met uiteindelijk bruin water erin.
Ik wacht een poos en proef nogmaals.
Het smaakt naar drinkwater!
Wat een succes!
Voorafgaand aan de sea trial gaan we nog eens testen, maar voor vandaag zetten we een vinkje bij het onderwerp Watermaker.
Nu hebben we ook twee Webasto kachels. Die verbranden diesel uit de dieseltank om de boot van binnen te verwarmen.
In Nederland heel handig, maar hier op de Middellandse zee gebruik ik ze ook niet.
Toch moeten ze getest worden. Ik zet ze aan en er gebeurt niets.
Ja, logisch, het is binnen 32 graden! De thermostaat van de kachels zal ze aangeven dat verwarmen niet nodig is.
Misschien kan ik ze morgenochtend vroeg testen. Dan zal het slechts 25 graden zijn…
Zo gezegd, zo gedaan. Vroeg eruit en de kachel aanzetten. De gewenste temperatuur op max en afwachten maar.
Na een poos wordt de uitstroom lucht zowaar warm. Vinkje!
Snel uit maar weer, die warmte.
Een gewoonte die we van thuis gewoon meenemen naar de boot is TV kijken.
Toen we de boot kochten, hebben we gestudeerd op satellietschotels in een speciale koepel van waaruit die dan steeds gericht zou worden op de satelliet. Duur, groot en complex. Dat werd hem niet.
Toen keken we naar TV via het internet. 10 Jaar geleden moest je dan op zoek naar "streams" op een website. Het stond nog in de kinderschoenen.
Ook het internet was lastig. Internet via (toen nog) 3G was razend duur in het buitenland en via een buitenlands simmetje bleef het behelpen als het over de hoeveelheid data en de prijs ging.
De focus was toen op WiFI. Wifi van de haven, wifi van een naburig terras of iets dergelijks. We hadden daartoe een wifi antenne in de mast laten plaatsen. Die hielp niet veel, was topzwaar en donderde tijdens een woelige overtocht naar beneden.
Hoe anders is het nu! We hebben voor Spanje een abonnement op NLZIET. Een app met alle Nederlandse zenders op een rij. Makkelijk en overzichtelijk te bedienen en nog terugkijken ook. Ook (inmiddels) 4G is veel makkelijker. Met een simmetje van Cosmote, de Griekse KPN, koop je prepaid een week onbeperkt internet voor 6,50 €! Bij betalen via een handige app, die nu ook in het Engels is.
We kijken TV op de laptop of de tablet. We hebben de sportzomer: EK voetbal, Tour de France, Formule 1 (niet via NLZIET) en de Olympische Spelen. We kunnen het niet helpen, maar we kijken ook veel naar "BB vol liefde"en naar de vele detectives die op NLZIET te zien zijn.
Deze periode aan de kade van Preveza komen we wel door.
En dan zijn er nog de bootvrienden.
Peter en Annelies van de Skadi hebben nu weer een bootverkoopmakelaar in Preveza gevonden, dus die kwamen naar onze kade. Bijpraten, drankje doen, uit eten.
Gert en Coralien van de Saphir zijn een paar weken samen hier. Start in Meganisi en op weg naar het vliegveld van Corfu om vrienden op te pikken. Tja, dan kom je vlak langs Preveza. Hartelijk weerzien, bijpraten, drankje doen, uit eten, uitzwaaien.
Tja en dan het weer.
In juni hadden we al een paar dagen met 40 graden, maar nu in juli blijft het niet bij een paar dagen. Het wordt regelmatig 37 tot 39 graden, met gevoelstemperaturen tot ver boven de 40 graden. Hete lucht die komt aanwaaien uit Noord Afrika.
De weermodellen zijn nog niet aangepast aan het veranderende klimaat. Steeds voorspelt het model dat de hitte na twee dagen minder wordt, maar de volgende dag duurt de hitte dan weer nog twee dagen en de dag daarop weer twee en dan weer twee enzovoort.
Aan de kade van Preveza gebeurt hetzelfde als vorig jaar tijdens de hittegolf die we in Astakos hadden. Overdag is alles uitgestorven. Je ziet niemand op straat en pas 's avonds om een uur of acht komt de stad tot leven. Het bruist van activiteit op de kade tot na middernacht. De terrassen zitten stampvol. De ene helft van de mensen paradeert in de mooiste zomerkleren langs de kade en de andere helft kijkt ze na vanaf het terras.
