Gisteren erg vroeg op, dus vandaag uitslapen en dan een heerlijk ontbijt op het ruime achterdek!
Vandaag gaan we Crotone verder verkennen. Gisteren hadden we al een goede positieve indruk van het stukje dat we gezien hebben, dus dat belooft wat!
Nou, inderdaad, Crotone is een heel fijn standvakantiestadje. Het heeft wat de toerist zoekt, strand, boulevard, terrasjes, restaurants en een mooie historische stadskern. Gelukkig heeft het NIET horden toeristen, alles gelijkvormig, hoge prijzen verdwenen authenticiteit.
We boffen maar en we schatten in dat we hier wel een poosje gaan blijven.
Nadat we de gehele boulevard verkend hebben, draaien we van het strand af het stadje in. Al gauw lopen we langs middeleeuwse vestingwerken totdat we op een oud marktterrein komen.
Het hart van Chris springt op; wat is dit leuk! Ook hier weer authenticiteit zonder de aanpassingen aan het toeristendom.
Je komt nog eens ergens als je met je bootje een haventje zoekt!
In het oude stadshart zijn booggewelven over de stoepen gebouwd. Indrukwekkend en schaduwrijk.
We kijken ook uit naar winkeltjes en supermarkten voor de boodschappen morgen.
O nee, niet morgen. Van een verkoopster op de markt horen we dat het morgen de dag van de republiek is, een nationale feestdag.
Ook goed, doen we overmorgen de boodschappen. We pakken nog een terrasje (frisdrank ja!) en keren terug naar de boot.
Of het nu komt dat we aan de maand juni begonnen zijn, weten we niet, maar het is vandaag weer eens ouderwets heet. In de kajuit is het een sauna.
Wat fijn dat we sinds enkele weken een airco hebben! Die mag nu aan.
De airco loopt een paar minuten en stopt dan plots. Op het display verschijnt een gele 2.
De gebruiksaanwijzing erbij. Niets over gele tweeën. De airco start weer op. Top!
De airco stopt weer, gele 2.
We gaan buiten kijken of er wel water door het airco-systeem gepompt wordt.
Nee dus.
Ik Whatsapp het bedrijf dat de airco gemonteerd heeft.
We appen wat heen-en-weer (Staan alle kleppen open? Ja natuurlijk!). Dan wordt er gevraagd welke fout er nu in het display staat. Ik heb de airco uitgezet. Zet hem maar aan, zegt de firma. Kan dat geen kwaad, zo zonder water doorvoer? Nee hoor, hooguit koelt hij niet.
Zo gezegd, zo gedaan. Naar een poost verschijnt er HP op het display. Dat zal wel niet Heel Prettig betekenen. Nee, zegt het manual, dat betekent High Pressure. Dat komt meestal voor wanneer de watercirculatie verstoord is.
Ja, dat wist ik al.
Ik app door dat ik nu een HP-fout heb en hoor niets meer van het installatiebedrijf.
Er spelen allemaal bange vermoedens door onze hoofden. We proberen daar maar niet bij stil te staan.
Gelukkig hebben we tijden de verkenning van de supermarkten vandaag een blik Bavaria 8.6 Extreem aangetroffen en meegenomen. Dit blikje bevat bier van 10%, lijkt op Trippel en kan je rond bijna de hele Middellandse zee kopen.
We trekken het blikje open en vergeten alles.
Het diner aan boord, met uitzicht over de baai, is heerlijk. Om ons weer helemaal vrolijk te maken, zorgt Crotone voor een prachtig en uitgebreid vuurwerk, goed zichtbaar vanaf de boot.

