Alweer een gereserveerd aankomstplekje voor de reis van vandaag.
We genieten nog één keer van ontbijt aan boord met uitzicht op diverse ontbijttentjes.
Tegen 10:15 uur smijt Chris de trossen los, nou ja, de mooringline.
Wegvaren is lastig; je moet heel lang rechtuit om niet over de mooringline van je buurman te varen, maar niet te lang, want tegenover wacht het ponton van de concurrentie. Sport is natuurlijk om dat zonder de hulp van de boegschroef te doen en dat lukt precies.
Er staat nul wind en we hebben alle tijd, dus regel ik de motor af op 1600 toeren; een mooi gangetje en je hoort de motor bijna niet.
We kiezen onze doelen dit jaar met het hart en dat levert niet de slimste overall route op. De vorige reis bracht ons door de straat van Meganisi/Lefkas van noord naar zuid en vandaag doen we hem van zuid naar noord.
Gelukkig is het juni en dus nog niet zo druk, het is prettig varen vandaag, al is het zonder wind.
Eenmaal in de buurt van Nidri gaat het AIS alarm van de plotter. Van achter nadert de veerboot Nidri-Meganisi en onze koers kruist die van hem. De baai van Nidri ligt vol met zeilboten waarvan er nu veel aan het vertrekken zijn. Die naderen ons van voren. Dat wordt weer listig slalommen.
Conny, de man, die ons straks een plekje aan het ponton moet wijzen, is inmiddels de regelneef van een drietal pontons. Wanneer we hem dan ook melden gearriveerd te zijn, laat hij weten nu even druk te zijn. Maar, zoals gezegd, geen wind. Dobberen voor het ponton is dus niet al te moeilijk.
Uiteindelijk duikt Conny halverwege de noordzijde van het ponton op.
Ook dit ponton ligt tussen twee concurrerende pontons in. Ik moet achteruit tussen de beide pontons en dan, ter hoogte van ons plekje, een plotselinge bocht van 90 graden maken; de spiegel in de vrije ruimte en de neus vrij van de boten aan de overkant. We hebben wel wat geleerd in de afgelopen 10 jaar!
We veranderen het vaartuig weer in een woonhuis en besluiten te zien of Nidri is veranderd.
We lopen de weg langs de kade af richting centrum. Veel zaken herkennen we en roepen jeugdsentiment op. Echter, aan het eind van de kade, waar het strand begint, wacht ons een verrassing!
Toen we voor het eerst in Nidri kwamen, 2007, lag de gehele kade vol met zeilboten met de spiegel naar de kade. Een gezellige drukte met allemaal zeilavonturiers.
In de jaren daarna kwamen er steeds meer grote toeristenboten aan de kade liggen. De sfeer veranderde naar luidruchtig verlichte mega boten van waaruit kaartjes voor de volgende dag verkocht werden.
Uiteindelijk was er alleen nog plek voor een 8-tal zeilboten aan het begin van de kade en 8 aan het eind. Dat plekje aan het eind is continu bezet met grote privé motorboten en resteerde vorig jaar alleen nog het stukje kade bij het strand voor 8 zeilboten.
Dat ene stukje, daar wilden we dan wel nog een keertje liggen…
Niet dus. Dat stuk bleek dit jaar omgetoverd in een haventje, hoogstwaarschijnlijk commercieel (100 € per dag) en…. nog lang niet af. Dat had allang gereed moeten zijn, zo vermeldde een bord bij het haventje, maar ja…
En zo bleef niets bij wat het was.
Een goede reden om ons verdriet te verdrinken bij ons favoriete terrasje.
En zo werd het toch nog gezellig in Nidri.

4 - 6 Juni.

Ach, veel is ook nog hetzelfde in Nidri. Het restaurant, waar we in 2007 veel zijn gaan eten, staat er nog precies zo.
De terrasjes, die we vorig jaar hebben uitgetest, zijn er ook nog. Dus weten we exact waar we wel en niet iets willen drinken.
Wat we hevig missen, wanneer we in Griekenland zijn, is af en toe een stevig Belgisch biertje. Zelfs een Desperado biertje (versterkt met tequila) is niet verkrijgbaar. We zijn dan ook heel tevreden met onze eigen uitvinding; een biertje met tsipouro. Tsipouro is overal verkrijgbaar, meestal in de vorm van een flesje van 50 ml. We bestellen 2 small draft biertjes, zo’n flesje en verdelen dan dat flesje over onze biertjes. Hebben we toch nog af en toe een stevig biertje!
We bezoeken ook weer eens het restaurant recht tegenover ons ponton en eten wat tapas op het strand; de horeca van Nidri mag weer niet over ons klagen! We zijn zelfs present op het terras op de dag dat het zowaar regent in Nidri. Leuk om naar voorbijgangers in de regen te kijken!
Sinds mijn haar, boven op de kruin, wat dun geworden is, draag ik overdag buiten een petje. Dit mede op aandringen van de huisarts, die waarschuwde voor het ontstaan van huidkanker op mijn bolletje.
Dat motiveerde me wel, maar daarmee is helaas niet gezegd dat ik mij snel deze nieuwe gewoonte heb aangeleerd.
Integendeel, ik laat geen kans voorbij gaan om mijn petje ergens te vergeten. Het is dankzij vele trouwe vrienden en kennissen dat ik mijn petje nog heb. Trouw hebben ze zich steeds ontfermd over mijn petje en hem later aan me terug gegeven.
Ik was dus niet echt verbaasd dat Paul (die van Meganisi) me een foto stuurde van mijn petje, hangend aan een stoel op het blauwe terras van Vathi Meganisi.
Wat nu te doen? Gewoon een nieuw petje kopen, maar dat zou geen recht doen aan al die trouwe zorg die anderen al aan petje besteed hebben.
Nu zijn we in Nidri en vanuit Nidri gaat er een veerboot naar Meganisi. Dat zou natuurlijk een overdreven actie zijn, maar wij hebben, sinds onze rugzak-hippie tijd, wel iets met Griekse veerboten. Daarnaast had Gert ons laten weten dat hij deze dinsdag in Vathy zou zijn.
Kunnen we nog 1 keer een drankje doen met Paul, Gert en Steef. En… de tocht van de veerboot aankomst naar Vathi is een hele mooie. We nemen de stepjes mee en zoef daar gaan we.
Zo gezegd, zo gedaan.
De dinsdag scheepten we ons, met onze stepjes, in op de veerboot.
We hadden de verwachting dat we onze stepjes op de veerboot zouden moeten betalen als was het een brommen (fietsen stonden niet op de lijst), maar nee, de stepjes mochten gratis mee!
Van boven op het dak van de veerboot heb je een prachtig uitzicht over Nidri en ook tijdens het varen zijn er prachtige vergezichten.
Eenmaal onderweg kreeg ik een appje van Paul; hebben jullie al eens een tochtje gemaakt met de bus van Meganisi? Een route door stille straatjes, dromerige dorpje en langs steile kliffen. De bus staat te wachten bij de veerboot en rijdt onder andere door Vathi.
Ook wel eens spannend! Maar kunnen de stepjes in de bus? Jawel, de achterdeur van de bus gaat open en de inwoners zetten daar dan hun boodschappen van het vasteland neer.
Daar gaan we dus voor.
We zijn niet snel genoeg (we doen dit voor het eerst) en dus staan we achter aan de rij met mensen die iets achterin in de bus willen zetten. Eenmaal aan de beurt, ligt het achterin vol met boodschappentassen. Met behulp van een local, weten we de stepjes er toch nog in te proppen. Met moeite vinden dan nog de twee laatste stoelen in de bus. Ik voorin en Chris achterin bij de stepjes.
Dan vertrekt de bus. Alsof we op een Formule 1 circuit zitten! De chauffeur scheurt als een gek over de steile, smalle weggetjes. We moeten ons vasthouden aan alles wat we kunnen vinden en dan nog glijden we van de stoel af. Als er al dromerige dorpjes zijn, dan zijn wij geen kans om er naar te kijken!
De stepjes beginnen te schuiven, tassen vallen om, boodschappen rollen weg onder de stoelen. De locals doen alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is en dus kijken ook wij om ons heen alsof er niets aan de hand is.
Als de eerste contouren van Vathi opdoemen, gebaren we dat we er heel graag uit willen. Ik stap uit en sprint naar de achterdeur; je weet maar nooit of hij geen gas geeft en wegrijdt.
De stepjes zijn begraven onder de losgekomen boodschappen. Ik probeer alles wat te ordenen om te voorkomen dat de toorn van de locals over ons komt. Tenslotte wurmen we de stepjes eruit en duwen de deur dicht.
De deur is nog niet gesloten of de buscoureur is alweer weg.
Enigszins dizzy stappen we op onze stepjes. Nou Paul, als je nog eens wat weet…
Paul, Gert en Steef zitten niet bij de blauwe stoeltjes, dus dan moeten ze aan de overkant bij Jimmy’s zijn.
Dat is ook zo en er volgt een hartelijk welkom.
Vervolgens haalt Paul mijn groene petje tevoorschijn, dan kan ik die weer op eigen kracht vergeten.
We blijken nog steeds genoeg gespreksstof te hebben. We nemen een drankje (eerst maar een frisje), becommentariëren de aanleggende boten en bestellen nog een drankje.
En zo is het al snel weer tijd om richting veerboot te vertrekken. Het is, voor deze dag, de laatste en hij wacht niet.
De tocht met de stepjes naar de veerboot is inderdaad prachtig; hadden we dat ook maar op de heenweg gedaan.
Maar ja, dan hadden we weer een verhaal minder gehad om in het bejaardenhuis door te vertellen.
De veerboot brengt ons weer veilig naar onze eigen boot en onderweg ben ik nergens mijn petje vergeten!
Dan is er nog iets dat Nidri bijzonder maakt. Er is een hele grote winkel met bootbenodigdheden. Als zeilers iets bijzonders nodig hebben voor hun boot, dan zeilen ze naar deze winkel.
In de voortuin liggen wel 8 verschillende ankers, onder de luifel liggen 5 verschillende rubberboten en er zijn onafzienbare rijen met schappen, bakken en lades waarin duizenden onderdeeltjes, schroefjes en wat je nog meer kan verzinnen.
Een uitgelezen plek dus om naartoe te gaan met onze twee defecte onderdeeltjes; douchedeurscharnier en luchtdruk-elektra-schakelaar.
De onderdelenmevrouw luistert aandachtig naar me en bestudeert de defecte onderdeeltjes die we hebben meegenomen.
Al gauw schudt ze haar hoofd. Nee, deze merkwaardige onderdelen heeft ze nog nooit gezien, laat staan op voorraad. En nee, ze denkt ook niet dat ze te bestellen zijn.
OK, dankuwel, het was een leuke wandeling.