Daar doen we graag aan mee.
Overdag komen we ook niet op straat. Ontbijten doen we nog net buiten op het achterdek, maar dan gaan we de kajuit in.
Vanaf dat moment zoemt bij ons de airco op volle kracht. Wat zijn we daar blij mee! De maanden juli en augustus zijn niet meer te doen zonder airco.
Gelukkig hebben we een walstroomaansluiting en is de stroomautomaat ons wonderbaarlijk gunstig gezind. We hebben een tegoedkaart van 20€. Het tegoed halen we 's avonds terug naar de kaart en 's morgens zetten we het tegoed weer op de automaat. Het is ons te vaak gebeurd dat we 's morgens ineens geen tegoed meer over hadden. Waar het dan gebleven is, geen idee.
Goed, we zetten 's morgens 20 € op de automaat en doen de airco aan. Tegen de avond halen we het resterende tegoed terug naar de kaart. Floep, er wordt 20€ teruggestort. Da's goedkoop voor een hele dag airco!
De volgende dag gaat dat ook zo en de dag daarop ook. Onze 20€ kaart gaat nooit op!

25 Juli.

Zelfs aan weken plakken aan de kade van Preveza komt een eind.
Vandaag verhuizen we de boot naar de officiële marina van Preveza. Inderdaad, Marina Preveza heet hij. Morgen is immers de testdag voor de verkoop van de boot. De hele boot wordt dan gecheckt en we gaan er een stuk mee varen.
Dat zou ook vanaf de kade kunnen, maar dan zijn er twee risico's. De eerste is dat het anker verwikkeld blijkt in een andere ketting of iets op de bodem en het tweede is dat er aan de kade geen plek meer is als we terugkomen van de vaartest.
Daarom doen we twee dagen Marina Preveza. Op dag 1 kunnen we eventuele anker problemen oplossen en dan liggen we op dag 2 ook helemaal klaar als om 10 uur de koop delegatie komt.
We kunnen daar vanaf 14:00 uur terecht, dus doen we eerst nog een rustig ochtendje aan de kade.
We ontbijten buiten, met elk een 12 volt ventilatortje voor onze neus om de hitte te bestrijden.
We maken ook nog even een mooie foto van onszelf voor het "I love Preveza" bord.
Onze Italiaanse buurman heeft zijn boot behoorlijk schuin liggen. Ook zijn ankerketting staat een beetje schuin onze richting op. Niet ondenkbaar dat zijn ketting over die van ons ligt. Daar hadden we al een poosje zorgen over, maar we hoopten dat hij eerder dan wij zou vertrekken.
Niet dus, ook al zo'n plakker.
We spraken met hem af dat hij tussen 13:30 en 14:00 uur op zijn boot zou zijn, zodat we zouden kunnen samenwerken bij ankerproblemen.
Iets na half twee is het dan zover. Landvasten los en het anker op.
Via onze draadloze headsets houden we contact. Chris op de punt bij de ankerlier en Roelf achterop bij het stuur.
Er ligt weer flink wat ketting vanwege de sterke stroming en de soms harde wind.
Als ik achterom kijk naar onze Italiaanse buurman, zie ik aan hem dat hij ook bezorgd is over de ankerkettingen.
Plots stop Chris met ophalen. Dat doet ze wel vaker als het ophalen niet meer soepel loopt. Ik vraag wat er aan de hand is. Even wachten, zo weer verder zegt ze.
En zo gaat het. Even later hoor ik de ankerlier weer. Whow, hoor ik Chris zeggen op de headset. Wat zou er zijn?
Weer even later roept Chris; hij is er! En ja, bonk, met een klap komt het anker in de sleuf waarin hij ligt als hij niet aan het werk is.
Chris loopt naar achteren en ik vraag; wat was er Whow? Nou, zegt Chris, het anker begon als een gek in de rondte te draaien toen hij boven kwam. Er was helemaal een draaikolk.
Hoe kan dat nou weer? We zullen het wel nooit weten.
We zwaaien blij naar de Italiaan dat er niets aan de hand is. Hij is ook blij.