2 Juni.

Na weer een heerlijk ontbijt met uitzicht op de baai, is het weer tijd om aandacht aan onze airco te besteden.
Vanuit mijn kennis van elektro en electronica, weet ik dat je een fout methodisch moet proberen op te lossen. Verdeel het systeem in stappen en test stap voor stap.
In dit geval begin ik bij de waterinlaat op de boden van de boot. Komt er überhaupt water binnen?
Ik doe de inlaatkraan dicht en maak de slag direct achter het waterfilter los. Nu de kraan een beetje open…. Ja, er stroomt water naar binnen. Kraantje gauw dicht. Niet alleen kwam er water naar binnen, het was net of ik eerst ook een luchtbel hoorde bubbelen.
Nu stap twee. De eerste slang weer vast en nu de slang na de pomp losmaken. Dan het systeem starten en zien of er water uit de pomp stroomt.
Tja, daar houdt het verhaal op. Het systeem staan nog steeds in de HP-fout en kan niet gestart worden.
Staat daarover iets in het manual? Nee, helemaal niets. Is er op het internet iets over te vinden? Nee, helemaal niets.
Tegen beter weten in, app ik het installatiebedrijf of zij weten hoe dat moet. Nee, die hebben een feestdag, dat wordt morgen.
Nou ik heb nog wel wat meer te doen. Een heel pak papier van de coast guard van Crotone waarin staat hoe ik de boete van 333,33€ moet betalen. De bureaucratie is hemeltergend en sommige informatie is in tegenspraak. Ik moet beredeneren welke info juist kan zijn.
Na anderhalf uur komt ik bij het e-mailen van instanties die moeten weten dat ik betaald heb (kijkt er dan niemand naar hun bankrekening?). E-mail 1, naar instantie 1, lukt nog, maar instantie 2 gaat voor het Europees record lange e-mail adressen: serviziamministrativiambiente@pec.provincia.crotone.it
Tik dat maar eens foutloos over.
Wanneer ik op “zend” druk,krijg ik een foutmelding. Tikfout gemaakt zeker. Alles checken, nogmaals checken, vingertje erbij, letters tellen. Nee, ik heb het goed getikt.
Alleen serviziamministrativiambiente@pec.provincia.crotone.it bestaat niet.
Ik mail instantie 1 dat het e-mailadres van instantie 2 niet bestaat en ik hoop maar dat ik straks niet al te lang in de gevangenis hoef.
Nou, lang en hard genoeg gewerkt. Wij gaan genieten van Crotone.
Eerst lopen we nog even langs bij het havenkantoor. Weten zij iemand die ons kan helpen bij onze airco problemen? Maar natuurlijk, morgenochtend komt hij langs.
We lopen naar het dorp en gaan zitten bij een soort loungebar. We nemen een Tennent’s. Mensen paraderen weer voorbij en er is veel te zien.
Nog een biertje en de tijd verstrijkt. Hebben wij zin om tegenover de loungebar een pizza te eten?
Ja dat hebben wij. Om 20:00 uur is het nog heel rustig en we kiezen een leuk tafeltje. Later zagen we dat je vanaf 20:30 uur in een rij op een tafeltje moet wachten. Daar zijn Italianen veel beter in dan wij Nederlanders.
Ik vind op de kaart een heel bijzondere pizza en Chris gaat voor 3 voorgerechten. Wel een beetje lastig uitleggen, gezien de taalbarrière. Flesje wijn erbij en genieten maar.
Ik help Chris met haar eerste voorgerecht, maar krijg vervolgens mijn pizza niet op. Er blijft veel over, maar we kunnen alles mee naar huis nemen. De pizza, drie voorgerechten en een fles wijn komen op 45€!
Driewerf hoera voor Crotone.
Eenmaal thuis, schiet me nog een list te binnen. Als ik nu eens de airco de hele nacht van de stroom afhaal, dan is hij morgen de HP-fout misschien vergeten? Dat doe ik.

3 Juni.

We waren al van plan om vandaag een beetje vroeg op het achterdek aanwezig te zijn, maar we blijken toch te laat.
We liggen nog op bed te lezen wanneer er stevig op de loopplank getikt wordt.
Daar is de aircoman, daar is de aircoman (vrij naar een liedje over een olieman).
Ik schiet een broek aan en laat de loopplank neer. Meneer weet van wanten; waar staat de airco, waar de pomp en zet hem maar aan.
Dat is op een zeilboot altijd een heel gedoe met luiken en kussen en zo, maar ik tover het gevraagde tevoorschijn. Nu nog aanzetten en de HP-fout. Eerst dus de stroom weer op de airco zetten en gespannen druk ik vervolgens het display wakker…
De HP-fout is weg! Truuk gelukt!
In de winning mood start ik het airco systeem op. Chris staat al buiten op de boot om te zien of er water komt. Tot onze vreugde loopt er een beetje water naar buiten. Niet veel, maar eerst was het niets. Mogelijk het effect van de wegbubbelende luchtbel die ik hoorde.
De aircoman wijst mij op diverse luchtbellen die in het slangensysteem hangen. Hij wil een schroevendraaier en dingen los te draaien en luchtbellen te laten ontsnappen. Na een poosje heeft hij de luchtbellen eruit en stroomt het water weer volop de boot uit.
De airco doet het weer!
De aircoman wijst me op het T-stuk van de waterinlaat. Die levert water aan zowel de airco als de watermaker. In zo’n T-stuk kunnen luchtbellen ontstaan. Tijdens het varen moet ik de inlaatklep dicht houden en als de boot weer eens op de kant licht, moet ik voor elk apparaat een eigen inlaat laten maken.
We betalen hem het gevraagde (bescheiden) bedrag en wachten tot hij weer weg is.
Hierna vallen Chris en ik elkaar in de armen alsof we zojuist een miljoen gewonnen hebben.
We hebben een airco, airco, airco!!!
We komen nu toe aan ons ontbijt. Daarna is het boodschappentijd.
We plunderen de Conad City leeg met ons trekwagentje, de koelrugzak en een tas.
Daarna naar de oude markt waar we typisch Italiaanse ingrediënten voor het voedsel inslaan.
Terug naar de boot. Uitladen onder het genot van een zoemende airco.
We lopen weer even langs de loungebar en eten later thuis de restanten op van het pizzarestaurant van gisteren. Dat blijkt meer dan genoeg; twee dagen eten voor 45€
Vanavond geen vuurwerk, maar een prachtige zonsondergang.