7 Juni.

En dan is het vrijdag. Wanneer je aan een ponton van een charter organisatie ligt, dan is vrijdag de dag waarop je weg moet wezen. Dan komen immers alle charterboten weer terug naar hun ponton.
We gaan dus weg, maar waarheen?
In elk geval naar een plek waar je ook in het weekend mag blijven liggen.
Onze hang naar avontuur is nog steeds niet optimaal. Alle reparatie gezeur van het begin van onze reis, is nog niet helemaal weggezakt. We gaan dus voor de makkelijke keuze; Vasiliki.
Ook Vasiliki is voor ons een bekende bestemming en je mag er onbeperkt aan de kade blijven liggen.
Je weet alleen niet of er wel plek is…
We vertrekken dus maar om 8 uur. Hoe vroeger in Vasiliki, hoe meer kans op een plekje. Een plekje is belangrijk, want vrij op anker bij de haven wachten op een plekje kan heel onprettig zijn. Het kan daar zomaar opeens heel hard waaien. Vasiliki is niet voor niets een van de populairste windsurfplekken ter wereld.
He, daar varen we alweer voor de derde keer door de straat tussen Lefkas en Meganisi. Nou ja, het blijft een prachtige route.
Aan het eind van de straat draaien we naar stuurboord langs de zuidkant van Lefkas. We komen langs de baai van Sivota, maar dit keer varen we door.
Het valt ons op dat er stevig gebouwd wordt op de heuvels aan de zuidkant. Rotsen worden weggejekkerd voor een horizontaal plot, waarop een huis gebouwd kan worden.
Na een mooie, rustige en voorspoedige tocht doemt de baai van Vasiliki op.
Het is dan nog een flink stuk varen voordat we bij het dorpje zijn.
In de buurt van de haven zetten we onze draadloze headsets op om te kunnen communiceren tussen Chris op de punt en Roelf op de spiegel.
Chris laat het anker alvast een stukje naar buiten komen. Met onze nieuwe draadloze afstandsbediening gaat dat niet zo subtiel als met de bedrade. Een kort tikje op de afstandsbediening en het anker vliegt naar beneden. Onderweg neemt hij een stukje polyester van de boeg mee.
Nou ja, dat zetten we op de onderhoudslijst voor Cleopatra.
Via de verrekijker had Chris al gezien dat er niet heel veel masten te zien waren in de haven, dus zijn we optimistisch over een plekje.
Eenmaal in de haven zien we dat er inderdaad genoeg plek is. Fijn, gezien onze beperkte alternatieven.
Midden in de haven is een zeilboot bezig met het ophalen van het anker. Zo'n boot kan maar één ding doen: achter de ketting aanvaren. We wachten dus totdat ze de haven uitvaren. Ik stuur de neus van de boot zo'n beetje naar de overkant van de haven en start de aanleg procedure. Eenmaal goed op koers, laat Chris het anker vallen. Op de kade staan al twee mensen op ons te wachten.
Alles verloopt vlekkeloos. We krijgen een Schots welkom en de landvasten worden vastgemaakt. Chris trekt de ankerketting aan. De ketting trekt niet strak en blijft maar naar binnen lopen. We houden de moed erin en blijven binnenhalen; we hebben veel ketting gelegd.
Maar ja, na een poosje wordt duidelijk dat het anker niet wil pakken. Misschien omdat de haven zo ondiep is in Vasiliki?
Hoe dan ook, er zit niets anders op dan alles opnieuw te doen. De Schot heeft ons anker binnen zien lopen en roept: "Take two".
We varen weer uit en doen de procedure overnieuw.
Dit keer wil het anker wel meewerken en de sympathieke Schot helpt opnieuw met de landvasten.
Leuk om hier weer te zijn! Het is een ouderwets haventje met oude bomen langs de kade. Er zijn heel veel terrasjes voor drankjes en eten. Restaurant Oceans is heel goed, daar gaan we vanavond eten om de sterfdag van mijn vader te gedenken. De rekening kunnen we nog altijd indienen bij zijn begrafenisverzekering.
Natuurlijk is het hier toeristisch, maar de sfeer is nog altijd die van het oude Griekenland, waar we al sinds 1979 regelmatig komen.
Het is nog wat vroeg voor ankerbier, maar we hebben ook Amstel 0,0. Dat kan natuurlijk wel!
Terwijl we genieten van het ankerbier, horen we de bilgepomp zijn werk doen.
Een seconde of drie en dan is hij weer klaar.
O ja, bijna vergeten, zout water in de bilge. Nu kennelijk weer wat meer dan toen we vertrokken.
Da's toch geen fijn gevoel. Zou er iets lek zijn in de boot? De romp? Iets met de motorkoeling? Als het de motorkoeling is, dan zou het langzaam weer minder moeten worden.
We zien wel.
Boot op orde maken, terrasje pakken en vanavond uit eten bij Oceans.

8 - 17 juni.