Tja, realiseren we ons, dit was dus de laatste keer dat we het anker van onze boot hebben opgehaald.
We varen een beetje weg van de kade en roepen op de marifoon de Marina Preveza op. Kunnen we erin?
We moeten even op de marinero wachten. Dat is traditie bij Marina Preveza. Wachten op de marinero.
Voor hun doen snel roept de marinero ons op. We mogen naar binnen.
Het is geen gemakkelijk plekje om in te draaien, maar er zijn twee plekken vrij, dus is er meer draairuimte. Daarnaast staat er weinig wind.
Eitje dus.
We maken de mooringline en de landvasten vast en sluiten de stroom aan. Dat is eigenlijk niet nodig, gezien de zonnepanelen, maar morgen zullen ze acculaders wel willen testen.
Marina Preveza is weliswaar modern en strak, maar ook doodsaai. Dit soort marina's zijn we niet meer gewend. Bah.
Het is even lopen van de marina naar Preveza stad, maar dat hebben we er graag voor over. We doen er een drankje, gaan er uit eten en genieten van de opkomende maan.
En dan niet te laat naar bed. Morgen is een heel belangrijke dag.
TESTDAG!

26 Juli.

Vroeg op. Na het wassen de badkamer extra schoonmaken! Nog een keer door- en rond de boot lopen om te zien of alles tiptop is.
Dan het ontbijtje en wachten op de kopers.
Om tien uur precies zijn ze er. Vijf man sterk. De koper, zijn vriendin, de tester, het maatje van de tester en onze makelaar.
We nodigen iedereen aan boord en we babbelen wat. We hadden al afgesproken dat we eerst zouden uitvaren en daarna op onze ligplaats in de Marina de resterende controles zouden doen.
Eerst varen komt me beter uit. In de morgen waait het minder en ik heb geen behoefte aan capriolen met extra schuin liggen, vliegensvlug reven en dergelijke.
Voordat we uitvaren gaat Chris van boord. Ze hoeft niet de zevende opvarende te zijn en ze vindt het eigenlijk ook best wel erg spannend.
We gooien de lijnen los. Bob, de makelaar, gooit de mooringline los en ik maak de bakboord landvast los. Harald, de koper, doet de stuurboord landvast.
Daar doet Harald erg lang over. Hij vergist zich in de heen- en de teruglijn en trekt aan de verkeerde. Eenmaal bezig met de goede, gaat het niet erg snel.
Ik kan niet wegvaren, want de stuurboord landvast ligt nog in het water en kan dus in de schroef komen. Onze boot drijft langzaam af naar de boot naast ons.
Gelukkig komt Bob naar achteren om Harald te helpen. Zo kan ik wegvaren voordat we helemaal scheef komen te liggen.
We liggen strak tussen twee boten en de ruimte voor ons is gering. Ik kan er niet in één keer uit. Ik moet een keer steken. De boot valt stil tussen het voor- en achteruit gaan, maar gelukkig pakt de boot snel genoeg het achteruit varen op. Nu weer vooruit en wegwezen.
Chris zwaait ons uit.
Met drie knopen vaar ik de haven uit. Zoals dat hoort.
Even later zetten we koers naar de binnenzee bij Preveza. Voor varen op open zee moet ik eerst ruim een half uur het Preveza kanaal door en uiteindelijk ook weer een half uur terug. Dat kost te veel tijd.
De binnenzee is echter geen bekend terrein voor me. Ook richting binnenzee liggen een paar boeien, die ik niet gezien had. Gelukkig maakt Bob, met z'n jonge ogen, me erop attent.
Eenmaal op de (overigens behoorlijk grote) binnenzee pakt Harald het roer. Dat gaat wel goed. Na een poosje moeten de zeilen eruit. Ik gebruik de elektrische lierhandel, zodat je niet kan zien of je wel of niet kracht moet zetten…
Gelukkig komen de zeilen er netjes uit. Er staat een klein windje, maar de boot vaart al gauw zo'n zes knopen. Dat maakt indruk. Harald is in zijn element.
De tester begint, al tijdens het varen, met het inspecteren van van alles en nog wat.
Na een poosje vraagt hij me de generator te starten. Dat heb ik tijdens het zeilen nog nooit gedaan, want als de boot schuin ligt, kan de carter olie naar de zijkant van de motor weglopen (heb ik ooit geleerd). Nu liggen we nog lang niet schuin, dus doe ik wat de tester wil (die moet ik vandaag tevreden houden).