4 Juni.

Na weer een zaterdagse start van de dag, is het tijd om onze overtocht naar Griekenland te plannen.
Best wel spannend hoor! We hadden gepland om vanuit Crotone eerst naar Santa Maria di Leuca te varen (op de punt van de hak) en van daaruit naar Corfu. Maar omdat Leuca dicht is voor transfer klanten, moet het maar rechtstreeks van Crotone naar Corfu.
En als je dan toch de hele nacht door moet varen, dan kan je net zo goed in één keer door naar Corfu stad; een mooie stad met (o.a.) een pittoreske jachthaven.
Die reis gaat, zo schat onze Navionics app, zo’n 24 uur duren.
Ik oriënteer me op het web op de aankomst in Griekenland. Welke plichtplegingen zijn er voor de zeiler die uit een ander land komt.
Al snel kom ik erachter dat dit alles behalve meevalt. Van Gibraltar naar Spanje, van Spanje naar Frankrijk en van Frankrijk naar Italië stelde niets voor, maar Griekenland is anders.
Daar moet je een vast bedrag betalen voor elke maand waarin je in de Griekse wateren bent. Dat vereist, naast geld, veel bureaucratie, papierwerk en wachttijden bij lokale politie loketten.
Bah!
Bladerend over het web kom ik tegen de DEKPA belasting. Ik lees door en kom er achter dat de DEKPA is afgeschaft. Mooi!
Helaas, de DEKPA is inmiddels opgevolgd door de E-TEPAI. Kost ook geld.
De website die ik vind over E-TEPAI vraagt geld voor extra info. Gelukkig vind Google een website van Engelse zeilers die het voor elkaar gekregen hebben om de E-TEPAI online aan te schaffen, inclusief het papierwerk.
Dat zou fijn zijn. Wij gaan na een lange overtocht liever een biertje drinken dan in een politiehokje zitten.
De procedure blijkt heel ingewikkeld, maat de Engelsen hebben de gehele procedure stap voor stap uitgelegd.
Dus dat kan ik ook!
Om een lang verhaal iets korter te maken; het is gelukt. Meer dan twee uur was ik bezig met het invullen van formulieren met tal van vragen. Aan het eind van dit proces mocht ik voor 4 maanden 440 € overmaken.
Zorg wel voor bewijs dat je betaald hebt, adviseerden de Engelsen me nog.
Ook geregeld. Morgen een printje van de in de e-mail ontvangen documenten maken en dan kunnen we zo Griekenland in, met een biertje en zonder een politiehokje!
Crotone is een klein stadje, maar het heeft talloze viswinkels. Vandaag gaan de dus verse vis kopen (en eten). Eerst nog een terrasje op de boulevard en dan door naar de winkel. Het is er druk, dus dat is een goed teken. Ze hebben van alles, maar alleen de zwaardvis en de zalm herkennen we.
Dat we toeristen zijn, hadden de visverkopers al direct gezien. Met handen en voeten communiceren we over de aankoop.
Nu snel naar de boot; in dit klimaat wil je niet te lang met vis in een plastic tasje rondlopen.
‘s Avonds doen we ons tegoed aan overheerlijke verse vis!
Een nuttige dag; drie keer hoerai voor e-tepai.

5 Juni.

Vandaag printje maken van de E-TEPAI documenten. We hebben van HP de kleinst beschikbare inkjetprinter beschikbaar. Handig ding! Eerst dachten we: wat moet je nu met en printer op de boot, maar daar zijn we nu wel achter.
Als de bootverzekering verlengd wordt, moeten we de nieuwe polis uitgeprint kunnen laten zien op de havenkantoortjes. Als we, op afstand, een winterhaven willen vastleggen, gaat dat met veel printen en scannen.
Nu dus E-TEPAI. Nadeel van een inktjet printer is dat de printkoppen helemaal indrogen in de vele wintermaanden waarin de printer op de boot in een kastje op ons staat te wachten. Die inkt-tankjes zijn meestal niet meer aan de gang te krijgen. Dus nemen we uit voorzorg altijd twee nieuwe tankjes mee naar de boot.
Die blijken ook nu weer nodig, maar dan heb je ook weer een uitstekende printer.
De formulieren zijn snel geprint; Griekenland, here we come!
In het heldere water rond onze boot zwemmen de mooiste kwallen rond. Nog een reden om niet rond de boot te gaan zwemmen.
Wanneer we over het voordek van onze boot kijken, zien we de bijboot liggen. Alleen ziet hij er vandaag wat anders uit. Het zal toch niet? We lopen naar voren en, ja hoor, de plastic eindstop van de achterste luchtkamer is losgeschoten. De lijm heeft gewoon losgelaten. Met onze vorig jaar aangeschafte drukmeter hadden we gezorgd voor een druk die, op het heetst van de dag, ver en ver onder de aanbevolen druk lag. Maar toch is er weer een luchtkamer lek. Dit keer de andere dan die van vorig jaar. Het lijkt wel of de (Hollandse) lijm gewoon niet tegen Mediterrane temperaturen kan.
We lopen langs het havenkantoortje, of ze iemand weten. Ja, die weten ze. Morgenochtend komt hij de bijboot ophalen.
Terug op de boot blijkt dat we weer in ouderwetse zomertemperaturen verkeren. 33 Graden, met een gevoelstemperatuur van 41 graden! Zo kennen we zuid Italië.