Om maar met de deur in huis te vallen; het bilgewater wordt niet minder. Ik heb het niet getimed, maar om de één of twee uur horen we de bilgepomp een paar seconden aanslaan.
Nou zijn er twee dingen die je echt niet mee wilt maken op een boot; een lek in je romp en een motor die uitvalt ergens op zee.
Ja, ik weet het, de bilgepomp is heel krachtig en we hebben nog een tweede ook.
Maar toch…
Wat een gezeik weer.
We worden er allebei onzeker van.
Vasiliki is een prachtplek, met veel mogelijkheden, maar daar zouden we dus heel graag zorgeloos van willen genieten!
Het lukt ons niet te verzinnen waar we na Vasiliki naar toe willen gaan. Gewoon geen zin in.
Terugkijkend naar eerdere jaren, hebben we eigenlijk altijd wel minimaal één #&*@ˆ!!! WAT NU WEER moment. Dat hebben we altijd opgelost en dit probleem zullen we ook wel weer oplossen, maar op de een of andere manier is ons vertrouwen in de boot aangetast.
In plaats van ons altijd gezellige huisje dat ons overal brengt, is het nu een bron van zorg en onzekerheid.
Daar komt bij dat het in Vasiliki, af en toe, heel plotseling heel hard gaat waaien. Het liefst dwars op de boot. Omdat de haven zo ondiep is, zie je bij alle boten de ankerketting hoog uit het water komen. Bij onze buren, die "slechts" 40 meter ankerketting hebben, komt het anker telkens los.
Die wind komt dus in geen enkele weer-app voor. Ook niet in apps als Windy en Predict wind, die toch traditioneel de steun en toeverlaat voor de zeiler zijn.
Dat is toch een fenomeen van de laatste jaren. Het weer kan ineens omslaan met wind of onweersstormen die of geheel niet of in veel mindere mate in de verwachtingen voorkomen. Zo hebben we twee jaar geleden in een Griekse baai bij een onweersstorm 50 knopen wind gemeten. Echt niet leuk!
Een drietal jaren terug maakte Griekenland de eerste Medicane ooit mee. Hurricanes komen voor in het caraïbisch gebied voor, niet in de Middellandse zee! Maar hij kwam toch. Van de zeilboten die niet op tijd weg waren, zijn er toen tientallen gezonken.
Klimaatverandering is hier heel goed te merken en dan heb ik het nog niet eens over hittegolven van twee weken meer dan 42 graden.
En, o ja, voor aanstaande vrijdag wordt er 24 uur met heel veel wind verwacht.
Kunnen we blijven liggen, of moeten we uit voorzorg weg? En waarheen dan? En hoeveel zal de weer-app er dit keer naast zitten?
Ook daar worden we onzeker van.
Chris merkt aan me dat ik loop te piekeren. Is dit nog wel leuk Roelf, vraagt ze aan me.
Ik moet opbiechten dat ik me dat ten zeerste afvraag.
Dan spreekt Chris het "V" woord uit; moeten we de boot niet gewoon verkopen?
Chris zet zich schrap voor al mijn tegenwerpingen, maar ik voel in mijn hoofd dat die gedachte me rust geeft.
Kennelijk ben ik eraan toe om op zoek te gaan naar andere vormen van reizen en avontuur beleven.
Dus zeg ik: Chris, je hebt gelijk. We hebben 10 jaar genoten van onze zeilreis avonturen, maar nu hebben de negatieve kanten kennelijk de positieve overschaduwd.
Dan ook maar direct aan de slag. Eric heeft het vorig jaar zijn boot (vrij snel) verkocht en ik app hem met ons besluit en de vraag bij wie en hoe zijn boot verkocht is. Hetzelfde doe ik bij Paul op Meganisi.
De verkopers van Eric blijken Nederlanders die al jaren in Griekenland zitten. Naast de verkoop doen ze ook jachtonderhoud en ze hebben een groot netwerk.
Paul komt overigens met dezelfde club aan, dus die ga ik maar eens bellen.
Nou, die willen onze boot wel in de verkoop nemen. Ik mail een beschrijving van onze boot, inclusief alle extra's die we er in de loop van jaren aan hebben toegevoegd. Een mooie, luxe en goed onderhouden boot, concluderen ze.
Wat wil je er voor hebben, vragen ze. Ik noem een bedrag.
Nou, dat lijkt wel een prijs die past op de markt.
Na nog wat appjes en wat mailtjes, spreken we af dat Bob (die is van de verkoopsite) op maandag 17 juni foto's komt maken van de boot.
Zo, dat loopt.
In de verte hoor ik de bilgepomp aanslaan.
Naast al deze emoties besluiten we om ook maar gewoon te genieten van ons verblijf in Vasiliki. We drinken ons nieuwe drankje (biertje met Tsipouro) op diverse terrasjes langs de haven. We gaan gewoon uit eten (gyros pita) en sjiek uit eten (risotto di mare). 's Avonds is het tijd voor een glaasje negroni.
Niet zo gezond voor het lijf, maar wel zo gezond voor de geest.
Op step-afstand, zo ontdekken we, is een olijfboomgaard waar ze zelf de olijven verwerken. Allemaal olijven voor de directe consumptie, maar ook diverse olijfoliën.
We steppen er heen en worden gastvrij onthaald en rondgeleid. We mogen proeven, zowel de olijven als de olie. We zijn enthousiast! Heel lekker allemaal. We kopen twee verschillende oliën en twee bakjes met dezelfde soort olijven.
Op de terugweg, langs een slaperig dorpje en diverse olijfboomgaarden, steppen we richting het strand van Vasiliki. We vinden een gezellig tentje met uitzicht op het strand. We verwennen onszelf maar weer eens op een wijntje en een tarama salade.
Aangezien het vrijdag dus heel lang en stevig gaat waaien, is het de hoogste tijd de bimini te repareren. Hij is voor aan één kant losgescheurd op de stiknaad en dat stuk wordt steeds een beetje groter. Ik heb ooit de "Easy stitcher" aangeschaft. Een ingenieus priemvormig apparaat met een draadhaspel in het heft, waarmee je bv een zeil kan naaien alsof het met een naaimachine gedaan is.
We doen WD40 op de rits van de bimini (jaren niet los geweest) en ritsen hem los aan de voorkant. De naad is al over een halve meter losgetrokken, dus Roelf is wel even bezig met zijn Easy stitcher. Het resultaat mag er echter zijn! Dit jaar hoeft de bimini niet per se naar Nina (die onze buiskap opnieuw gestikt heeft).
Dan komt maandag-foto-dag.
Alles moet er dan natuurlijk piekfijn uitzien op de boot. De captains cabin ligt echter vol met spullen. Onze slaapkamer ligt ook vol met kleren en spulletjes op plankjes en schapjes. Hetzelfde in de kajuit, met name rond de keuken staat het vol met spulletjes. Dat moet allemaal weg, maar waarheen?
Onze rubberboot ligt op het voordek. Die moet ook weg. Die leggen we maar in het water.
En die andere spullen? Die leggen we op de kade, zodat niemand die op de foto's zal zien.
Dan arriveert Bob. Hij maakt (hele goede) foto's en neemt met ons ook alle documentatie door. De boot kan op de website!
En wij kunnen weer ergens anders heen varen.