Even later wil hij de watermaker testen. Op zee is het toevoerwater immers schoner dan in de haven. Ik vertel hen op voorhand dat de watermaker goed werkt, maar dat er een plastic binnenleiding is die lekt. Zet maar aan, zegt hij. Dat doe ik. We horen watermakergeluiden, maar ook het (stevig) lekken van de leiding. Ik open het luik boven de watermaker en we zien de lekken. Zet maar uit, zegt de tester.
De lekke slang gaat op het lijstje, maar we zijn het er over eens dat het vervangen van de slang niet een grote reparatie zal zijn.
Door het lekken heeft de tester niet gevraagd of hij het water uit de watermaker even kan proeven. Dat kan immers ook nog, dat het water muf of brak smaakt. We zullen het niet weten.
Het maatje van de tester blijkt vooral mee te zijn om alles te filmen. Hij heeft meerdere camera's bij zich en het ziet er allemaal profi uit. Alleen de filmdrone ontbreekt omdat we vlakbij een vliegveld aan het varen zijn. Alle beelden zullen uiteindelijk gemonteerd worden en op Youtube verschijnen.
De vriendin van Harald wil ondertussen alles weten van de keuken en de wasmachine. Niet dat vrouwen niet van zeilen zijn, maar zij is aan boord omdat Harald zo graag wil zeilen.
Harald zeilt er verder vrolijk op los totdat Bob het wel genoeg vindt.
Omkeren, stel hij voor.
We gaan overstag en ik ontdek dat hierbij zozeer op Chris leun, dat ik nu dingen vergeet! Gelukkig vangt Bob ook dit weer soepel op. Bob krijgt een hele mooie courtage, maar hij levert er ook goed werk voor.
Rond het middaguur draait de wind meestal en wordt het een poosje windstil. Zo ook nu. De boot gaat steeds langzamer totdat het Bob weer te lang duurt. Zullen we de motor aanzetten?
We doen de motor aan en ik neem het stuur weer over.
Eenmaal bij de haven trekt de wind flink aan. Met wind, met weinig manoeuvreerruimte strak tussen twee boten aanleggen. Ik kan nog één keer laten zien wat ik kan. Dat lukt! Met één soepele beweging draait de boot tussen de twee andere boten. Bob pakt de mooringline op, ik gooi de bakboordlandvast naar de marinero en Harald denkt na over wat hij zal doen.
Chris wordt node gemist.
Uiteindelijk leggen Bob en ik de boot correct vast aan het ponton.
We zijn dan ruim drie uur aan het testvaren geweest!
Chris komt weer aan boord en we wachten af wat de tester verder nog in petto heeft. Nou, dat blijkt heel veel te zijn. Alles, maar dan ook alles, wordt minutieus onderzocht.
Zo komt hij ook uit bij de rubber voeg die tussen de kajuitramen aan de bakboordzijde zit. Die wijkt en kan mogelijk lekken. Dat had ik natuurlijk zelf ook al ontdekt. Twee jaar geleden heb ik de kajuitramen allemaal opnieuw laten monteren en voegen. Deze voeg moet dus onder garantie hersteld worden. Daar heb ik de werf ook al over gemaild en morgen, wanneer we op de kant gaan, zal de ramen-man bij ons langs komen.
Ik leg de tester dus uit dat morgen alles goed komt. Hij maakt een notitie.
De tester weet in totaal deze middag nog drieëneenhalf uur met testen bezig te zijn! Totale testtijd voor vandaag dus zeseneenhalf uur plus de anderhalf uur pre-test die hij Lefkas stad al uitvoerde.
En dan moet hij morgen nog de onderkant van de boot testen…
Voor vandaag zit het er echter op.
Harald gaat vanavond uit eten met z'n vriendin, de tester en de test-maat. Hij nodigt ons uit voor het diner.
Dat slaan we niet af, al was het maar voor de onderlinge relaties.
Dan zijn we eindelijk weer met z'n tweetjes. We pakken een biertje en evalueren deze testdag.
's Avonds wandelen we naar de stad en we treffen ons diner-viertal aan in het afgesproken restaurant.