6 Juni.

Om 9 uur, geen bijbootmannetje en om 10 uur ook niet. Er is haast bij, want morgenochtend vertrekken we naar Griekenland.
Ik loop naar het havenkantoortje en doe navraag. Als altijd, zijn de mannen heel behulpzaam. Ze gaan hem bellen. Zijn telefoon staat uit. Ze bellen zijn vrienden. Hij blijkt aanwezig op een begrafenis en daarom staat zijn telefoon uit. Hij zal rond 11 uur wel komen.
Wij willen echter boodschapjes doen. Dus rollen we de bijboot op en leggen hem op de Oma-tas.
Wat is Oma ook handig. We rollen de bijboot naar het kantoortje en vragen of hij aldaar opgehaald kan worden.
Dat kan. En door naar het stadje.
In het stadje gaan we op zoek naar extra proviand en een gasflesje.
Bij de lokale bootshop zien we een bijboot liggen. Wat kost zo’n bootje? 1100 €, dat is ook een alternatief, zeker als hij geplakt is met lijm die warm kan worden.
We vinden vlakbij de haven een leuk klein buurtsupertje. Chris koopt allemaal lekkere dingen.
Vervolgens is het tijd voor een cappuccino op een terrasje. 1€20 per kopje, daar word je niet arm van.
Dan nog het gastankje vullen. Iemand wijst ons het winkeltje waar dat kan. Het wordt een heel gesteggel om er onderling uit te komen wat er moet gebeuren. Wij gaan er vanuit dat we de lege gastank omruilen voor een volle en dan weer klaar zijn. Het blijkt echter dat ze ons tankje willen hebben en dat dan ergens gaan bijvullen. Ons tankje ligt overigens nog op de boot…
Geen probleem; de baas neemt ons mee in zijn auto naar de boot. We pakken het tankje voor hem en we spreken af dat we ‘s middag om 17:00 uur de gevulde tank weer komen ophalen.
Met “Oma”, onze boodschappentas op wielen, lopen we aan het eind van de middag naar de stad. Tankje ophalen, terrasje pakken en dan een afscheidsdiner van Crotone bij het Pizza restaurant.
Het smaakt allemaal weer heerlijk.
Niet te laat naar huis, niet te laat naar bed; morgen reisdag!