18 Juni.

Heden reisdag.
Het vage plan voor de reis van deze zomer was richting Noord. Albanië wellicht.
Dan wordt het nu toch weleens tijd om richting Noord te gaan koersen.
Een logische tussenstap lijkt dan Lefkas stad, het noordelijkste punt van het gebied van de seven islands, waar we toch nog toe getoerd hebben. Vandaar kan je dan 's morgens vroeg door de brug voor de eerste etappe Noord, die al gauw een uur of 7 duurt.
Daarnaast is Lefkas stad ook weleens leuk en kunnen we tevens een bezoek brengen aan het bedrijf van Bob, de verkoper van onze boot.
In Lefkas stad is het toegestaan om van maandag tot vrijdag aan een willekeurig ponton van een charter club te liggen en het is onze ervaring dat er dan altijd wel plek is.
We hoeven deze reisdag dus niet vroeg op, maar we willen een beetje vlot in Lefkas zijn om nog bij Bob langs te kunnen. En zo varen we toch weer rond 7:15 weg van ons plekje. We hebben, gezien de wind, veel ankerketting uitgelegd. Het inhalen duurt dus lang. Wanneer we bijna aan de overkant van de haven zijn, hoor ik Chris op mijn koptelefoon; hij doet het niet meer! De ankerlier is ermee gestopt.
Geen paniek, na zo lang inhalen is de liermotor waarschijnlijk warm gelopen en is de zekering omgesprongen.
Het is een schakelaar-zekering die je eenvoudig weer kan terugzetten. Hij zit onder het bed, dus daar snel ik naar toe. Achterkant bed omhoog, op de tast de zekering zoeken (het is donker onder het bed) en, inderdaad, het lijkt er op dat hij is omgesprongen. Ik zet de schakelaar om en schreeuw; "probeer het nog eens".
Ja, dat hoef ik niet te schreeuwen, want we hebben de draadloze headsets op.
Chris antwoord zacht; ja, hij doet het weer.
Opgelost.
Keren in het krappe haventje is nog even een dingetje, maar dan zijn we ook onderweg.
Aan de horizon ligt, schijnbaar op het water, een langgerekte wolkendeken. Spookachtig, maar waarschijnlijk niet gevaarlijk.
Het is weer een mooie tocht en voor de vierde keer dit jaar varen we door het kanaal tussen Lefkas en Meganisi.
Uiteindelijk komen we bij het uitgebaggerde kanaal richting Lefkas stad. Hier waait het altijd flink, maar dat zal wel snel afnemen. Wel zo fijn bij het aanmeren.
Zonder al te veel wind en ook zonder problemen, meren we even later aan.
Terwijl we nog bezig zijn met de loopplank, hoor ik de bilgepomp zijn portie water uitspugen. Die is er vlot bij!
Tijd voor een frisje. We nemen plaats op het achterdek en weer horen we de bilgepomp. Dat is wel heel vlot achter elkaar.
Het frisje is nog niet op, of daar gaat de bilgepomp weer. Het kan niet anders of we hebben op deze laatste reis een hoop water binnen gekregen. En het gaat kennelijk nog alsmaar door.
De bilgepomp kan het allemaal makkelijk aan, maar dit voelt alles behalve fijn!
Wat is er aan de hand en waar gaat dit heen?
Ons plan om dit probleem op te lossen in haven Cleopatra aan het eind van onze reis, moeten we misschien toch maar laten varen…
De verkooporganisatie van Bob is gelieerd aan Paleros Yacht Services van Robert.
We wilden toch al langs bij Bob en misschien kan hij ons introduceren bij Robert.
Ik bel Bob of hij op kantoor is. Dat is hij en even later lopen we naar de andere kant van de haven. Hier ligt een mooie, doch dure, jachthaven met ook kantoren en bedrijven die te maken hebben met de pleziervaart.
Na enig zoeken vinden we het kantoor van Bob. Ziet er mooi en professioneel uit!
Bob begroet ons hartelijk en hij leidt ons rond.
We zijn onder de indruk van wat we zien.
Na een poosje brengen we onze zorgen over de bilgepompfrequentie ter sprake.
Zoals gehoopt, stelt Bob voor om even bij Robert langs te lopen.
Het kantoor van Robert is heel groot en straalt ook professionaliteit uit. Robert zelf zetelt in een aparte ruimte. Bob loopt naar binnen bij Robert, stervelingen als wij zouden dat niet mogen.
Even later gebaart Bob dat het OK is en we lopen bij Robert naar binnen.
De ontvangst is allerhartelijkst en Robert luistert aandachtig naar onze zorgen. De hoge frequentie van de bilgepomp lozingen en het feit dat het maar doorgaat als de motor uit is. Je denkt dan eerder aan een lekje in de romp dan aan een lekje in het koelwatersysteem van de motor.
Dat hoeft niet, legt Robert ons uit. Onze Jeanneau heeft een dubbele romp. Ooit bedacht voor extra veiligheid, maar hierdoor kan er bilgewater tussen de beide rompen lopen en daar een grote voorraad vormen. Vandaar uit kan het dan weer langdurig teruglopen in de voor ons zichtbare bilge.
Daarnaast smaakt bilgewater altijd zout. Ook als de oorzaak een zoetwater leiding is, want in de bilge zitten altijd zoutkristallen die het zoetwater voor onze beleving zout maken
Dat wisten we niet, maar het stelt ons ook niet helemaal gerust.
Robert begrijpt onze ongerustheid en pakt zijn telefoon. In vloeiend Grieks spreekt hij lange volzinnen. Na afloop zegt hij; vanmiddag om 16:00 uur komen er twee mannen kijken. Ik schrijf mijn gegevens op een papiertje en we nemen hartelijk afscheid van Robert.
Om 16:00 uur gaat mijn telefoon: "waar liggen jullie precies", vraagt de beller.
Ik leg het uit en tien minuten later staan er twee mannen voor onze boot.
Dat is nog eens goed georganiseerd! Hier niet eerder meegemaakt.
De mannen gaan als een wervelwind door de boot. Alle luiken gaan open, het bed wordt omgekeerd en alles wordt bespied en gevoeld.
Als eerste wijst één van hen mij op een kraantje van het systeem van de watermaker. Het lekt en druppelt zoetwater in de bilge. Niet veel maar wel genoeg om de bilge een aantal keren per dag te laten lopen.
Ten tweede wijst hij op de motor. Die staat op een soort bok, die van binnen hol is. Die ruimte staat vol met water.
Hij vraagt me de motor te starten en hij kijkt en voelt rond de motor.
Zijn conclusie is dat er waarschijnlijk een lek is in een waterlock van de motorkoeling.
Ik wist niet dat ik er één had.
Verder kan hij nu niets doen, maar morgen om 9 uur komt er weer iemand om het verder uit te pluizen.
Dat wordt weer vroeg op morgen, maar ik ben blij met al deze snelle acties.
We ruimen de boot weer op en lopen de stad in voor een terrasje.
We eten lekker thuis op de boot en gaan niet te laat naar bed; morgen vroeg op!

19 - 21 Juni.