Het eten smaakt goed en de conversatie is gezellig.
Tevreden wandelen we laat in de avond terug naar de boot.
Ons laatste nachtje op deze boot!

27 Juli.

De laatste stap in het controleproces van de verkoop van onze boot. Vandaag gaat de boot op de kant en kan de inspecteur de onderkant van de boot bewonderen.
De koper en zijn vriendin varen met ons mee vanuit Preveza Marina naar Cleopatra Marina.
Voor ons is het vandaag ook zaak om de boot te prepareren voor de opslag op Cleo en om alle spulletjes die we mee willen nemen in onze tassen te proppen.
Tijdrovend is het verpakken van de genua in onze fokhoes. We staan dus weer niet te laat op om dat klusje alvast te klaren voordat we de oversteek naar Cleo maken.
Nou, dat klusje valt dus vies tegen. Waar het omhoog hijsen van de fokhoes altijd al een beetje moeilijk gaat, krijgen we hem vandaag niet over het dikste punt van de genua heen. Zelfs als ik helemaal op de preekstoel (het hekje op de punt van de boot) ga staan, kan ik er niet goed bij. Het dikste punt zit hoger dan anders.
We rollen de genua een beetje uit en rollen hem opnieuw op, in de hoop dat de genua dan weer vanouds opgerold is.
Niet dus.
Het omhoog hijsen van de hoes lukt nog steeds niet.
Ja, zo is het leven van de zeiler!
Straks zullen de kopers zich melden, dus we besluiten om dit klusje dan maar uit te stellen tot het moment dat we op Cleo zijn.
Even later arriveren inderdaad de kopers en varen we uit voor ons laatste stukje varen met deze boot.
We zijn nog niet de haven uit, of ik word gebeld door Cleo. Of ik in de buurt ben en alvast kan binnenvaren? Nee, we moeten nog een stukje varen naar de overkant.
Daar eenmaal aangekomen, meld ik me via de marifoon. Of ik wil wachten tot ik opgeroepen word.
Kennelijk is de aanvankelijke haast weer verdwenen.
Dan komt het bericht dat we binnen kunnen komen. Straks aanleggen aan de port-side. Ik vergis me weer eens; port side is bakboord, niet stuurboord. Kennelijk ben ik toch wat gespannen op deze afsluitende dag.
Chris haalt de voorste landvast bliksemsnel van stuurboord naar bakboord en alles verloopt soepel.
Even later ligt de boot klaar om opgeheven te worden. De mannen van Cleo doen een opheisband onder boot. Één? Meestal zijn dat er toch twee, één voor en één achter. Nou, daar komen de mannen na een poos ook zelf achter. Met wat lijnen en veel creativiteit wordt de tweede band onder de boot getrokken.
Even later hangt de boot achter de trekken op het land.
De inspecteur komt even kijken, maar vertrekt weer totdat de boot op zijn plaats ligt.
Ook dat proces verloopt niet goed. Daar waar de boot wordt neergezet, staat onvoldoende materiaal om de boot te borgen. Hij moet weer weg, naar een andere plek. Die andere plek vindt onze koper geen goeie plek. Daar rijden auto's langs en dan komt er stof op de boot.
Hij vindt dat ik dat moet regelen. Ik leg hem uit dat dit een goed moment is waarop hij zelf dingen met de boot gaat regelen.
Hij laat het er bij en de boot ligt op z'n plek.
De inspecteur arriveert en begint met een krijtje getallen op de bodem van de boot te schrijven. Ook wordt er een meetapparaatje op verschillende plekken tegen de bodem gehouden. Dat zal de osmose test zijn.
We kunnen nog aan boord om onze laatste klusjes te doen, dus lopen we maar naar het havenrestaurant voor een koffie.
Even later komen de kopers en de inspecteurs ons gezelschap houden.
Er komen kopjes koffie en even later ook biertjes. Bob, onze makelaar, schuift ook aan.
Na weer een lange poos vindt Bob dar er wel genoeg gekeuveld is en hij vraagt: Is alles in orde met de boot? Hebben we een deal?
Ja, knikken de kopers, er is een deal.
Hoera!
We rekenen af en lopen met de kopers naar de boot voor een gezamenlijke statiefoto.