7 Juni.

Vandaag gaat het gebeuren; een overtocht van meer dan 24 uur. De eerste keer dat we ‘s nachts gaan varen.
We prepareren de boot vast een beetje op ons vertrek. Reikhalzend kijken we uit naar 10 uur, want dan moet ons gerepareerde bijbootje bezorgd worden.
Ik wacht op de boot en Chris gaat nog een paar laatste boodschapjes doen bij een naburig bakkertje, dan hebben we lekkere verse broodjes voor onderweg.
En, inderdaad, om half elf arriveert de repareermeneer. Hij laat zien dat er nog allerlei andere flapjes e.d. ook geplakt moesten worden. Dat kan dus nooit van een te hoge druk komen. We moeten vrezen dat de Talamex-lijm (merk van de rubberboot) moeite heeft met de temperaturen in de Middellandse zee.
Samen met de repareermeneer til ik de (slecht opgerolde) bijboot uit zijn auto en breng hem aan boord. Altijd even spannend, met zo’n zwaar gevaarte over de loopplank. We leggen de bijboot op het achterdek en bespreken de prijs. Die blijkt gelijk aan de eerste schatting. Betaling á contant zonder factuur. Garantie op de reparatie heeft toch geen zin; straks zijn we vele mijlen verderop.
Samen met Chris breng ik de bijboot zolang naar de schuur (Captains cabin). De bijboot wil niet opgerold blijven, maar dat lossen we wel een andere keer op. We willen weg!
We brengen de boot in gereedheid voor vertrek en gooien los.
We zwaaien nog naar de haven-mannen, die ons steeds zo goed geholpen hebben.
Daar gaan we, de haven uit en zo’n 24 uren varen voor de boeg.
Geschrokken door de bekeuring die we kregen toen we Crotone invoeren, durven we bij het uitvaren door geen enkel roodomrand vak op de kaart. Daar zijn er twee van, waarin een soort boorplatform staat.
Voorbij de rode vakken, kies ik de koers naar het eiland Corfu. Ik heb van tevoren een waypoint ingesteld in de buurt van de noordkant van Corfu en vertel de autopilot van de RayMarine dat hij daar heen moet sturen. Ik schat dat we daar morgen om 6 uur zullen zijn en al die tijd doet de autopilot het werk en kunnen wij andere dingen doen.
Het is mooi weer, weinig wind en de zee is rustig. De motor tuft op 2000 toeren en langzaam verdwijnt Italië aan de horizon.
In het begin komen we nog wat boeien van vissers tegen, maar we hoeven niet uit te wijken. In de verte varen wat vissersboten, maar ook daarvan hebben we geen last.
Om poos zien we niemand om ons heen, tot we in de verte een eenzame vissersboot ontwaren. We lijken die voorlangs te kruisen. Plots geeft hij gas. Niet erg, hij zal nu bij ons voorlangs kruisen.
Dat gebeurt ook, maar na en paar honderd meter stopt hij, een paar honderd meter van onze stuurboord kant. Schuin links voor ons, draait de vissersboot een pirouette van 360 graden. Vervolgens vaart hij parallel aan onze stuurboord kant de andere kant op. Wat is hij aan het doen?
Ter hoogte van ons bootje draait hij 90 graden onze kant op. De neus van zijn schip wijst naar onze zijkant. Wat wil die man? Plots geeft hij gas. Hij lijkt ons midscheeps te gaan rammen. De punt van zijn schip torent boven ons uit. Als hij per sé wil, is er weinig dat ik met ons bootje tegen zo’n vissersschip kan doen.
Gelukkig blijf ik kalm. Chris ook, die is in de kajuit en weet van niets.
Ik zie hem vlakbij komen en besluit de gashandel op vol vooruit te gooien. Tot mijn vreugde reageert onze boot direct en hui spuit vooruit. De vissersboot vaart vlak achter ons langs.
Wat een malloot, wat een gek! Hoe zal dit aflopen?
De vissersboot houd koers. Ik kijk een visser aan en hij kijkt emotieloos naar mij. Even later is de vissersboot weer ver weg. Hopelijk blijft dat zo.
Dat blijft zo.
Om onze reis van Italië naar Corfu voor te bereiden, heb ik enkele blogs gelezen van mensen die deze tocht al gedaan hebben. In één van die blogs las ik precies hetzelfde verhaal over een aanstormende vissersboot op ongeveer dezelfde plek. Deze gek maakt er kennelijk een hobby van om zeilers naar het leven te staan.
Nou ja, we leven nog en de reis is nog lang.
Op de AIS zien we de eerste oceaanstomers in onze omgeving arriveren. De zee tussen Italië en Albanië/Griekenland is druk bevaren met vrachtschepen. We zullen er nog veel gaan zien.
Vooralsnog kunnen we gewoon koers houden.
De zonsondergang is werkelijk prachtig en we voelen ons eigenlijk heel sereen en rustig.
Het gaat schemeren en we doen de navigatieverlichting aan. We eten wat en drinken thee of fris; alcohol doen we maar niet onderweg.
De maan verlicht het water achter de boot dat door onze schroef wordt omgewenteld. Ook al prachtig.
We hadden een waak-rust schema bedacht van twee uur op en twee uur af. Ik pak de eerste twee uur. Na een uur voel ik me tamelijk uitgerust en ik ben nieuwsgierig hoe Chris haar eenzame uur ervaren heeft. Nou dat ging goed. Zullen we anders één uur op en één uur af doen, dat verveelt minder.
Zo doen we het.