We zijn vroeg op en precies om 9:00 uur staan er weer twee mannen van Paleros op de stoep.
Het moet niet gekker worden!
De mannen gaan op zoek naar het vermoedelijke probleem; een lekkend waterlock.
Ik zou niet weten hoe een waterlock eruit ziet, maar ik weet wel dat de meeste techniek op een boot goed verborgen en moeilijk bereikbaar gemonteerd is. De mannen schroeven luikjes open waarvan ik ook niet wist dat ik ze had, gaan op hun buik liggen en graaien in de duisternis.
Ik laat ze maar begaan en ga op het dek wat lezen en aan onze blog schrijven.
Na een hele lange poos komt de hoofd-ingenieur naar het dek met een vierkant stuk tunnelbuis met een rond einde dat schroefdraad heeft.
Interessant, denk ik, is dat nu een waterlock?
Het blijkt een deel van een waterlock en het ronde einde is niet meer geheel rond. Hij legt uit dat dit deel van het koelsysteem ooit erg warm geweest moet zijn, met vervorming van het ronde plastic als gevolg. Omdat het niet meer mooi rond is, sluit het niet meer goed af.
Zijn er ooit problemen met het koelwater geweest? Slechte impeller bijvoorbeeld? Nu weet ik toevallig wel wat een impeller is en ook wat het belang van een niet-versleten impeller is. Daarom geef ik elk jaar graag geld uit aan motoronderhoud, waarbij o.a. steeds de impeller wordt vervangen.
Kortom, het hoe en wanneer van de vervorming van het waterlock onderdeel kunnen we niet achterhalen, maar wel is duidelijk dat het gerepareerd moet worden.
De levertijd van zo’n nieuw onderdeel schat hij op zo’n drie weken, als het al leverbaar is. Daarnaast moet dan de vloer verder open, ook al daar dan geen luikje.
Ik sta op het punt heel verdrietig te worden. We hadden al besloten de boot te verkopen, anders was dit het moment geweest om dat besluit te nemen.
Maarrrrr, zegt hij, ik kan allereerst een veel dikkere rubberen ring om dit exemplaar doen en dan daarnaast alles afkitten met sikaflex.
Ja, ook sikaflex ken ik. Het is een wondermiddel voor onder de waterlijn, speciaal ontwikkeld voor de scheepsbouw. Als iets kan helpen, dan is dat het wel.
Wel weer rete duur natuurlijk!
Ik ben het met hem eens dat dit de beste oplossing lijkt.
Zo gezegd, niets gedaan. Onze klus is er natuurlijk tussen gepropt, dus er moet ook geïmproviseerd worden. Hij moet nu echt weg, maar morgen om 12 uur is hij terug en dan wordt het opgelost.
De volgende dag krijg ik om 11:45 uur een telefoontje dat 12:00 niet gaat lukken; het wordt 15:00 uur.
Het is niet anders, er wordt in elk geval gebeld dat het anders wordt. We gebruiken de tijd tussen 12 en 15 om op de step een bezoek te brengen aan de Lidl. Ze verkopen artikelen die ze elders niet hebben en het is er heerlijk koel. Alleen staat de Lidl bijna altijd een eind weg van het centrum en dat is ook hier het geval. Ach, dan komt de step weer eens van pas!
Ruim voor 15:00 uur zijn we weer terug. Stipt op tijd arriveren weer twee mannen van Paleros Yacht Services. Het zijn steeds andere mannen, maar ze zijn goed geïnformeerd en weten wat er op welke plek moet gebeuren.
Eerst maar eens de simpelste klus; het vervangen van het lekkende kraantje van de watermaker. Die klus wordt snel geklaard, maar brengt ook weer een verrassing. Het oude kraantje blijft binnen altijd open staan, ook al draai je eraan!
Dan gaan de mannen aan de slag rond de motorruimte. Dat valt, gezien de beperkte ruimte, gewoon al niet mee, maar vandaag is het ook nog eens 37 graden heet!
Gelukkig hebben we onze 12 volt ventilatortjes beschikbaar voor ze.
Na een poos melden ze de klus gereed, maar de sikaflex moet nog een poos drogen. Er kan dus niet getest worden; de motor mag in geen geval draaien!
Morgen om negen uur is de volgende gelegenheid.
Ja, morgen is het vrijdag, dan moeten we weg bij het ponton en wilden eigenlijk al om acht uur door de brug richting Syvota op het vasteland. Dat is namelijk zeker zeven uur varen.
De mannen van Paleros starten de dag om 8:30 uur. Misschien lukt het om er om 8:45 uur te zijn, maar dat is het wel.
Dan halen we morgen de brug van negen uur ook niet. Er moet een plan B bedacht worden.
We moeten trouwens ook de factuur van Paleros betalen. Als dat morgen na de controle moet, dan kunnen we pas nog later weg! We bellen of we Paleros nu kunnen betalen. Dat kan, de werkzaamheden van morgen worden geschat.
We lopen naar hun kantoor. Iemand stelt zich voor als I'm the bad guy. Hij moet immers het slechte nieuws van de hoogte van de kosten vertellen.
Dat is inderdaad slecht nieuws; bijna 1000 euro! Nou ja, wie een boot heeft, raakt daaraan gewend. Varen is geen goedkope hobby. Wat zullen we een geld overhouden als we niet meer varen!
De volgende morgen zijn we vroeg op om de mannen om 8:45 uur te ontvangen.
Die zijn er weer stipt. Ze hebben een grote pomp mee om het laatste bilgewater eruit te pompen. Dat water moet dan weer in een jerrycan omdat bilgewater niet zomaar geloosd mag worden.
Hmmm, onze bilge pomp pompt het bilgewater toch ook gewoon de plomp in?
Er komt nog een hoop water uit de ruimte onder de motor. Dan is het tijd om de klepjes en luikjes weer dicht te schroeven.
En dan… is het tijd voor de test. De motorluiken in onze slaapkamer gaan open en de monteur neemt plaats voor het luik met een zaklamp. Ik wil er ook bij zijn, dus Chris krijgt de eer om de motor te starten.
Ik weet eigenlijk niet goed waar ik op moet letten, dus kijk ik maar naar waar de monteur naar kijkt. Hij kijkt een poosje, voelt wat aan diverse slangen, kijkt in een filter en hij draait zich naar me om. It's OK, zegt hij.
Een pak van mijn hart!
Een plan B hebben we ook al ontwikkeld. De motor is nu OK, maar zal dat ook zo blijven? Het lijkt beter om eerst maar eens een kort reisje te maken. Dan is het ook niet zo erg dat we pas later kunnen vertrekken.
We komen uit op Kalamos, bij de haven van restaurant George. Drie uur varen, een leuke plek en je kan er ook in het weekend liggen. Dan gaan we na het weekend weer naar Lefkas en de dag daarop vroeg richting Syvota vasteland (er is ook een Syvota op het eiland Lefkas).
En verder? Verder zijn we deze dagen steeds Lefkas stad in geweest, zodra onze aanwezigheid in de boot niet meer nodig was. Terrasje, terrasje, uit eten, terrasje.
Je moet jezelf toch verwennen te midden van al dit gedoe!

21 Juni.

Nu de reparatie is afgerond, starten we zeilreis, plan B.
Kalamos ligt ten zuiden van Lefkas stad, dus hoeven we niet door de brug en dus hoeven we niet op de tijd te letten.
Voordat de reparateurs arriveerden, hadden we de reis al zoveel mogelijk voorbereid.
En zo varen we om 9:23 uur weg van ons ponton. Heel goed letten we op of er steeds koelwater uit de uitlaat van de boot komt. Ook kijken we steeds of er geen lampjes branden op de console van de motor.
Alles ziet er goed uit.
We varen maar weer eens door het kanaal van Lefkas.
Onze bestemming, het haventje van Kalamos, is een leuke plek. Klein, gezellig, mooie omgeving, restaurantjes, terrasjes, maar verder rustig.
Het haventje wordt gemanaged door George. George is de eigenaar van het grootste restaurant aan de haven. Het is de bedoeling dat diegenen die aanleggen in de haven, ook bij hem komen eten. Het is dus ook in zijn belang om zo veel mogelijk schepen in het haventje te proppen.
Toen we hier twee jaar geleden waren, was de haven zo vol gepropt dat we pas weg konden nadat de meeste andere schepen waren uitgevaren; last in, first out. Daardoor was het toen voor ons onmogelijk geworden om vroeg genoeg op onze bestemming te zijn (om nog een plekje te kunnen vinden). Ook toen was en plan B nodig. Om die reden zijn we nadien niet meer bij George geweest, maar nu is ons plan om maandag weer naar Lefkas stad te gaan en daar is altijd wel plek.
Het is mooi weer en aan het eind van het kanaal wacht ons een mooie oversteek naar de straat tussen de eilanden Kalamos en Kastos.
Het kan winderig zijn in die omgeving, ook al staat er elders geen wind. Tijdens onze eerste (flottielje) zeiltocht in 2011 hebben we in die straat een plotselinge valwind gekregen. De zeilen lagen bijna plat op het water. Chris heeft daar nog altijd schrik van.
Aan het eind van het kanaal staat ook altijd wind, maar na een minuut of tien varen valt die wind weer weg.
Een groot deel van onze route is vervolgens windstil.
Tegen de tijd dat Kalamos voor ons opdoemt, neemt de wind weer toe. Na een poos zelfs zo'n 30 knopen! We hadden geen zeil uit vanwege de windstilte en met een wind van 30 knopen hadden we ook geen zin om de zeilen eruit te halen. Zeker niet richting de valwind-straat.
Met 30 knopen is het overigens ook niet prettig afmeren in het kleine haventje van Kalamos waar je ook nog eens je anker op de juiste plek moet laten vallen.
We hebben al lang geleden geleerd ons daar geen zorgen over te maken. Op de laatste paar mijl kan de wind nog meerdere keren wegvallen en weer aantrekken.
We zien wel hoe het komt.
Bij Kalamos moeten we een grote bocht van bijna 180 graden om het eiland maken.
Zeker tien of twaalf zeilen komen ons tegemoet. Er moet een flottielje in de haventje gelegen hebben die nu allemaal tegelijk vertrokken zijn.
Dat wordt weer laveren tussen de tegenliggers.
Het laveren gaat goed en even later doemt het haventje op.
Eenmaal in de buurt, valt de wind weg.
Dankuwel.
We varen het haventje binnen en zien George als staan. Hij is inmiddels zo dik geworden dat hij moeite heeft met lopen. Hij sloft naar een plek aan de kade. Daar wil hij ons hebben. Daar tegenover moet dus ons anker komen, maar aan de overkant ligt een veerboot(je).
Ik stuur de punt van onze boot net naast de veerboot en ga naar achteren. George gebaart dat het anker moet vallen. Chris doet wat hij wil.
George is niet iemand die je moet tegenspreken.
Ik vaar achteruit richting George, maar George zet een aantal stappen opzij.
Ik volg George, maar vraag me wel af of ik nu nog wel recht achter mijn anker vaar.
George doet nog een stap of wat en ik volg weer.
Het zal wel, we zien wel.
Even later neemt George onze lijnen aan en roept excellent captain. Maar dat zegt hij tegen iedereen die zijn restaurant moet bezoeken.
We zijn het aanleggen nog aan het afronden, of er komt een boot naast ons liggen. Het zijn Nederlanders. Hoe ligt je anker, vraagt hij mij? Hij lijkt schuin en misschien liggen wij er overheen.
Moest van George, zeg ik. Ze knikken begrijpend en stellen vast; we zien wel.
Wij zijn in elk geval in Kalamos. We gaan voor een Frappe op het terras van George, we plakken wat en besluiten dan maar tot een tarama salade met een half litertje wijn. Zo zakt de laatste spanning over de motor reparatie weg uit de geest.
We slenteren wat rond de haven en 's avonds eten we dus weer bij George.
Na het eten kunnen we Nederland - Frankrijk kijken met de andere Nederlanders op een groot scherm op een ander terras van George.
Na afloop van de wedstrijd is het voor vandaag mooi geweest (het is een uur later in Griekenland).
Wij gaan naar ons bedje toe.