Dan lopen we naar de receptie van het droogdok om ook daar duidelijk te maken dat de boot een nieuwe eigenaar heeft. Ons jaarcontract voor de opslag kan gelukkig gecanceld worden. We betalen nog een weekje en de rest betaalt de koper.
We lopen naar het kantoor van de werf om de nieuwe eigenaar voor te stellen. Helaas zijn ze daar een half uurtje eerder dicht…
Dan moeten we aan de bak.
We lopen met z'n tweeën naar de boot en klimmen via de ladder aan boord en gaan de boot prepareren voor opslag.
Wat ik altijd moet doen als de boot langer stil ligt, is de accupool van de startaccu van generator loshalen. Er staat een lekstroom op die de accu na een langere poos zo ontlaadt dat hij stuk gaat. Een rotklus, maar ook deze klus is voor het laatst!
Harald, de koper, wil eind augustus met de boot gaan varen, dus hoeft de boot niet gereed voor de winter te zijn. De buiskap laten we dus zitten en ook de fokhoes laten we weg. Wel draaien we de schoten van de genua een paar keer om de opgerolde genua. De fenders gaan naar binnen en dan kunnen we de tassen inpakken.
Alles past in de tassen. Ze zijn wel loodzwaar. We hadden twee tassen van 20 kilo geboekt bij Transavia, maar dat zal niet genoeg zijn. Via de app kunnen we het tas-gewicht uitbreiden naar 25 en 30 kilo.
Dan moeten de zware tassen ook nog via de ladder naar beneden.
Ik overleef het.
We kijken nog een keer naar de boot die ons tien jaar prachtige avonturen heeft bezorgd en nemen afscheid.
We slepen de tassen richting de uitgang en vragen om een taxi.
Die komt snel en blijkt bij aankomst bij ons appartement ook heel betaalbaar. Die boeken we meteen voor de rit naar het vliegveld aanstaande dinsdag.
Ons appartement ziet er keurig uit. Hier gaan we een paar dagen uitblazen.
We pakken een terrasje en proberen ons voor te stellen dat we de boot verkocht hebben.
De boot van Gert en Coralien ligt ook weer aan de kade, want Coralien vliegt morgen naar huis. We lopen langs de boot en worden getrakteerd op een gin-tonic variant. Ze hebben gasten aan boord en dat blijkt een aangenaam gezelschap.
Toch moeten we na een poosje opbreken, want er moet gegeten worden.
We kiezen weer voor het restaurant met z'n heerlijke Aziatische maaltijden en daar krijgen we opnieuw geen spijt van.
We maken het niet al te laat, want Coralien en enkele van hun gasten moeten morgen al vroeg op het vliegveld staan.

28 - 29 Juli.

De 28e, zondag, slapen we uit en ontbijten dan heerlijk in ons appartement. De airco gaat ook bij het ontbijt al aan en het belooft weer een zeer warme dag te worden.
Gert heeft op z'n boot wat problemen met het toilet. De handpomp voor het doorspoelen werkt niet lekker. Herkenbaar. Wie heeft er nou nooit eens rubbers van z'n toilet moeten vervangen? Wij wel en we hadden nog een zakje met reserveonderdelen voor het toilet bij ons aan boord liggen. Die hebben we meegenomen voor Gert.
We spreken af om 10:30 uur bij Vento voor een kopje koffie.
Gert zit er niet relaxed bij. In de haast om op tijd op het vliegveld te zijn, heeft Coralien het paspoort van Gert meegenomen. Dat paspoort heeft ze uiteindelijk op het vliegveld achtergelaten, maar Gert moet hem nog wel zien te vinden.
Uiteindelijk brengt de taxichauffeur van Coralien zijn paspoort naar Vento.
Dan is het tijd voor Gert en z'n laatste gast om op tijd te vertrekken voor de brug van Lefkas.
Wij gaan naar de airco van ons appartement; rond het middaguur is het overal te warm voor.
Om half zeven gaan we voor een uurtje naar het terras van Vento. Dit keer niet voor koffie. In de restaurants wordt het pas na achten druk, dus gaan we, na Vento, nog wat drinken bij Prevere. Daar is het wat levendiger.
Om half negen zoeken we een restaurantje in de oude stad. Daar is het plots wat drukker dan verwacht; het is zondag!
Het eten smaakt goed en voldaan vertrekken we huiswaarts.