8 Juni.

Tijdens de tweede wacht van Chris verdwijn de maan achter de horizon. Nu is het echt stikdonker. Gelukkig geeft de AIS aan waar en wanneer we vrachtschepen in de buurt kunnen verwachten. Een enkele kruist zo’n schip in de verte voorlangs. Met moeite kunnen we dan de lichtjes op het schip ontwaren.
Omdat de vrachtschepen tussen de 5 en 10 keer sneller varen dan wij, is het steeds moeilijk schatten hoe de kruisbeweging zal gaan plaatsvinden. Het handboek AIS zegt dat bij een potentiële ramkoers het betreffende schip op de AIS roodomrand wordt. Dat gebeurt steeds niet, maar we houden het graag ook zelf in de gaten.
Tijdens mijn laatste wacht voor die nacht, zie ik het ochtendgloren aankomen. Wel fijn hoor, niet meer in zo’n zwart gat kijken.
Als Chris boven komt, hebben we elk drie keer een uur geslapen. We voelen ons niet moe en blijven vanaf nu beiden boven.
Ook de zonsopgang is mooi en we naderen ons waypoint. Chris biedt aan om de navigatieverlichting uit te zetten. Goed plan. Na een poosje roept ze: zijn ze uit? Ik kijk, nee, ze zijn niet uit.
Plots draait onze boot een rondje van 360 graden. Snel zet ik de gashandel op nul. Niet de navigatieverlichting is, maar het navigatiesysteem is uit. Tja, drie uur slaap, dat merk je toch.
Het navigatiesysteem start weer op en ik stel ons waypoint weer in.
We varen verder of er niets gebeurd is en even later komen we bij het waypoint. Vanaf daar stuur ik weer op de verschillende koersen die de Navionics app op de iPad mij opdraagt.
De Griekse kustlijn is prachtig! Het weer is dat ook en de zee zo glad als een meer. Het grootste deel van dit avontuur ligt achter ons.
De laatste uitdagen van deze tocht is onze (gereserveerde) haven binnen varen. We moeten voorlangs de grote commerciële haven van Corfu stad en van daaruit is het een komen en gaan van veerboten, draagvleugelboten, cruiseschepen e.d.
Daar moeten we tussendoor. Dat gaat één keer bijna mis, omdat ik niet wist welke kant een veerboot op zou draaien (stuurboord, dus ik draai nog gauw naar mijn stuurboord en we passeren elkaar netjes).
Voor de haven moet ik nog even op mijn beurt wachten temidden van 8 vlak voor de havenmond geankerde schepen. Moeten die er allemaal nog in? Nee, die ankeren daar gewoon.
Ondanks de vermoeiende reis en een opstekende wind, verlopen de aanlegbewegingen vlekkeloos en even later liggen we in een gezellig haventje met prachtig uitzicht over zee aan de ene kant en een oude vesting aan de andere kant. Wat een leuke plek, hier gaan we zeker een poosje blijven!
Tijd voor een ankerbier!

9 - 20 Juni.

Griekenland.
Ahhhh, lieve vrienden, Griekenland is toch ook met niets te vergelijken. Mooi, pittoresk, gezellig, ongeorganiseerd, chaotisch soms en alles komt altijd goed. No Problem!
We waren sinds 2013 niet meer in Griekenland geweest en zo was het gevoel ontstaan dat Spanje, Italië en Griekenland wel onderling vergelijkbaar waren. Maar dat is dus niet zo.
Een haventje als Mandraki Marina hebben we nergens ander gezien. Ook eten en drinken voelt anders dan anders; veel lijkt geïmproviseerd, maar is daardoor des te leuker.
En vriendelijk en behulpzaam vinden we de Grieken; bij elk probleem vinden ze en oplossing.
Ja, we komen vanaf 1979 in Griekenland, eerst als halve hippies met een rugzak op de veerboot. Onze kijk zal dus wel vertroebeld zijn door kilo’s jeugdsentiment, maar goed, fijn om hier weer te zijn.

Corfu stad.
Corfu stad kent een lange geschiedenis met veel verschillende machthebbers, veroveringen, verwoestingen, opbouw, bloei en dan alles weer overnieuw.
Die geschiedenis vind je terug in de overgebleven fortificaties op strategische punten in de stad. De enige uitgang vanuit onze haven was een route dwars door de forten. We kregen daarom een gratis doorlopende toegangskaart voor het fort-museum.
Eenmaal uit het fort-complex, sta je in de oude stad van Corfu. Toeristisch? Jazeker, maar niet onaangenaam. Veel kleine winkeltjes, veel barretjes en terrasjes, leuke restaurantjes, pleintjes en doorkijkjes.
Gelukkig, op loopafstand, ook de nodige supermarkten en iets verderop de scheepsbenodigdhedenwinkel (de zeiler kan niet zonder).
Hoewel de oude stad niet heel groot is, vonden we elke dag weer nieuwe straatjes, pleintjes en terrasjes.
We hadden het meteen al zo naar onze zin dat we besloten om niet twee of drie nachten te blijven, maar zeker een week (de pensionado’s hebben tijd genoeg). We hebben toen bij de havenmeester ook maar direct om een week-korting gevraag. Dat doe ik meestal niet opende hij… (aan het woord “meestal” hoorden we al dat er een maar ging komen) maar voor ons… en voor deze ene keer… kregen we korting.
Omdat het allemaal zo leuk was, wilden we na een week nog steeds niet weg, dus hebben we toen maar verlengd naar de 20e. En ja, we kregen weer korting.