22 - 23 juni.

Het haventje van Kalamos is mooi en romantisch, zolang je je maar niet druk maakt over boten die hun ankerketting over de jouwe kunnen leggen.
Dat niet-druk-maken, dat lukt ons wonderwel.
We slapen wat uit en doen een koffietje op een terrasje tegenover onze boot.
Het dorpje, dat bij de haven hoort, is een flink stukje hoger dan het zeeniveau. In dat dorpje is een leuk terrasje bij een ouderwetse taverna. Daar willen we wel een drankje doen. We kunnen, met onze stepjes, linksom of rechtsom omhoog.
We kiezen voor rechtsom. Hadden we niet moeten doen. Het weggetje wordt al snel zo steil, dat het stepje het niet meer aankan. Zelfs als we "bijsteppen". Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt; de stepjes kunnen hele steile hellingen aan.
Linksom dan maar. Dat gaat beter. Klein beetje bijsteppen en daar gloort het centrum van het dorpje al. Ook het terrasje is zichtbaar, maar het lijkt gesloten. Even Googelen (Google weet alles). Poep! Inderdaad, de taverne gaat pas om 20:00 uur open! Verder is er in het dorpje niets te beleven.
Ten zuiden van de haven staat een oude molen (zonder wieken) en daarnaast is er een strand met een strandtent.
We steppen erheen. Over het strand kunnen we niet steppen; te zacht en te oneffen.
Met de step aan de hand worstelen we ons naar het tentje.
Nou, dat tentje zit dus ramvol. Echt geen plek voor ons steppers. O, zo blijkt, het is nu orthodox pinksteren en veel Grieken vieren dat op dit strand.
Terug dan maar weer. Stepjes in de boot aan de oplader; er is meer dan genoeg zonnestroom.
Het terras van George dan maar. Ook heel gezellig.
Ook de zaterdag maken we graag gebruik van de keuken van restaurant George. Het waait een beetje (veel), maar verder is het weer prima toeven.
Op de zondag laat George het haventje weer helemaal vollopen met boten van meerdere flottieljes. Vanaf een terrasje aan de overkant zien we hoe ons bootje wordt gesandwiched tussen twee flinke catamarans. Alleen het puntje van de boot is nog zichtbaar.
Laat in de middag kijken we op de boot naar de Formule 1 van Spanje en daarna eten we op de boot. Drankje toe op het dek en dan naar bed.
Morgen reisdag.

24 Juni.

We willen ons oude plan weer oppakken om naar Sivota op het vasteland te gaan.
Vanuit Kalamos is dat te ver en ook de timing voor de Lefkas-brug is dan lastig.
Vandaag gaan we dus weer terug naar Lefkas en de dag daarop door naar Sivota.
In Lefkas is altijd wel plaats, dus hoeven we ons niet te haasten.
Maar goed ook, want dan kunnen we wachten totdat het propvolle haventje weer leger is.
Redelijk vlot vertrekken ook de catamarans links en rechts van ons. Het uitvaren wordt een makkie en ook het anker komt makkelijk omhoog.
Er zit alleen een heel stuk plastic om de ankerpunt gewikkeld. Nou ja, lossen we later wel op.
De weg terug naar Lefkas stad is minstens even mooi als de heenweg en op exact dezelfde plaatsen vinden we weer stevige wind en windstiltes.
Halverwege de tocht gaat de telefoon. Het is Bob, de verkoper. Iemand wil een bod op onze boot doen. Het is de man die al langer geleden bij Bob heeft aangegeven dat hij op zoek is naar een Jeanneau 45 DS.
Dat is heel mooi, want de bootmarkt is heel slap op dit moment. Daarnaast, meldt Bob, is de vraagprijs ook geen probleem.
Dat is nog mooier!
Bob vertelt over de procedures. Er moet een letter of intent komen (soort voorlopig koopcontract). Er komt een seatrial om alles te testen. Er moet dan een borg gestort worden en na de seatrial moet de boot een paar dagen op de kant voor een osmose test.
Wij vinden het een goed plan. Het zou toch fantastisch zijn als het allemaal zo snel zo goed zou gaan!
Als er meer duidelijk is, neemt Bob weer contact op.
Aan het begin van de middag arriveren we bij de pontons. We vinden een mooi plekje aan het ponton van Ionian Catamarans. Het is bepaald niet windstil en er lijkt ook niemand aanwezig om ons te helpen.
We gaan voor, maar weer eens, een nieuwe leerervaring.
Ik vaar de achter-fender tegen het ponton aan en Chris springt op het ponton. Ik gooi een landvast op het ponton en Chris knoopt hem snel vast aan de kikker.
Ik ben zodanig naast een boot gaan liggen dat de wind ons tegen die boot aanwaait. Had ik dat andersom gedaan, dan had de wind ons omgewaaid tot parallel aan het ponton. Nu hebben we dus meer tijd. Ik boegschroef de boot in optimale positie, terwijl Chris de mooringline uit het water vist. Ik pak de mooringline op en snel ermee naar voren. Ik trek de mooringline flink aan en snel terug.
Iets te flink aangetrokken; de boot ligt behoorlijk ver van de kant. Desalniettemin gooi ik de andere landvast en Chris doet hem om de kikker en gooit hem terug. We liggen, alleen te ver weg. Nou ja, dat knoop ik wel weer recht.
Even later is de boot voldoende dicht bij het ponton voor Chris om weer aan boord te komen. Dat hebben we best goed gedaan, behalve dat we de eerste landvast hadden moeten uitgooien aan de kant waar de wind vandaan kwam…
Wisten we wel, maar denk op zo’n moment maar eens overal aan.
We halen een drankje in de stad, eten (thuis) vroeg en gaan vroeg naar bed.
Morgen willen we de brug van acht uur halen.