De maandag is dan weer een belangrijke dag in het verkoopproces van de boot.
We hebben 's morgens met Bob afgesproken in het restaurant van de Marina Preveza. Als alles goed is, heeft Bob inmiddels de volledige betaling ontvangen van de koper van onze boot.
Niet dus.
Het bedrag is vrijdag overgemaakt, vertelde Harald, maar het staat nog niet op Bob's rekening.
Wij kunnen wel vast tekenen, maar Bob zal de papieren vasthouden totdat het geld binnen is.
Wij pakken er een freddo cappuccino bij, maar Bob niet, hij moet door.
Later die ochtend komt Harald tevergeefs per taxi naar Lefkas. Het geld is er nog steeds niet. Hij tekent wel, maar krijgt geen documenten mee.
Nog weer later die ochtend komt het geld alsnog binnen.
Harald kan weer naar Lefkas en Bob regelt het papierwerk en maakt het geld over.
Wij blijven weer lekker in ons appartement; veel te heet buiten.
Ik bel met het scheepskadaster in Rotterdam. Ik moet onze boot de-registreren en een bewijs daarvan opsturen naar Harald. Alleen zo kan Harald zijn boot registreren in Oostenrijk. Ik heb het de-registratieformulier voor me op de laptop staan, maar het is zo complex dat ik kies voor telefonische hulp.
De dame uit Rotterdam is heel behulpzaam. Ze weet een list. Door het geringe laadvermogen van onze boot (het is immers geen vrachtschip) is registratie in het scheepskadaster eigenlijk niet verplicht. Een niet-verplichte-registratie kan ik met een enkel vinkje (bij de juiste vraag) beëindigen.
Echter, bij het ingevulde formulier moet ik een "gewaarmerkte" kopie van mijn paspoort toevoegen! Dat kan ik regelen bij een Nederlandse notaris of bij burgerzaken van de gemeente waar ik ben ingeschreven.
Dat gaat nog even duren. Gelukkig hebben we voor 15-08 tot 12-09 een reis naar Maastricht gepland. Dan wilden we ook ons paspoort verlengen, dus dan pakken we die kopie ook even mee.
Komt goed.
De rest van de middag gebruiken we om onze koffers zo goed mogelijk in te pakken voor de vliegreis van morgen.
Aan het eind van de middag hebben we in de stad afgesproken met de kopers. We gaan met z'n vieren uit eten om te vieren dat het koopproces is afgerond.
We maken het niet te laat. Dit keer zijn wij het die de volgende dag al vroeg naar het vliegveld moeten.

30 Juli.

Om 7 uur staat vanmorgen de taxi op ons te wachten.
We staan ruim van tevoren op omdat het nog flink moet worden ingepakt. We hebben een reistas van 25 kilo en een reistas van 30 kilo. We wilden immers zo veel mogelijk dierbare spulletjes van de boot mee naar huis nemen.
Met moeite slepen we de tassen de trappen af (geen lift).
De taxi blijkt er om 6:50 uur al te staan, dus stappen we maar in en rijden naar het vliegveld.
Rechtstreekse vluchten van Preveza naar Spanje hebben we niet kunnen vinden. De minst ongunstige route loopt over Amsterdam. Alleen Transavia onderhoudt het hele jaar een dagelijkse vlucht naar - en van Preveza.
De vlucht van Preveza naar Amsterdam kon niet worden doorgeboekt naar Alicante. In Amsterdam moeten we uitchecken, bagage ophalen en daarna weer inchecken.
Voor de zekerheid hebben we maar de laatste vlucht Amsterdam-Alicante geboekt.
Wanneer we eenmaal in Amsterdam zijn, moeten we nog een uurtje of zeven (!) stukslaan voor we weer verder reizen.
We vinden op Schiphol een café-achtig restaurant met Belgisch bier op de kaart. Hier gaan we dan maar even hangen…
Uiteindelijk vliegen we dan toch weer soepel richting Alicante.
In de hal van het vliegveld staat Herman em Lia alweer op ons te wachten voor de rit naar Altea la Vella.
Een uurtje later zijn we dan toch echt weer thuis!
Avonturen rijker en een boot armer.
Benieuwd naar welke avonturen we de komende tien jaar gaan beleven!