Mandraki Marina.
De marina behoort aan de Corfu Sailing Club. Hij is niet groot en wel heel gezellig. De schepen liggen in een soort U vorm. De ene poot van de U is aan de land kant en de andere aan de zee kant.
De passanten liggen aan de zee kant. Daar zou ik bij slecht weer niet willen liggen, maar dar hoef je je van juni t/m oktober geen zorgen over te maken. Sterker nog, dit stuk Middellandse zee vanaf Corfu in het noord-westen tot Zakinthos in het zuidwesten, heeft een heerlijk kalme zee. Ideaal om relaxed op te zeilen.
Ook geweldig aan deze haven is het bar-restaurant gedeelte. Vlakbij, gezellig druk, mooi ingericht, mooi uitzicht, mooie menu-kaart, goeie bediening, goede kwaliteit.
Deze haven was op zichzelf al een reden om lekker lang te blijven.

Knutselhoekje.
Ja, lieve vrienden, wat is ons reisverslag zonder het knutselhoekje.
De eerste dag in Corfu stad was een beetje regenachtig en mogelijk zou er later nog flink onweer komen; we zagen het bliksemen boven het vaste land. Tijd om om de reparaties van onze raamrubbers te checken. Nou, die zagen er wel goed uit, maar een inspectie van de voorramen wees uit dat er tussen die twee ramen een behoorlijk verweerd rubber zat; zo verweerd dat die zeker zou kunnen lekken. Voor de korte termijn hebben we daar duct tape op geplakt, maar niet voor te lang want dan krijg je weer lijmvlekken.
Bij de regenbuien hield de tape goed.
Toen we het rubber wilden repareren met de siliconenkit die we in Capo d’Orlando gekocht hadden, bleek de inhoud van de tube al hard te zijn. Het kit-pistool ging stuk op de harde tube.
De scheepsbenodigdheden winkel bood uitkomst; nieuwe kit plus nieuw pistool: 6 euro!
Verontrustender was het feit dat ik op een avond de koelingsfan van de lader van de boegschroefaccu niet meer hoorde. Staat de schakelaar op “aan”? Ja, die is aan, maar geen zoem-zoem van de koeling. Morgen de kast rond de lader maar eens open schroeven.
Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig heb ik een voltmeter en die zei; er gaat wel spanning in, maar er komt geen spanning uit. Uiteindelijk bleek een zekering doorgebrand. Nieuwe zekering erin.
Boem! Centrale bootzekering eruit, laadpaalzekering op de kade eruit.
De acculader is ziek. Heel ziek.
Die gaan we ook niet proberen te genezen.
Aan de havenmeester gevraagd of hij iemand wist. Die wist hij. Hij kwam langs toen we en biertje dronken in de haven-bar. Hij ging een nieuwe lader scoren en een dag later was die er.
Alle aansluitingen waren anders, maar voor Roelf oplosbaar (in samenwerking met de scheepsbenodigdhedenwinkel) en twee dagen later kon de boegschroefaccu weer opgeladen worden.
Tot slot de bijboot. Die is nu twee keer gerepareerd omdat de felle zon de lijm van de boot doet smelten. Daarvoor hebben we nu een reflecterende bijboot-hoes gekocht.
Als hij nu weer gaat lekken, kopen we een andere (meer mediterrane) bijboot.

20 - 25 Juni.