25 Juni.

De wekker gaat om 6 uur. Dat geeft ons twee uur om op tijd te zijn voor de brug.
Dat gaat ruim!
Iets voor achten gooien we los en draaien we het kanaal op. Er komen al boten aan en we besluiten om vooraan in te voegen; ertussen past niet echt.
Tergend langzaam gaat het weer richting brug. Je weet nooit of het 8:00, 8:05 of 8:15 wordt dat de brug open gaat. Het wordt 8:10 uur.
We varen door de brug en draaien ten noorden van het eiland Lefkas naar bakboord, richting Sivota.
Achter ons stoomt een enorm grote motorboot op, hij gaat ons inhalen.
Geen probleem, maar hij gaat heel hard en scheert vlak langs ons. Dat wordt een enorme hekgolf die ons van opzij gaat raken.
We moeten ons goed vasthouden. Onze boot gaat alle kanten op, alsof je plots in een grote storm zit. Dankjewel, droplul! Ik steek mijn middelvinger op, maar ze zullen wel niet eens gekeken hebben.
We vertrokken in een heerlijk zonnetje, maar hier trekt plots de hemel dicht met wolken. Werd dat verwacht? Nee, natuurlijk niet, maar het weer is tegenwoordig nu eenmaal onvoorspelbaar, wat de diverse app’s ook aangeven.
Gelukkig zijn er nauwelijks golven. Al snel komen we op een koers die de autopilot 5 uur gaat aanhouden. De wind is pal tegen dus niet vanzelf zeilbaar. We hebben echter ook geen zin in zeilen. Te veel gedoe. Ons besluit om de boot te verkopen heeft ons in een andere gemoedstoestand gebracht, zeker nu er ook concreet een koper lijkt te zijn.
Na een poosje komt de zon weer af en toe door de wolken, maar de wind blijft flink.
Ook daar hebben we geen zin in en we zetten onze buitenstoeltjes onder de buiskap, heerlijk uit de wind.
Af en toe draaien we ons om teneinde te zien of voor ons alles vrij is.
Niemand te zien, totdat we ter hoogte van Parga komen. Van daaruit steken boten over naar Paxos en vice versa. Ik hoef echter niet in te grijpen; het past allemaal vanzelf.
Na een uur of vijf maken we een kleine koerswijziging, nou ja, de autopilot maakt een kleine koerswijziging en in de verte zien we de eilandjes die rond Sivota liggen.
Eenmaal in de buurt varen we tussen de eilandjes door richting Karvouno Beach.
Karvouno Beach is een strand in een kleine baai vlak voor het dorpje Sivota.
De uitbater daar heeft daar een restaurant, luxe villa's te huur, strandstoelen en een ponton. Aan dat ponton kan je gratis liggen, vermits je 30 € per boot per dag uitgeeft in het restaurant.
En dat lukt makkelijk, want het is wel een prijzig restaurant…
Maar de baai is prachtig! Helemaal groen, mooi uitzicht naar de zee aan de ene kant en op het strand aan de andere kant. Heel belangrijke bijkomstigheid is verder dat je jouw plek aan het ponton kan reserveren.
Na een tocht van meer dan zeven uur wil je toch niet ontdekken dat er nergens plek voor je is!
Ook het ponton van Karvouno heeft een George die ervoor zorgt dat je goed kan aanleggen. Fijn, want de wind waait en we moesten aan de verkeerde kant van onze buurman aanleggen; de wegwaai kant!
Met de hulp van George en onze buren ging het aanleggen geheel naar wens.
We mogen van onszelf een ankerbiertje en later een drankje op het terras van het restaurant.
's Avonds heerlijk dineren met een super romantisch uitzicht. Zeker de moeite van de reis waard!
Drankje toe en dan naar bed.

26 Juni.

Zeilvrienden Peter en Annelies besloten vorig jaar reeds om hun boot te verkopen (Erik en Laura toen ook trouwens; het is een trend!)
Hoewel ze steeds varen in het Lefkas-gebied, overwintert hun boot elk jaar in Crotone, Italië. Dat is dus elk jaar twee keer ruim een dag doorvaren van Italië naar Griekenland en v.v.
Ook vorig jaar is hun boot weer terug naar Crotone gevaren om aldaar verkocht te worden. Dat leverde echter bitter weinig belangstelling op. Daarom hebben ze besloten om hun boot nu in het Lefkas-gebied te koop te zetten.
Hoewel ze vorig jaar besloten hadden niet meer te gaan varen, moeten ze dus nog één keer de tocht van ruim 24 uur maken van Crotone naar het Lefkas-gebied.
De 25e zijn ze vertrokken en de 26e hopen ze aan te komen. Hun plan was om, in eerste instantie, naar het eiland Paxos te varen. Nu wil het geval dat Paxos vlak in de buurt ligt van Sivota, waar wij nu liggen.
Kortom, ze hebben meneer Karvouno gebeld en een plekje gereserveerd aan ons ponton. Vandaag, ergens in de ochtend, moeten ze aankomen.
Dat is wel iets bijzonders van de moderne technologie; als je op de motor vaart, dan kan je, op een tocht van 24 uur, binnen een marge van 30 minuten voorspellen wanneer je aankomt (OK, het moet niet opeens gaan stormen…).
Vanaf ons achterdek kunnen we, vanuit de baai, richting zee kijken. En ja, na een poos zien we de Skadi, hun boot, aankomen.
We zwaaien, ze zien ons en we helpen ze aanleggen.
Na een allerhartelijkst welkom duikt Chris de keuken in om eitjes te bakken. Na 24 uur wakker doorvaren is er wel behoefte aan wat eten en ontspanning.
We praten wat bij over hun nieuwe Griekse makelaar en na een poosje zien we aan ze dat ze ontzettend naar hun bed willen.
We spreken af vanavond met z'n vieren de verplichte 30 euro in het restaurant op te gaan maken en wensen ze welterusten.
Wij gaan weer over tot de orde van de dag. Bob, onze boot makelaar, heeft geappt met de vraag of we foto’s kunnen doorsturen van onze twee badkamers en de motorruimte. Daar heeft de potentiële koper om gevraagd. Ook heeft hij gevraagd of we kussens hebben voor op onze banken in de kuip. Nee, we hebben een soort halve stoeltjes die we op die banken zetten.
Later in de middag wandelen Chris en Peter vanuit onze baai naar het dorp Sivota om te verkennen. Het is nog altijd een aantrekkelijk toeristisch dorpje dat nog niet is overlopen door massatoerisme.
De meeste terrasjes liggen aan de kade en aan de kade kan je op anker aanleggen met je boot. Chris en Peter stemmen even af met Petros, de havenmeester. Morgen kunnen we wel aanleggen aan de kade, in het, meer beschermde, haventje kunnen we pas de dag daarop terecht.
Dat komt goed uit; morgen, donderdag, wordt een mooie dag en de vrijdag gaat het hard waaien met golven tot anderhalve meter. Met de dan verwachte wind zullen de golven rechtstreeks van de zee tegen de kade slaan…
Voorzien van deze informatie wandelen Peter en Chris weer terug naar Karvouno.
Zoals afgesproken, komen onze buren van de Skadi 's avonds langs om uit te gaan eten.
Het drankje, voorafgaand aan het eten, nemen we bij ons aan boord. Het restaurant is behoorlijk aan de prijs, dus waarom niet iets uit de eigen koelkast?
Na het drankje lopen we naar het restaurant. We vinden een tafeltje met weer een adembenemend uitzicht. We willen wel een wit wijntje. Gemiddeld betalen we zo’n 6 euro voor een halve liter (heel behoorlijke) huiswijn. Hier komt de goedkoopste huiswijn op 28 euro per fles. Ja, in Amsterdam is dat niet duur, maar hier kijken we daar wel van op.
Van tweemaal spaghetti met kreeft voor 160 euro, kijken we ook wel even op. Lam Kleftiko, normaal een tientje, kost hier 38 euro.
Uit voorzorg heeft het restaurant ervoor gezorgd dat alle betaalbare dagschotels al op zijn.
Er ontstaat een gevoel van ongemak…
Niet dat we nu zuinig moeten leven, maar dit ligt er wel erg dik bovenop. Puur voor de sport vinden toch nog lekkere gerechten van rond de 18 euro.
Lekker puh!
Het eten smaakt overigens voortreffelijk en de zonsondergang is schitterend!
Aldus lopen we ‘s avonds laat weer naar de boten.

27 Juni.

De volgende morgen willen we vroeg richting de kade van Sivota, anders zijn de plekjes weer weg.
We zien, vanuit onze baai, wat schepen uitvaren uit Sivota en vermoeden dat die van de kade komen. Peter en Annelies gaan vooruit om te verkennen en, indien mogelijk, een plekje te scoren. Wanneer ze dan een plekje voor ons zien, zullen ze bellen. Dan hoeven we daar geen rondjes te draaien totdat er een plek is.
Ze zijn nog geen kwartier weg, of ze laten weten dat er naast hen een prachtplek aan de kade is.
We steken van wal en zien even later het plekje. Anker uit, aanleggen, super!
Het is gezellig hier en we gaan koffie drinken op een terras.
Petros komt nog langs om te vertellen dat de kade voor vandaag OK is, maar dat we hier morgen niet moeten willen liggen; vrijdagmiddag wordt het heel heftig. Gelukkig bevestigt Petros dat hij voor morgen voor ons beide een plekje heeft in de veilige haven.
Later op de dag drinken we nog wat anders op een terras.
We besluiten om elk weer eens ons eigen maaltje te koken in de eigen keuken. Ook wel weer eens lekker.
Wanneer we zitten te eten op ons achterdek, kijken we uit over de restaurants waar de toeristen zitten te eten. Leuk uitzicht!
Na een poosje beginnen er golven te ontstaan die tegen ons boot en daarna de kade klotsen. De wind valt nog mee, maar begint wel aan te trekken.
Hallo, het donderdag ja! Geen vrijdag. De golven zouden pas vrijdag in de loop van de dag komen!
Daar trekken de golven zich weinig van aan. De golven slaan nu terug van de kade in omgekeerde richting. Zo ontstaan er “staande” golven die dubbel zo hoog kunnen worden.
We ruimen onze tafel op het achterdek maar af, zodat er niks om kan vallen.
De wind trekt aan tot kracht 6. In de restaurantjes is dat nog goed te doen en iedereen blijft daar lekker eten. Bij ons aan boord is het inmiddels echt onaangenaam. De wind, maar vooral de golven. Af en toe wordt de boot opgetild en klapt de achterkant met veel geraas terug op het water.
Er is niets wat wij nu kunnen doen. Onder deze omstandigheden kunnen we niet eens wegvaren; het ophalen van de ruim 60 meter ketting, die we gelegd hebben, is onder deze omstandigheden onmogelijk.
Ik ken wel de theorie dat je anker kan kappen. De ketting eindigt in een stuk touw dat je door kan snijden. Een fender vastmaken aan het eind van de ketting en dan het hele zooitje overboord en wegvaren. Op zee heb je dan wel golven, maar geen staande golven en je kan met de neus van de boot de golven opzoeken. Later, als het rustig geworden is, vaar je terug naar de fender, haalt de ketting binnen en vervolgens het anker.
Nou, die theorie laat ik maar nog even de theorie. Het is beslist onaangenaam aan boord, maar nog wel te doen. Met de 60 meter ankerketting, die we hebben liggen, zal het anker ook heus niet los slaan en blijven we dus voldoende ver van de kade verwijderd.
Met dit als status quo, besluiten we dan maar naar bed te gaan. Ik houd mijn korte broek aan, voor het geval ik ineens buiten iets moet doen.
Slapen lukt niet echt. De achterkant van de boot swiept hevig heen en weer, maar het ergste is het kabaal. Steeds wordt de achterkant opgetild en valt de boot weer hard terug in het water. Kaboem, kaboem, kaboem.
Zo blij dat de boot te koop staat! Hier hebben we echt geen zin meer in!
Het is een trend waar alle zeilers het wel over eens zijn. Het weer kan tegenwoordig ineens heel extreem zijn en de voorspellingen zitten er vaak naast.
Af en toe kijk ik naar buiten om te zien hoe het er daar uit ziet. De golven slaan over de kade en er staan plassen tot aan de terrassen.
De toeristen vinden het kennelijk allemaal wel leuk en blijven zitten met een drankje. Wat een contrast met ons bootbewoners.
De bootbewoners kunnen niet anders doen dan afwachten. Het scenario van “anker kappen” is nog niet aangebroken (ook behoorlijk spannend overigens).
Midden in de nacht staat Chris op. Slapen lukt niet, vooral door het kaboem, kaboem kabaal.
We lopen samen de kajuit in. Daar is het kabaal een heel stuk minder. We halen onze dekbedovertrekken uit de slaapkamer en besluiten het slapen te proberen op de banken in de kajuit.
Dat lukt stukken beter. Af en toe slapen we echt een stukje door.
Tegen de tijd dat het licht wordt, lijkt het zelfs of de golven iets afnemen! Ja, het is echt zo!
Chris gaat weer naar de slaapkamer en later volg ik.
We slapen nog even.

28 Juni.

's Morgens om een uur of acht gaan we op het achterdek zitten. Doodmoe, vol adrenaline, maar niet meer bezorgd.
Het leven in Sivota gaat door of er niets gebeurd is. De horeca wordt bevoorraad.
Ook Peter en Annelies komen aan dek. Zij slapen voor in de Captains Cabin. Daar is het rustiger, maar ook zij hebben een beroerde nacht gehad.
De afgelopen nacht moet dus slechts een voorproefje geweest zijn van wat ons deze vrijdag te wachten staat!
Het is dus zaak om werk te maken van de veilige haven waar we naartoe moeten.
Havenmeester Petros is telefonisch niet bereikbaar. Er moet echter wel iets gebeuren; we zien boten op de bonnefooi het haventje invaren. Omdat er nu geen havenmeester is, leggen ze daar aan en we moeten dus vrezen dat er straks voor ons geen plek meer is.
Daar wil ik echt niet aan denken!
Peter besluit naar het hokje van de havenmeester te lopen. Misschien is daar iemand.
Nee dus. Peter belt een ander nummer. Een lieve mevrouw aan de andere kan van de telefoon geeft Peter het “andere” nummer van Petros. Daar neemt Petros op. Ja, er zijn nu twee plekjes voor ons, naast zeilboot Esmeralda.
Peter vaart als eerste naar de haven en ik loop erheen om hem de mooringline aan te kunnen geven en de landvasten aan te nemen.
In het haventje kan ik de Esmeralda met twee vrije plekken niet vinden. Later ontdek ik dat die vrije plekken bezet zijn door de boten die we eerder binnen zagen varen. We zien wel twee andere vrije plekken.
Op de eerste daarvan leggen we de Skadi aan. Dat duurt even en ik begin een beetje ongerust te worden. Er is nu nog een plek over en daar wil ik zo snel mogelijk liggen.
We bellen weer met Petros. Het is OK dat we de twee plaatsen pakken die nog wel vrij zijn.
Ik laat Peter en Annelies achter bij de laatste vrije plek. Vandaar kunnen ze ons helpen aanleggen en ook tegen eventuele anderen roepen dat die plek al vergeven is door de havenmeester.
Ik loop in zwembadpas naar onze boot. Chris vindt het allemaal lang duren en daar kan ik haar geen ongelijk in geven.
We gooien de landvasten los en beginnen met het ophalen van het anker. Ruim 60 meter ketting is best veel. Het duurt, naar ons gevoel, een eeuwigheid voordat het anker binnen is.
Nu gauw de landvasten prepareren voor het aanleggen en hup het haventje in. Nog voor de haveningang keer ik de boot om zo achteruit naar het plekje te varen.
Het plekje is nog vrij en we varen strak tussen de boten naar het plekje. Peter en Annelies helpen aanleggen en ook onze nieuwe, Italiaanse, buren helpen mee.
We liggen!
Helemaal beschut!
Laat de wind en de golven maar komen!

29 - 30 Juni.

Peter en Annelies willen zondag naar Preveza varen om vandaar verder te werken aan de verkoop van hun boot.
Wij “willen” maandag naar Lefkas varen. Makelaar Bob heeft namelijk gebeld dat een goede vriend van de koper daar onze boot wil bekijken. Dan komt ook alvast de inspecteur alvast een kijkje nemen. Als de vriend en de inspecteur het dan een mooie boot vinden, dan hakt de koper de knoop door en tekent hij het voorlopig koopcontract.
Tja, we wilden eigenlijk nog naar haven Mandraki in Corfu stad, maar dit gaat voor. Maandag weer eens Lefkas dus.
Tot aan ons vertrek hier, gaan we maar weer lekker vakantie vieren. Terrasje pakken, lekker uit eten en het naburige strandje bezoeken.
En, o ja, naar de zonsondergangen kijken. Die zijn vanuit Sivota zo mogelijk nog mooier!
De zondag nemen we afscheid van de Skadi en de maandag vertrekken we naar Lefkas.