Karvouno Beach.
Karvouno Beach is een complex dat bestaat uit een strand, vakantie villa’s, restaurant en een klein haventje bestaande uit drijvende pontons, geschikt voor een bootje of acht.
Zoals wel vaker in Griekenland, mag je aan zo’n ponton gratis liggen, zolang je maar in het bijbehorend restaurant gaat eten.
Dat wilden we wel eens uitproberen en dus staken we op 20 juni schuin naar het zuiden over naar het vaste land van Griekenland. Rond het plaatsje Syvota (ook wel Sivota of Sibota en niet te verwarren met Sivota op het eiland Lefkas) liggen drie eilandjes. Syvota ligt in een beschutte baai, de doorgangen langs de drie eilandjes bieden veel beschutting en ook de eilandjes hebben veel beschutte baaien. Er wordt daar dan ook geankerd dat het een lieve lust is.
Karvouno Beach ligt dan weer in een baai van het vaste land op 15 minuten lopen van Syvota.
Aanleggen op het ponton van Karvouno vraagt om een hoop gezigzag rond eilandjes, geankerde boten en de toegang tot de baai.
We volgen de paarse route op de Navionics App op de iPad, want op het oog is de bestemming niet te vinden. We bellen met het restaurant en ze beloven ons dat er twee man op ons staan te wachten op het ponton.
Niet dus.
Midden in de baai liggen een zestal kleine rode boeien op een rij. Zou ik daar iets mee moeten? Ik herinner me daarover niet uit het lesboek vaarbewijs. Ik vaar achteruit tussen de boeien en een schip, dat er al ligt, door de baai in. Omdat er niemand op het ponton is probeer ik weer terug te varen, maar, omdat ik tussen achteruit en vooruit, even stil lig, pakt de wind ons en hij blaast ons richting de al aangelegde boot.
Kom maar, leg maar aan, roept de man van de aangelegde boot. Eenmaal achteruit krijgen we weer controle over de boot en we draaien netjes naar een plaats aan de ponton. Chris krijgt een mooringline en ik gooi de landvasten op het ponton.
Waneer we liggen, verschijnen de mannen van Karvouno. Sorry, zeggen ze, maar we hadden jullie verward met een andere boot met een Nederlandse vlag.
We moeten opschuiven naar het eind van het ponton. Gedoe, maar we krijgen wel het mooiste uitzicht op de baai en het strand.
We proberen meteen maar en tapbiertje uit in het restaurant.
Alles is hier even idyllisch. De rieten parasols boven de strandbedjes, de bomen rond de baai, het uitzicht op de andere eilandjes en, in de verte, het vaste land.
Hier gaan we het wel even vol houden!
Uiteindelijk zullen we hier vijf nachten blijven.
Dat gaat echter niet vanzelf. Op een dag horen we dat de pontons geheel geserveerd zijn voor een flottielje. Wie wil blijven, kan tegenover het ponton aan een boei gaan liggen.
Daar zijn die rode boeien dus voor!
Omdat er geen ruimte is om vrij rond de boei te draaien, moet de boot met een lijn vanaf de spiegel vastgelegd worden aan een boom of een rots aan de rand van de baai.
Geen nood, de karvouno-mannen gaan het regelen.
Nou, wij moesten met de motor, de boegschroef en de lijnen zelf ook nog het nodige werk verzetten, maar een poos later lagen we dan met drie boten, op z’n Grieks, met de punt aan een boei en met de spiegel aan een lange landlijn (lang vanwege de ondiepte van de baai langs de oevers).
Evenals de andere avonden in Karvouno, moet er ‘s avonds wel in het restaurant gegeten worden. Dat zal alleen lukken met de bijboot! Een mooi moment om de reparatie, die in Crotone gedaan was, te controleren. We halen de bijboot uit de Captains cabin, blazen hem op op het voordek en laten hem te water.
Hij ziet er goed uit.
Wanneer het na enkele uren nog drijft en hard is, durven we ook de buitenboordmotor op de bijboot te laten zakken. Wij kunnen naar het restaurant.
Op de pontons tegenover ons, is het drukte van jewelste. Uiteindelijk weten ze 12 boten rond de pontons te proppen.
Daar is dus geen plekje voor voor onze bijboot te vinden. Uiteindelijk zullen we ‘s avonds de bijboot het strandje optrekken en vastleggen aan een cactus.
Na het eten weer terugvarend, besluiten we te roeien, wel zo zachtjes voor de andere boten.
De dag erna worden we weer richting het ponton geholpen.
We ontdekken dat de strandfaciliteiten, bedjes en parasol, ook gratis zijn voor wie bij Karvouno eet.
We plannen dus een stranddag en laten ons verleiden om op het strand een mooie cocktail te bestellen.
Karvouno Beach, we kunnen het iedereen aanraden.

Syvota.
Via een klim en een afdaling is, in 15 minuten, Syvota te bereiken. Dat hebben we twee keer gedaan.
Syvota is een onverwacht leuk toeristisch plaatsje. De sfeer is “eiland-achtig” met veel winkeltjes en terrasjes langs de kaden en het haventje. Er zijn kleine supermarktjes die, indien gewenst, je boodschappen naar je boot komen brengen.
Er is ook een Barber shop, waar Roelf wel en Chris niet geknipt kan worden. Roelf pakt zijn kans en Chris moet nog even wachten.
We gaan vragen of we onze boot ook kunnen aanleggen in dit gezellige plaatsje. In principe kan dat. We kunnen langs de kade, maar daar kan het “hobbelig” zijn als het gaat waaien, maar ook verderop, beter beschermd in een soort rechthoek. We krijgen te horen dat Vassily vanaf zijn mini-motor alles regelt. We worden ook gewaarschuwd; Vassily is een beetje Grumpy.
Wanneer we Vassily treffen, geven we aan wat we willen. Hoofdschuddend legt Vassily uit dat dit onmogelijk is. We willen er de weekend-dagen zijn en dan ligt alles vol met huurboten die op die dagen van passagiers wisselen.
We pakken dan maar een terrasje lang de kade en genieten daar van het schouwspel van binnenkomen de boten waarna Vassily roept dat ze weer weg moeten.
Wij gaan na Karvouno niet naar Syvota.

Knutselhoekje.
De autoradio aan boord van onze boot wil geen geluid meer maken. Wanneer je, op de juiste plek, op het frontje drukt, doet hij het weer even, maar ja, dat is geen echte oplossing.
Hij is van 2008, dus misschien moeten we maar eens een nieuwe kopen. In de praktijk blijkt dat we de muziek niet echt missen, dus dat kopen, dat komt wel.

25 - 30 Juni.

Zie juli.